Beni tanimlamisin resmen, bende cok kiskancim . Ilkokuldayken kiz arkadasim baska birisiyle konustugunda bile kiskanirdim , bir tek biz iyi arkadas olalim diye dusunurdum kucukken . Araadan kac sene gecti pek degisen bisey yokEn nefret ettiğim duygudur ki kınadım da başıma mı geldi bilemiyorum. Bu arada yine ben. Bende olmayan baskasında da olmamalı diye düşünmüyorum asla, yanlıs anlasılmasın. Benim zararım kendime. En sevdiklerimi çok çok çok kıskanıyorum ve böylelikle onları kaybetmekten korkuyorum. Örnek vermem gerekirse okulda çok samimi bir hocam var, yeri gelir derdimi anlattığım, çok sevdiğim, çok iyi bir insandır. Baska ögrencilerle oturdugunu görünce kıskanıyorum. Çok saçma gelebilir size belki ama ağlamak istiyorum hemen. En yakın arkadaşım da eski bir arkadaşıyla görüşüyor samimi falan onu da kıskanıyorum sanırım. Kötü birisi olmak istemiyorum ama buna da engel olamıyorum. Sizce insanlara çok deger vermemden mi kaynaklanıyor?
Böyle olanlar hakikaten çok itici.
Diğer öğrencilerden bir farkin mi var ?
Ya da bir üstünlüğün ?
Ne alaka yani hocayi kiskanmak neyin nesi.
Burcun nedir merak ettim simdi
Birini veya bir şeyleri sahiplenmek yerine göre iyidir canım ama senin hissettiklerin biraz abartı. Ailede tek çocuk musun merak ettim. Benim gördüğüm tek çocuklar paylaşmaya pek alışık değillerdi, genelleme yapmam bu konuda. Kesinlikle kötü biri olduğunu düşünmedim sende öyle düşünme. Zamanla aşacaksın bunu, akışına bırak derim ve kendine değer ver.
Seni anlıyorum. Ben de her şeyi kiskanirim başkalarına belli etmesem de içimden geciririm insan kendine engel olamıyor ama her bakımdan sorun oluyor bunu öğrendim .. Kiskansamda belli etmiyorum tavsiye sende dışarıya yansıtma
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?