- 18 Kasım 2015
- 655
- 257
- 18
- 33
Kızlar merhaba,size bu bilgisayarın başından bir şeyler yazmak beni bir nebze rahatlatıyor. Ama tam anlamıyla sorunumu çözemiyorum. Bir çıkmazın içindeyim. İnsanların derinlerimde bir şeyi benden aldı. Hatta içimden mutluluğumu çaldılar. Buraya daha önce hiç yazmadığım ve kimseye anlatmadığım, anlatamadığım bir hayatım var. Bu hayata 9 senedir katlanıyorum. Şuan 24 yaşındayım. Kendimi çok yargıladım acaba insanlara karşı ön yargılı mıyım diye, belki evet belki hayır. Bunun cevabını ne size ne de başka birine verebilirim. Bende eksik olan huzuru 9 senedir bulamadım. İnsanlardan nefret etmiyorum, kendimden de nefret etmiyorum. Yaşantım öyle bir yere gidiyor ki sanki nefret etmem gerektiğini, hayata küsmem gerektiğini hissediyorum. Evet benim kaderim bu diyerek susmam ya da ölmem gerektiğini düşünüyorum. Biliyorum bunu yapamam hiç denemedim. Hala çabalamam gerektiğine inanmasam, şuan bu siteye bu satırları yazıyor olmazdım. Kızlar, insan ilişkilerim hep sorunlu. Bana terapiye git diyeceksiniz biliyorum. Şu yazdıklarım hiçbir şey ifade etmese de yazmak istiyorum. Terapiye gitmeyi denedim. Kimseye anlatamıyorum. Doktora da anlatamadım. Bana insanları yargılıyorsun kendini yargılıyorsun dedi. Ama neden yargılıyorum onun üzerinde durmadı. İçimden kimseye anlatmak gelmiyor. Bu konunun vehametini ve benim güvensizliğimi gösterir. Bunları yazıyorum çünkü dayanacak gücüm kalmadığında bir yerden güç almam lazım. Umarım artık dayanamıyorum dediğim bir zaman olmaz. Okuduğunuz için teşekkür ederim. Önerileriniz varsa bekliyorum.
