Kendimden memnun değilim:(

Seren_cam

Aktif Üye
Kayıtlı Üye
25 Ağustos 2017
70
7
38
39
merhaba, seninki de dert mi demeyin! Çok şükür öyle büyük sorunlarım yok şu ara, ama hep aklımın bir köşesinde uzun bir zamandır değişmeye ihtiyacım olduğu konusu var. Bu öyle saç, fiziksel görünüm vs.anlamında değişiklik değil. Örneğin hayata karşı bakış açısı... İşi gücü, çocuğu olan, kariyer sahibi, çevresi tarafından sevilen biriyim ama kendime dışardan baktığımda sanki biraz fazla düşünceliyim, yardımseverim, mütevaziyim bilmiyorum ama bunlar benim biraz sömürülmeme neden oluyor gibi... Çocuk olduğundan beri özellikle kendime ait bir saatim bile yok gün içinde, anneme bile bıraksam hep onu yorduğumu düşünürüm içim rahat etmez, sürekli insanlara yük olmaktan korkarım ve bunları da düşünmek beni artık yıpratıyor. Etrafıma bakıyorum, insanlar rahat ve bu rahatlık yüzlerine yansımış, kendilerinden daima eminler ve benim daha özgüvenli olmam gerekirken onlarda özgüven, hava civa tavan yapmış! Belki yetiştirilme tarzından kaynaklıdır, ben biraz kanaatkar ve mütevazi yetiştirildim. Eskiden bir şeyler istediğimde ailem bunlarla yetin, şükret haline derdi, şimdi eşim aynı şeyi söylüyor. Millet her şeyi hak ediyor benim hiçbir şey istemeye hakkım yok gibi hissediyorum. Peki onlar benden çok mu üstün? Kesinlikle hayır. Bende olmayan ne?
Eminim benim gibi hissettiğiniz zamanlar olmuştur. Fikirlerinize ihtiyacım var, değişmek, değiştirmek istiyorum bir şeyleri... Umarım kendimi ifade edebilmişimdir.
 
Süperegonuz çok fazla gelişmiş. Bunun sonucunda da kendinizden çok dışarıya göre hareket ediyorsunuz. Bu biraz özgüvenle de ilgili bence psikolojik destek ve birkaç kitapla halledilebilir. Klasik olacak ama bence çocukluğa inilmeli
Kendine yetememe ve başkaları ile kıyaslama bundan kaynaklı gibi
 
Aslında siz doğrusunu yapıyorsunuz. İnsanlar bencillesmis. Onun için herkes gerçek dost kalmadi diye hayiflaniyor ya sanki kendi gerçek dost mu diye dusunmeden. Mesela annenize çocuğunuzu bıraktığınizda yoruyor mu diye düşünmeniz güzel ama bunu abartmamak lazım. Zaten annenizin tavrından da anlaşılır bu. Ama çoğu insan napıyor annem değil mi tabii torununa bakacak diye düşünüp bunu annesinin görevi sayıyor bakmazsa da onu kötü annelikle yargılıyor esas bencillik bu. Hee öyle mutlu oluniyorsa bırakın olsunlar.
 
Bende öyleyim mesala çocuklarım ile bir yere gitsem sürekli topluyorum, anneme gidip kalsam ertesi gün temizlik yapıp çıkıyorum asla rahat bir yapım yok.
Ama bakıyorum başkaları hiç öyle değil benim komşum mesala çocuklarını birkaç saat bana bırakıp markete filan gidebiliyor. Arıyorum gel durmuyorlar diye tamam diyo gene yok. Ben yapamıyorum hava çok soğuk da olsa sıkı giydirip yanımda götürüyorum ve çocuklarından bunaldığım halde bırakma da diyemiyorum.bazen bakıyorum arıyo size gelmek istiyor diyor geliyor çocuk benim çocuklarla kavga ediyor
 
Gerçekten çok güzel yaklaşım, teşekkür ederim:) Önerebileceğiniz kitap var mı?
 
Teşekkür ederim, belki de öyledir, bilemiyorum... Ama dediğiniz gibi anneme soruyorum gönüllü bakıyorsun değil mi diye, gerçekten zorunda değil çünkü. O da sağolsun hiç yüzünü asmaz. Fakat benim yapım böyle, biraz yıpranıyorum açıkçası..
 

Sömürülmenizle ilgili örnek verebilir misiniz?
 
