- 5 Haziran 2017
- 5.111
- 12.531
- 178
Merhaba Kk.
Doluya koysam almıyor, boşa koysam dolmuyor vaziyetteyim. Çok kötüyüm. Geçen perşembe itibariyle kızımda rota virüsü teşhis edildi. 23 aylık şuan kızım. 4 gün hastanede kaldı. Sürekli 39 üzeri ateş, ishal, iştahsızlık, baygınlıkla geçirdik 2 günü. 3-4. Gün arasında ateş günde 1 kere çıkmaya başladı, ishal kesildi. Sonra evde tedaviye devam edilebilecek duruma geldi dedi doktor ve eve döndük.
Fakat hiçbir fark yok. Gündüzün çoğunu uyuyarak geçiriyor. İlaçlarını içiyor, çok nadir yemek yiyor, emiyor ve yine uyuyor. Ben artık bitik durumdayım. Sürekli ağlıyorum. Gülmesini, konuşmasını, oyun oynamasını çok özledim. İçimde bi düğüm var, hiç gitmeyecek gibi hissediyorum. Kusmadığı ve ateşi çok çıkmadığı sürece evde kalın diyor doktor. Ama ben kafayı yiyorum. O uyudukça yemedikçe umudum azalıyor.
Başta farkedildiğinde 1 haftada atlatılabilen bu hastalık, çocuklardaki ishalden ölümlerin 4te 1ini kapsıyor. Ölebilme ihtimalinin konuşulması bile çok acı değil mi? Yüzdesi isterse minnacık olsun ne farkeder, korkunç değil mi?
Hiçbir şey kafamı dağıtamadı. Sürekli ilaçlar için dakika sayıyorum. Yemesi için deli gibi çırpınıyorum. Hem teselliye hem yaşayan varsa bilgiye ihtiyacım var. Söyleyebileceğiniz en ufak bir moral cümlesine bile açım. Teşekkür ederim şimdiden.
Güncel: Bugün resmen eski haline geri dönmüş uyandı. Emmek mi işe yaradı uyumak mı ilaçlar mı bilemiyorum. Ama bence dualarınızın çok payı var bu şifada. Allah razı olsun hepinizden. Hiç tanımadığım onlarca kalp olarak destek oldunuz. Çok çok iyi geldi. Allah hiçbirinizi dayanamayacağınız dertlerle imtihan etmesin. Çok öpüyorum hepinizi.
Doluya koysam almıyor, boşa koysam dolmuyor vaziyetteyim. Çok kötüyüm. Geçen perşembe itibariyle kızımda rota virüsü teşhis edildi. 23 aylık şuan kızım. 4 gün hastanede kaldı. Sürekli 39 üzeri ateş, ishal, iştahsızlık, baygınlıkla geçirdik 2 günü. 3-4. Gün arasında ateş günde 1 kere çıkmaya başladı, ishal kesildi. Sonra evde tedaviye devam edilebilecek duruma geldi dedi doktor ve eve döndük.
Fakat hiçbir fark yok. Gündüzün çoğunu uyuyarak geçiriyor. İlaçlarını içiyor, çok nadir yemek yiyor, emiyor ve yine uyuyor. Ben artık bitik durumdayım. Sürekli ağlıyorum. Gülmesini, konuşmasını, oyun oynamasını çok özledim. İçimde bi düğüm var, hiç gitmeyecek gibi hissediyorum. Kusmadığı ve ateşi çok çıkmadığı sürece evde kalın diyor doktor. Ama ben kafayı yiyorum. O uyudukça yemedikçe umudum azalıyor.
Başta farkedildiğinde 1 haftada atlatılabilen bu hastalık, çocuklardaki ishalden ölümlerin 4te 1ini kapsıyor. Ölebilme ihtimalinin konuşulması bile çok acı değil mi? Yüzdesi isterse minnacık olsun ne farkeder, korkunç değil mi?
Hiçbir şey kafamı dağıtamadı. Sürekli ilaçlar için dakika sayıyorum. Yemesi için deli gibi çırpınıyorum. Hem teselliye hem yaşayan varsa bilgiye ihtiyacım var. Söyleyebileceğiniz en ufak bir moral cümlesine bile açım. Teşekkür ederim şimdiden.
Güncel: Bugün resmen eski haline geri dönmüş uyandı. Emmek mi işe yaradı uyumak mı ilaçlar mı bilemiyorum. Ama bence dualarınızın çok payı var bu şifada. Allah razı olsun hepinizden. Hiç tanımadığım onlarca kalp olarak destek oldunuz. Çok çok iyi geldi. Allah hiçbirinizi dayanamayacağınız dertlerle imtihan etmesin. Çok öpüyorum hepinizi.
Son düzenleme:
