Sevgili Zeynep baya ortak noktamız var sanırım :)
ben o kadar istedim ki çocuğum olsun diye, hamile kalınca çok mutlu olmuştum sonra ilk 3 ay kabul gibiydi, mide bulantısı ve kusmadan 4 kere hastanede yattım. 1 ay işe gidemedim ve sanırım bu psikolojik gerilimlerim ozaman başladı. yani bünye kadırmıyor bazen sanırım. sonra ilaca başlamadan önce neden yaşıcamki, doğursam yük olur mu gibi şeyler düşünmeye başlamıştım. bende karnım büyüdüğü için geriliyordum sıkıntı veriyordu içime, hareket etse kendimi alien filminde gibi hissediyordum falan. ama bunlar bence birazda normal şeyler, düşünsene içinde bir canlı büyüyor ve hareket ediyor, senin bütün sistemini ve hayat tarzını değiştiriyor. şimdi bu konularda çok daha normalim :) hareket ettikçe mutlu oluyorum sürekli onu kucağıma alacağımı düşünüyorum, onun melek yüzünü hayal ediyorum, emzirdiğimi falan.. ve en önemlisi bu geçici bir süre, doğumdan sonra yine fiziksel olarak eskisi gibi olacağım, içimdeki canlı artık kucağımda olacak, yani böyle bakmaya çalış. bunlar geçici duygular, senin böyle endişe etmen bile ona değer verdiğinin kanıtı aslında. ben doktoruma acaba doğunca sevebilecekmiyim dediğimde doğada bu denge var zaten sen otomotik olarak onu seveceksin, hayvanlar bile yavruları doğunca hemen temizleyio bakıyor dedi. en basitini düşün yani, kötü olacak yok bakamazsam, yok kabul edemezsem dersen kendini buna hazırlarsın. oluruna bırakırsan aslında zaten normal olacak herşey. bir de kimseden etkilenme derim. ben de maalesef yapıyorum bunu. burada okuyup okuyup kuruyorum ama herkes farklı. kimse bir değilki. neden kötü olan sayılı örneği düşünüp te canımı sıkayım diyorum sonra. bak sen bana yaz aradai konuşalım. hiç merak etme yalnız değilsin bu hislerin konusunda yeterki iyi yönet onları..