Kimseyle görüşesim yok

B

Berryhibiscus

Aktif Üye
Kayıtlı Üye
4 Mayıs 2021
181
130
53
Arkadaşlarımı aramıyorum. Ailemiz 6 kişilik diyorum ki acaba evde herkesle konuşup anlaştığım için mi ihtiyaç duymuyorum kimseyi aramaya. Komik gelebilir ama öyle düşündüm.

Son zamanlarda kimseyle görüşmedim gerçekten içimden gelmiyor insanlardan nedensiz bir şekilde uzak duruyorum. İçimde bir kin veya herhangi bir duygu beslemiyorum. Akabinde böyle olan bir insanı kimse daha fazla aramaz haklı olarak. Dolayısıyla aramızdaki bağ kopuyor yani...

Depresyonun ne olduğunu bildiğim için depresyonda olduğumu sanmıyorum aksine iyiyim.

Telefonla konuşmak beni çok yoruyor hiç sevmiyorum. Aile üyeleriyle bile telefonda konuşmayı sevmiyorum. İyice asosyalliğe doğru evriliyorum. Asosyallik derken gayet rahat bir insanım aslında çekingen değilim genelde yalnız dışarı çıkarım. Neden böyle oluyor bilmiyorum arkadaşlık konusunda eksiklik hissetmiyorum mesela. Hissediyorum da o da başkalarını görünce falan.

Mesela sosyal medyada arası iyi olan arkadaşlarımı görünce bazen özeniyorum. Böyle garip bir durumdayım. Sizce neden böyle oluyor?

Teşekkürler
 
Son düzenleme:
Hiç sevmediğim insan tipi, çok vefasız bulurum.

Her insanın kendi hür iradesiyle görüşmeme, konuşmama hakkı vardır tabii ama bu kadarı bana hiç normal gelmedi. Her arkadaşlık çok iyi ve güvenilir olmayabilir ama insan tanımak için sosyallik çok önemlidir.
 
benkahvecanavari .!.:
Hiç sevmediğim insan tipi, çok vefasız bulurum.

Her insanın kendi hür iradesiyle görüşmeme, konuşmama hakkı vardır tabii ama bu kadarı bana hiç normal gelmedi. Her arkadaşlık çok iyi ve güvenilir olmayabilir ama insan tanımak için sosyallik çok önemlidir.
Genişletmek için tıkla...
Ben de hoşnut değilim ama içimden gelmiyor, hatta kişilik bozukluğu olabilir mi diye düşündüm
 
Normalde çok sosyal arkadaşları ile sürekli görüşen, sosyal sorumluluk projelerinde koşturan biriyken... Şu an kimseyle görüşmek istemiyorum.belki depresyon değil ama toplum olarak içimize çekildik. İnan bayramda kendimi zorladım telefonda görüşeyim insanlarla diye. Sadece bir grubum var onlarla mesajlaşıyoruz onlarda çok eski arkadaşlarım.
 
purrfect .!.:
Arkadaşlarımı aramıyorum. Ailemiz 6 kişilik diyorum ki acaba evde herkesle konuşup anlaştığım için mi ihtiyaç duymuyorum kimseyi aramaya. Komik gelebilir ama öyle düşündüm.

Son zamanlarda kimseyle görüşmedim gerçekten içimden gelmiyor insanlardan nedensiz bir şekilde uzak duruyorum. İçimde bir kin veya herhangi bir duygu beslemiyorum. Akabinde böyle olan bir insanı kimse daha fazla aramaz haklı olarak. Dolayısıyla aramızdaki bağ kopuyor yani...

Depresyonun ne olduğunu bildiğim için depresyonda olduğumu sanmıyorum aksine iyiyim.

Telefonla konuşmak beni çok yoruyor hiç sevmiyorum. Aile üyeleriyle bile telefonda konuşmayı sevmiyorum. İyice asosyalliğe doğru evriliyorum. Asosyallik derken gayet rahat bir insanım aslında çekingen değilim genelde yalnız dışarı çıkarım. Neden böyle oluyor bilmiyorum arkadaşlık konusunda eksiklik hissetmiyorum mesela. Hissediyorum da o da başkalarını görünce falan.

Mesela sosyal medyada arası iyi olan arkadaşlarımı görünce bazen özeniyorum. Böyle garip bir durumdayım. Sizce neden böyle oluyor?

