Kız kardeşim ortaokul ve lise döneminde hep erkek gibi giyindi, saçlarını kısacık kestirirdi, makyaja falan hiç ilgisi yoktu, sevgilisi de yoktu, sıkı bir galatasaray hayranıydı, çantalarını falan hep gs store'dan alırdı. anneme derdim ki "anne bu çocuk ne zaman makyaj yapacak, ne zaman kız gibi olacak", annem hiç dert etmedi benim aksime.. ama ben kardeşime bu düşündüklerimi hiç söylemedim, olduğu gibi olmasına müsaade ettik, hiç eleştirmedik... üniversiteye başlayınca yine kendi kendine makyaj yapmaya başladı, galatasaraya ilgisi bitti, giyim tarzını değiştirdi, aşık oldu vs vs
şimdi biz o dönem ona tepki gösterseydik, sizin gibi kızsaydık, olmaz öyle şey falan deseydik belki işi inada bindirecekti, belki özendirecektik ve aklına düşürecektik...
bu arada ne olduğunun benim için önemi yoktu, önemli olan düzgün arkadaşlıklar kurmasıydı, kötü alışkanlıklar edinmemesiydi, kendine zarar verecek işlere kalkışmamasıydı..
benim tavsiyem sizin bir psikologla ilerlemeniz, kızınız için değil kendiniz için, nasıl yaklaşmanız gerekiyor, tutumunuz ne olmalı gibi konular için..
sonuçta insanların ne hissettiğine müdahale edemeyiz.. belki şu an bi kimlik arayışı içinde ve siz olmadığı bi yöne doğru itmeyin, bırakın çocuk kendi kimliğini kendisi bulsun.