- 26 Temmuz 2015
- 68
- 26
- 3
- 30
- Konu Sahibi polyanna2402
- #1
merhaba, eminim benim gibi olan ve yardım edebilecek olanlar vardır aranızda ve şimdiden gerçekten çok teşekkür ederim.
biz bir yıl kadar önce zor sınavlardan geçtik ailemle, babamla ilgili bir sıkıntı yaşadık o zaten her zaman kıymetliydi benim için ama yaşadıklarımız o kadar ağırdı ki kıymetini daha çok anladım tam düzeldi herşey derken benim için çok kıymetli olan babanemi kaybettik sonrası benim için çok zorlu bir süreç oldu hala da öyle ailemle fikirlerim ters düştüğünde önceden çok rahat söylerdım ama şu an mesela annemin bana karşı haksız olduğu konular olduğunda tepkimi koysam da hemen arkasından vicdan azabından kıvranıyorum beynimde şu sözler geçiyor "annesini kaybeden bi ınsanın çaresizliğini babamda gördüm annemi kaybetsem bu yaptığımı affedebilir miydim?" aynı şekilde babamla ters düştüğümüzde -ki genelde iyiyiz beni dinler ve hak verir körü körüne kendini savunan biri değildir- ama ona bile fikrimi belli edemiyorum artık net şekilde yapma diyorum ya yine babanın başına aynı şey gelse naparsın?
yani hiç bi şekilde doğruluğundan emin olduğum şeyleri bile tartışamaz oldum bi gece sırf anneme diklendim diye gece uyuyamadım ama gerçekten haklıydım ve böyle oldukça da annem daha çok dominant bi hale gelmeye başladı ben 20 yaşındayım bu arada ama herkes de çok çabuk olgunlaştığımı söyledi bugüne kadar herşeyi açıkça yazarsam gerçekten siz okuyan insanlara yazık olur sıkmak istemem kimseyi
çok büyük bi dert değil belki de ama benim özgüvenimi yerle bir eden bir sıkıntı bu benim için.
siz olsanız ne yapardınız korkularınızı nasıl susturup kendi haklılığınızı savunurdunuz çünkü ben artık bu korkularım yüzünden kendimi savunamadıkça bambaşka bir insan oldum bu ben değilim ve fikirlerinize ihtiyacım var çok teşekkür ederim şimdiden
biz bir yıl kadar önce zor sınavlardan geçtik ailemle, babamla ilgili bir sıkıntı yaşadık o zaten her zaman kıymetliydi benim için ama yaşadıklarımız o kadar ağırdı ki kıymetini daha çok anladım tam düzeldi herşey derken benim için çok kıymetli olan babanemi kaybettik sonrası benim için çok zorlu bir süreç oldu hala da öyle ailemle fikirlerim ters düştüğünde önceden çok rahat söylerdım ama şu an mesela annemin bana karşı haksız olduğu konular olduğunda tepkimi koysam da hemen arkasından vicdan azabından kıvranıyorum beynimde şu sözler geçiyor "annesini kaybeden bi ınsanın çaresizliğini babamda gördüm annemi kaybetsem bu yaptığımı affedebilir miydim?" aynı şekilde babamla ters düştüğümüzde -ki genelde iyiyiz beni dinler ve hak verir körü körüne kendini savunan biri değildir- ama ona bile fikrimi belli edemiyorum artık net şekilde yapma diyorum ya yine babanın başına aynı şey gelse naparsın?
yani hiç bi şekilde doğruluğundan emin olduğum şeyleri bile tartışamaz oldum bi gece sırf anneme diklendim diye gece uyuyamadım ama gerçekten haklıydım ve böyle oldukça da annem daha çok dominant bi hale gelmeye başladı ben 20 yaşındayım bu arada ama herkes de çok çabuk olgunlaştığımı söyledi bugüne kadar herşeyi açıkça yazarsam gerçekten siz okuyan insanlara yazık olur sıkmak istemem kimseyi
çok büyük bi dert değil belki de ama benim özgüvenimi yerle bir eden bir sıkıntı bu benim için.
siz olsanız ne yapardınız korkularınızı nasıl susturup kendi haklılığınızı savunurdunuz çünkü ben artık bu korkularım yüzünden kendimi savunamadıkça bambaşka bir insan oldum bu ben değilim ve fikirlerinize ihtiyacım var çok teşekkür ederim şimdiden