KIZINI SARIP SEVMEYEN BABALARA VE KIZLARINA
Bu yazı kızlarına sarılıp öpmeyen,saçlarını okşamayan,uzaktan seven ve sevdiğini bile söylemeye cesareti olmayan babalar için yazıldı.Ve de onların sevgi dilencisi haline gelen kızları için!
Karşımda oturuyor yirmisekiz yaşındaki kız.Kocaman mavi gözleri var.Bakışları yumuşak ve hüzünlü.Tutunuş adlı romanımdan çok etkilenmiş.Romanı konuştuk bir süre.Sonra hayatı.Bu ülkede yaşamak zorunda olan kadınların hayatlarını özellikle.Bir ara söz benim geçenlerde Radyo 24 de yaptığım programa geldi.Babalarından sevgi alamayan kızların büyüdüklerinde nasıl birer sevgi dilencisi olduklarına değinmiştim radyoda.
"Sizi" dedi "Kızınızla görmüştüm bir kafede.Aranızda müthiş bir bağ olduğu hemen belli oluyor.Saçlarını öpmüştünüz.Yanağını,alnını,burnunu.Ve sonra sarıp sarmalamıştınız küçük kızınızı.Ve o sevgi dolu bakışlar...Arkadaşınız gibi kızınız.Ne mutlu ona.Biliyor musunuz,o sizi gördüğüm için gece saatlerce ağladım,babamı ve hayatımı düşünerek."
Fazla beklemedi tuzlu su.Gözlerini ıslatıp yuvarlanıp gitti yanağından aşağıya.
Ve sonra devam etti yaralı kız;
"Bu yüzden sevgi dilencisi olup çıktım Halim Bey.Babam dokunmadı bana, saçlarımı okşamadı,sevdiğini söylemedi gözlerimin içine bakarak ve ben hep bunu aradım erkeklerde.Peki ne oldu diye soracaksınız değil mi?Bir gram sevgi kırıntısına ihtiyacım vardı.Erkekler onu verir gibi yaptılar ve tepe tepe kullandılar duygularımı, bedenimi"
Daha fazla konuşamadı.
Ama ben devam edeyim.
Uzaktan seven babalar!Bugün kızlarınızı kucaklayın.Öpün.Sarılın.Bağrınıza basın. Onlara sevdiğinizi söyleyin.Kızlar,siz de babalarınız için yapın aynısını.
Ve son söz yine babalara;
Bunu yapın ki,kızlarınız büyüdüğünde sevgi dilencisi haline gelmesin!Yapın ki,insan kılıklı pisliklerin elinde oyuncak olmasın kızlarınız!
Kıymayın kızlarınıza!
Bu yazı kızlarına sarılıp öpmeyen,saçlarını okşamayan,uzaktan seven ve sevdiğini bile söylemeye cesareti olmayan babalar için yazıldı.Ve de onların sevgi dilencisi haline gelen kızları için!
Karşımda oturuyor yirmisekiz yaşındaki kız.Kocaman mavi gözleri var.Bakışları yumuşak ve hüzünlü.Tutunuş adlı romanımdan çok etkilenmiş.Romanı konuştuk bir süre.Sonra hayatı.Bu ülkede yaşamak zorunda olan kadınların hayatlarını özellikle.Bir ara söz benim geçenlerde Radyo 24 de yaptığım programa geldi.Babalarından sevgi alamayan kızların büyüdüklerinde nasıl birer sevgi dilencisi olduklarına değinmiştim radyoda.
"Sizi" dedi "Kızınızla görmüştüm bir kafede.Aranızda müthiş bir bağ olduğu hemen belli oluyor.Saçlarını öpmüştünüz.Yanağını,alnını,burnunu.Ve sonra sarıp sarmalamıştınız küçük kızınızı.Ve o sevgi dolu bakışlar...Arkadaşınız gibi kızınız.Ne mutlu ona.Biliyor musunuz,o sizi gördüğüm için gece saatlerce ağladım,babamı ve hayatımı düşünerek."
Fazla beklemedi tuzlu su.Gözlerini ıslatıp yuvarlanıp gitti yanağından aşağıya.
Ve sonra devam etti yaralı kız;
"Bu yüzden sevgi dilencisi olup çıktım Halim Bey.Babam dokunmadı bana, saçlarımı okşamadı,sevdiğini söylemedi gözlerimin içine bakarak ve ben hep bunu aradım erkeklerde.Peki ne oldu diye soracaksınız değil mi?Bir gram sevgi kırıntısına ihtiyacım vardı.Erkekler onu verir gibi yaptılar ve tepe tepe kullandılar duygularımı, bedenimi"
Daha fazla konuşamadı.
Ama ben devam edeyim.
Uzaktan seven babalar!Bugün kızlarınızı kucaklayın.Öpün.Sarılın.Bağrınıza basın. Onlara sevdiğinizi söyleyin.Kızlar,siz de babalarınız için yapın aynısını.
Ve son söz yine babalara;
Bunu yapın ki,kızlarınız büyüdüğünde sevgi dilencisi haline gelmesin!Yapın ki,insan kılıklı pisliklerin elinde oyuncak olmasın kızlarınız!
Kıymayın kızlarınıza!