(((belki saçmalıyorum belki doğum sonrası depresyon ama böyle bi akşam geçirdim hatta gece..
. süreklikarşında durup sana hep o düşünceyi hatırlatacakbanada olur . çocuklarımı düşünür ağlarım. öbür tarafı düşünür korkarım. en iyi çözüm dua edip sakinleşemek. başa gelecekse elden bişey gelmez. ölüm kokusu aslında iyidir ama ölçülü kullanırsak, abartmazssak. en azından diri kaldığımız günlerin kıymetini bilir ve ahiret için hazırlık yaparız. ama abratıp işi çocuklarımıza getirdiğimizde belki tramva yaşarız. aslında konuyu açmanda pek iyi olmamış
Ama böyle düşünmenin bir faydası olmuyor, hayattan tat almaya bak canım, sevdiklerinle zaman geçir yapacaklarını erteleme, huzursuzluğun azalır bence...Benim de arasıra aklıma gelir bu, 'annem ne yapar, babam ne yapar..' falan diye yada annem ölürse ne yaparım falan diye düşünürüm.Bir gün psikolog tanıdığıma sordum, genellikle böyle düşünen insanların , sevdiklerine karşı yapmak istediklerini henüz yapamadıkları için bir endişesi olduğundan ötürü, böyle hissedebileceklerini söyledi.Karışık bir cümle oldu ama şöyle söyleyim, mesela eşinle yapmak istediklerini yada çocuğuna öğretmek istediklerini henüz yapamadıysan, bunları yerine getiremediğin için, kaybetmekten ölümden korkuyormuşsun.Umarım izah edebildim canım.Bazen düşünüyorumda doğruluk payı büyük bence,Mesela ben annemi üzdüğüm zamanlarda hep düşünürüm, allahım onun gönlünü alayım,telafi edeyim ona bişey olmasın gibi
en çok kızlarımı düşünüyorum başka kimseyi değil.bensiz ne yaparlar kim bakar onlara diye düşünürüm hepbazen kızlarıma birşey olursa diye de aklımdan geçer yine üzülürüm ama saatlerce ağlama gibi bir durumum yok canım sadece aklıma gelir tedirgin olurum dua ederim içim biraz ferahlar