Gittiğim yeri toplamak gibi benim de bir huyum var ama bu güzel bişey, keşke herkes çocuğunun arkasında olsa böyle. Komşunuz yüzsüzmüş biraz:) Aradığınız halde gelmeyip çocukları size bırakmaya devam ettiği için..
 
Sömürülmenizle ilgili örnek verebilir misiniz?
Örneğin, biraz kendime vakit ayırsam dinlensem hemen göze batar, eşim bile oo iyi yattın bugün der, genelde rutin yaptığım işleri biraz ihmal etsem suratlar düşer, çünkü onları buna ben alıştırdım ama artık yoruluyorum..
 
Sömürülmenizle ilgili örnek verebilir misiniz?
Örneğin aklıma gelmişken yazayım. Görümcem oğlunun bizim bulunduğumuz şehirde ünv kazanıp okumasını istiyor. Sebebi de bizim ona burda sahip çıkmamız, bol bol misafir etmemiz, resmen çocuğunun sorumluluğunu yıkmaya çalışıyor. Kendi yaşadıkları şehir de küçük değil bir sürü ünv var, ama kurnazlık peşinde. Böyle bişeye izin vermem ama düşüncesi bile insanı sömürüyor. Kendisinden şu güne kadar manevi destek ve ablalık gördüğümüz de olmadı çok şükür..
 

Açıkçası verdiğiniz örnekleri sömürülme olarak algılamadım tabiki ne yaşadığınızı ve hissettiğinizi siz bilirsiniz, burda pat diye örnek vermek de zor olabilir. Biraz rahatlayın bakış açınız da bana farklı geldi. Daha çocuk sınava girmemis, sizin sehrinize belki hic gelmeyecek bile boşuna olmamis olaylar yüzünden sıkıntıya girmeyin. Aynı sehre gelse bile emin olun 1-2 ziyaret eder ayıp olmasın diye sonra zaten ziyaretler seyreklesir siz çagırmadıkça uğramaz.
 
Bakış açımız da şu yönde farklı, ben konunuzu okurken asla mütevazı olmadığınızı düşündüm, özellikle başkalarıyla kendinizi kıyaslarken kullandığınız cümleler nedeniyle..belki özgüven açısından zayıfsınız yani potansiyeliniz olduğu halde dışarıya güçlü şekilde yansıtamadığınızı hissediyorsunuz bu da içsel çatışma yaşamanıza sebep oluyor olabilir. Ama benim bildiğim mütevazılık bambaşka oluyor.
 
Bakın gelmiş gelmemiş, mevzu bu değil. Aramızda güzel bir ilişki olsaydı eğer ve imkanları da olmasaydı çocuğuna sağlamak açısından sonuna kadar yardımcı olabilirdim. (Şunu da belirtmek isterim, şu vakte kadar aramızda hiç sorun yaşanmadı) Ama ortada ciddi bir bencilik var. Kendi yeğenini arama sorma, zor zamanlarda yanımızda olma sonra destek bekle. Kusura bakmayın ama bunun adı bencillik ve bencil insanlar karşısındakini sömürmeye açık oluyor. İşte benim de burda kendimi eleştirdiğim nokta benim verici yapımın da insanlar tarafından kullanılmaya müsait olması.
 
Evet galiba mütevazilikten anladığımız şey farklı. Ben burada kendi potansiyelimin farkında olduğumu belirtmek istedim. Yani ben kendimi biliyorum, ama insanları da biliyorum. Mütevazi yani alçakgönüllü olmam bunların farkında olmamama engel değil. Şu tespitiniz doğru olabilir belki;,içimdeki potansiyeli yeteri kadar açığa çıkaramamam insanların benimle ilgili algılarının farklı olmasına sebep oluyor olabilir. Şunu da düşünüyorum mütevazi insanlar yanlış algılanıyor, artık böyle bir meziyet kıymet görmüyor.
 
Mütevazilik kısmını okurken aynı şeyi düşündüm, insanlardan üstünlüğünü göstermek adına bir kıyas yapılmış sanki.

Konu sahibi diğer örnekler sizi yoruyordur haklısınız, ama yaptığınız bir çok şey normal(çoçuğuna bakarken annenizi düşünmeniz, çocuk peşinden koşturmanız hep olması gerekenler) ama eşimi alıştırdım demeniz de doğru biz alıştırdığımız için her şey görev olarak yapışıp kalıyor, kurtulmak zor oluyor, hatta bazen imkansız.
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…