Teşekkürler
Genişletmek için tıkla...
Bende öyleyim bence bu bir sorun değil :) herkes sosyal olmak zorunda değil
 
Ülkedeki olaylar haliyle etkiliyor hepimizi. Ben çevremdeki kimseyle anlaşamıyorum aynı frekansta asla değilim. Konuşsan bile anlamıyorlar. Artık sıkıldım bu tür insanlardan. Muhtemelen belki siz de artik ayni frekansta degilsinizdir. Sizi mutlu etmemesi çok normal. Bana kalsa imkanim olsa hemen ayrilirim ama olmuyor.
 
benkahvecanavari .!.:
Hiç sevmediğim insan tipi, çok vefasız bulurum.

Her insanın kendi hür iradesiyle görüşmeme, konuşmama hakkı vardır tabii ama bu kadarı bana hiç normal gelmedi. Her arkadaşlık çok iyi ve güvenilir olmayabilir ama insan tanımak için sosyallik çok önemlidir.
Genişletmek için tıkla...
bu bana biraz kırıcı geldi, çünkü kişi mesajı yazarken böyle bir insan olduğunu söylememiş, son zamanlarda böyle hissettiğini ve bundan rahatsız olduğunu belirtmiş. bilinçli yapılan bir şey yokken vefasız diye etiketlemek çok doğru gelmedi bana..
kendim de zaman zaman böyle hissettiğimi, zorlandığımı biliyorum. belki bu yüzden rahatsız hissettim okurken.
 
buyuyuncemankenolucam .!.:
bu bana biraz kırıcı geldi, çünkü kişi mesajı yazarken böyle bir insan olduğunu söylememiş, son zamanlarda böyle hissettiğini ve bundan rahatsız olduğunu belirtmiş. bilinçli yapılan bir şey yokken vefasız diye etiketlemek çok doğru gelmedi bana..
kendim de zaman zaman böyle hissettiğimi, zorlandığımı biliyorum. belki bu yüzden rahatsız hissettim okurken.
Genişletmek için tıkla...

Önlemi alınmaz ise bu yola gideceği kesin ama... Çünkü kişi rahata alışacak, insanlarla iletişimi kesmiş olacak ve bir daha kafası kaldırmayacak, tecrübeyle sabit.

Lise döneminde 1 yıl evde oturup sosyal anlamda kendimi insanlara kapattıktan sonra sosyal fobim ortaya çıkmıştı. Dışarı çıkmak istemiyor, dershaneye gitmeden önce saatlerce kusuyor, insanlarla nerede ne konuşacağımı bilmeden sınırı ayarlayamıyor, hatta niyeti kötü insanları anlayamayarak kırılıyor, bazen kendimi istemeden ezilmiş buluyordum.

Sosyal fobi çok kötü birşey, B Berryhibiscus arkadaşı acilen buna bir çözüm bulması lazım.
 
benkahvecanavari .!.:
Önlemi alınmaz ise bu yola gideceği kesin ama... Çünkü kişi rahata alışacak, insanlarla iletişimi kesmiş olacak ve bir daha kafası kaldırmayacak, tecrübeyle sabit.

Lise döneminde 1 yıl evde oturup sosyal anlamda kendimi insanlara kapattıktan sonra sosyal fobim ortaya çıkmıştı. Dışarı çıkmak istemiyor, dershaneye gitmeden önce saatlerce kusuyor, insanlarla nerede ne konuşacağımı bilmeden sınırı ayarlayamıyor, hatta niyeti kötü insanları anlayamayarak kırılıyor, bazen kendimi istemeden ezilmiş buluyordum.

Sosyal fobi çok kötü birşey, B Berryhibiscus arkadaşı acilen buna bir çözüm bulması lazım.
Genişletmek için tıkla...
Okurken kendimi gördüm. Ne yazıkki bende ayni durumdayim. Lisede arkadaslarim varken rahattim ama uniye gecince hersey mafoldu. Cok kotu seyler yasamadim ama gozum korktu. Derslere gidemiyor derste de karnima agrilar giriyordu. Sanki herkes benden nefret ediyor gibiydi hala oyle dusunuyorum. Corona doneminde odamdan cikmadan haftalar gecirdim.Sonunda sinir krizleri yasamaya basladim. Suan psikayatre gidiyorum. Ilaclar kullaniyorum. Ama gecmiyor. Sokaga cikarken bile odum patliyor. Keske iyilesebilsem.
 
Alynkrkmz .!.:
Okurken kendimi gördüm. Ne yazıkki bende ayni durumdayim. Lisede arkadaslarim varken rahattim ama uniye gecince hersey mafoldu. Cok kotu seyler yasamadim ama gozum korktu. Derslere gidemiyor derste de karnima agrilar giriyordu. Sanki herkes benden nefret ediyor gibiydi hala oyle dusunuyorum. Corona doneminde odamdan cikmadan haftalar gecirdim.Sonunda sinir krizleri yasamaya basladim. Suan psikayatre gidiyorum. Ilaclar kullaniyorum. Ama gecmiyor. Sokaga cikarken bile odum patliyor. Keske iyilesebilsem.
Genişletmek için tıkla...

