Önceki konumda anlatmıştım,biri vardı konuştuğum ama bir türlü benimle yüzyüze görüşmüyordu.çekingenim diyordu ama tuhaf geliyordu bana.sürekli depresifti,insanlara güvenmiyorum derdi,takıntılı kuşkucu bir insanım ben derdi.hiç arkadaşı yoktu, hep yalnız.devlet bankasındaydı.sabah akşam yazan insan birden iletişimini kesti benimle.çok yazdım ne oldu diye cevap vermedi.öğrendim ki bankayı da aramış gelmiyorum artık demiş.o günden beri ses yok.işyerindekilerden duydum kimseyle konuşmuyormuş orda da.ara ara ani çıkışları öfkesi oluyormuş.
Hala içim acıyo.neden böyle oldu diye ben ona sadece destek oldum hep diyodu “ne kadar şanslıyım sen varsın diye” .benim yerimde olsanız ne yapardınız.içimden geçenleri yazasım geliyo bir yandan da çok kırgınım.özelliklerine baktığımda kişilik bozukluğunun olduğunu düşünüyorum.hatta bi kere şu cümleyi söylemişti bana garipsemiştim:” sen iyi birisin ben iyilerle her zaman konuşurum.”
Hala içim acıyo.neden böyle oldu diye ben ona sadece destek oldum hep diyodu “ne kadar şanslıyım sen varsın diye” .benim yerimde olsanız ne yapardınız.içimden geçenleri yazasım geliyo bir yandan da çok kırgınım.özelliklerine baktığımda kişilik bozukluğunun olduğunu düşünüyorum.hatta bi kere şu cümleyi söylemişti bana garipsemiştim:” sen iyi birisin ben iyilerle her zaman konuşurum.”