İyileşebilirsin :KK19: İyileşiriz, çözümü tamamen psikolojik, destek almak, alamıyorsak kendi korkularımızın üzerine giderek halledebiliriz. Çok zor bir eşik bu, sınırını ayarlayamayınca kara delik gibi yutuyor sosyal fobi, atlatılması için kişinin de çaba göstermesi şart bence.

Kimse sizden nefret etmiyordur, insanlar birbirlerini sevip sevmemekte özgür tabii, yine de seven, sevmeyen insanlar vardır ama önemli olan bizim sosyal ortamda kendimizi iyi hissetmemiz. Kim insanlarla dolu bir ortamda karın ağrısı çekmek ya da kaçmak ister ki? Birebir yaşadığım için uzun uzun sana yazayım dert ortağım... :KK51:

Öncelikle kendine güven ve kimsenin sana olan duygularını düşünme, çünkü bu düşünce sosyal ortamlarda çok kasılmana sebep olabilir. Kendin olursan rahatlarsın ve ikili ilişkilerde samimi bir hava yaratırsın.
Korkularını bil ve onların üstüne git, ben o dönem doktor desteği almadım ama kendi kendime bunu yendim çünkü maddi açıdan bir gelirim yoktu ve ailemle de paylaşamamıştım.
Sosyal anlamda ne seni korkutuyorsa adım adım onu yenmeye çalışmalısın. İnsan içine çıkmak seni korkutuyor mu? Ya da insanlarla konuşmak, dışarda olmak değil de evde mi olmak istiyorsun mesela? Önce gün içinde birer saat, daha sonra iki ve üç saat geçir. Ben o dönemler aşırı kalabalığa girmeye hazır olmadığım için az yoğunlukta insanın olduğu yerlere giriyordum, evden markete gidiyor, orada zaman harcayıp geri dönüyordum.
Çalışıyor musun bilmiyorum ama genellikle benim gibi öğürme, kusma, ya da karın ağrısı çekiyorsan sabahtan sakinleşmek için kendine birşeyler bul, günün biteceğini, eve geri döneceğini ve eve döndükten sonra gün içinde olan herşeyin biteceğini düşün. Mesela müzik dinleyebilirsin, sevdiğin birşeyi içebilirsin, sakinleştirici çaylar alabilirsin.
Bir de en önemlisi insanlarla sohbet. Herkesle değil tabii. Mesela gün içinde girip çıktığın ortamlarda muhakkak insanlarla konuş, sabahları günaydın diyen sen ol ki girişkenliğin artsın. Nasılsın, günün nasıl geçti gibi konularla da muhabbeti ilerletebilirsin. Önce bir iki kişiyle başlarsın, sonra insan sayısını çoğaltırsın. Göreceksin ki bunu yendikten sonra bu sosyal fobi ile geçirdiğin her güne üzüleceksin.

Kolay gelsin ve konuşmak istersen her zaman buradayım. :dua:
 
purrfect .!.:
Arkadaşlarımı aramıyorum. Ailemiz 6 kişilik diyorum ki acaba evde herkesle konuşup anlaştığım için mi ihtiyaç duymuyorum kimseyi aramaya. Komik gelebilir ama öyle düşündüm.

Son zamanlarda kimseyle görüşmedim gerçekten içimden gelmiyor insanlardan nedensiz bir şekilde uzak duruyorum. İçimde bir kin veya herhangi bir duygu beslemiyorum. Akabinde böyle olan bir insanı kimse daha fazla aramaz haklı olarak. Dolayısıyla aramızdaki bağ kopuyor yani...

Depresyonun ne olduğunu bildiğim için depresyonda olduğumu sanmıyorum aksine iyiyim.

Telefonla konuşmak beni çok yoruyor hiç sevmiyorum. Aile üyeleriyle bile telefonda konuşmayı sevmiyorum. İyice asosyalliğe doğru evriliyorum. Asosyallik derken gayet rahat bir insanım aslında çekingen değilim genelde yalnız dışarı çıkarım. Neden böyle oluyor bilmiyorum arkadaşlık konusunda eksiklik hissetmiyorum mesela. Hissediyorum da o da başkalarını görünce falan.

Mesela sosyal medyada arası iyi olan arkadaşlarımı görünce bazen özeniyorum. Böyle garip bir durumdayım. Sizce neden böyle oluyor?

Teşekkürler
Genişletmek için tıkla...
Pandemi sebebiyle öyle olabilir çünkü bu durum herkeste mevcut.Benimde canım kimseyi aramak istemiyor ama ben kendimi bir tık zorluyorum insanlarla görüşmek için.umarim bu asosyallik hayatımızda yer etmez.
 
benkahvecanavari .!.:
İyileşebilirsin :KK19: İyileşiriz, çözümü tamamen psikolojik, destek almak, alamıyorsak kendi korkularımızın üzerine giderek halledebiliriz. Çok zor bir eşik bu, sınırını ayarlayamayınca kara delik gibi yutuyor sosyal fobi, atlatılması için kişinin de çaba göstermesi şart bence.

Kimse sizden nefret etmiyordur, insanlar birbirlerini sevip sevmemekte özgür tabii, yine de seven, sevmeyen insanlar vardır ama önemli olan bizim sosyal ortamda kendimizi iyi hissetmemiz. Kim insanlarla dolu bir ortamda karın ağrısı çekmek ya da kaçmak ister ki? Birebir yaşadığım için uzun uzun sana yazayım dert ortağım... :KK51:

Öncelikle kendine güven ve kimsenin sana olan duygularını düşünme, çünkü bu düşünce sosyal ortamlarda çok kasılmana sebep olabilir. Kendin olursan rahatlarsın ve ikili ilişkilerde samimi bir hava yaratırsın.
Korkularını bil ve onların üstüne git, ben o dönem doktor desteği almadım ama kendi kendime bunu yendim çünkü maddi açıdan bir gelirim yoktu ve ailemle de paylaşamamıştım.
Sosyal anlamda ne seni korkutuyorsa adım adım onu yenmeye çalışmalısın. İnsan içine çıkmak seni korkutuyor mu? Ya da insanlarla konuşmak, dışarda olmak değil de evde mi olmak istiyorsun mesela? Önce gün içinde birer saat, daha sonra iki ve üç saat geçir. Ben o dönemler aşırı kalabalığa girmeye hazır olmadığım için az yoğunlukta insanın olduğu yerlere giriyordum, evden markete gidiyor, orada zaman harcayıp geri dönüyordum.
Çalışıyor musun bilmiyorum ama genellikle benim gibi öğürme, kusma, ya da karın ağrısı çekiyorsan sabahtan sakinleşmek için kendine birşeyler bul, günün biteceğini, eve geri döneceğini ve eve döndükten sonra gün içinde olan herşeyin biteceğini düşün. Mesela müzik dinleyebilirsin, sevdiğin birşeyi içebilirsin, sakinleştirici çaylar alabilirsin.
Bir de en önemlisi insanlarla sohbet. Herkesle değil tabii. Mesela gün içinde girip çıktığın ortamlarda muhakkak insanlarla konuş, sabahları günaydın diyen sen ol ki girişkenliğin artsın. Nasılsın, günün nasıl geçti gibi konularla da muhabbeti ilerletebilirsin. Önce bir iki kişiyle başlarsın, sonra insan sayısını çoğaltırsın. Göreceksin ki bunu yendikten sonra bu sosyal fobi ile geçirdiğin her güne üzüleceksin.

Kolay gelsin ve konuşmak istersen her zaman buradayım. :dua:
Genişletmek için tıkla...
Cok tesekkur ederim. Okurken mutlu oldum. Ne guzel uzunca yazmis anlatmissiniz emeginize saglik. Hepsini okudum. Disari cikip isimi halledebiliyorum. Suan tedavi goruyorum doktorda zamanla diyor ama okullar acilacakmis galiba bozulacak yine duzenim. Hayirlisi diyorum. Tekrardan tesekkur ederim. Ikimize de kolay gelsin. 🙂😊
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

E
Kuzenimin amacı ne sizce? Yeniden kırıldım. Bir daha çevremdeki kimseye bir şey anlatmam.
2
Yorumlar
26
Görüntüleme
1K
ekimekimm
E
Kumsari
Bazen Allah seni kurtarıyor, sen ayrılık sanıyorsun
2 3 4
Yorumlar
78
Görüntüleme
17K
kucukkust
K
H
  • Kilitli
Evliliğim ne olacak çıkmazdayım sanki
Yorumlar
17
Görüntüleme
9K
Aystkaramelmahkiyato
A
Z
  • Kilitli
Evimde büyü olduğundan şüpheleniyorum
Yorumlar
3
Görüntüleme
15K
Mune
Mune
fairymoon
Hiçbir zaman ümidinizi yitirmeyin, gün doğmadan neler doğar...
Yorumlar
19
Görüntüleme
3K
fairymoon
fairymoon
Back
X