- Konu Sahibi sancilipandora
- #1
Merhaba arkadaşlar..içim çok sıkkın ... geçen sene yazın ( 1,5 sene önce) nişanlım beni artık sevmediğini söyleyip terketmişti... nefes alamamıştım ... 1 yıl boyunca nerdeyse son bir aya kadar hep geri dönsün diye dualar ettim.. Ta ki onun evlendiğini duyana kadar... Hem de beni o kız için terketmişti... O bir hayat kurdu kendine.. Ben mi? Ben çok ağladım bunalımlara girdim toparlanmam zor oldu ama arkadaşlarım ailem sayesinde atlattım .. tatile çıktım yeni insanlar tanıdım derken unutmasam da artık canım yanmaz oldu...Bu süreçte tanışmak isteyen kim varsa tersledim .. hayatımda kimseyi istemiyorum dedim... kalbim sanki kapkara bunu atamıyorum içimden ... Yine aynısı oılacak ve ben aynı acıyı yaşayacağım diye tüm güvenimi yitirdim erkeklere karşı...Yalnız yaşlanacağım diyorum.. 28 yaşındayım .. mesleğim var kendi ayaklarım üstünde duruyorum hiç bir erkeğe ihtiyacım olmaz diyorum... Bugün iş yerindekilerin zorlaması ile birisi ile tanıştırıldım ... Bir kahve içtik .. Çocuk çok iyi biri... işi gücü yerinde beni epeydir izlediğini ve ciddi bir yola girmek istediğini bunun için onu tanıma şansını vermemi istedi... Ama kendime öyle bir savunma mekanizması geliştirmişim ki ... çocuk kendini anlattığı süre boyunca ama bunun boyu kısa diye aklıma saçma saçma eleştiriler yüklendi ... karşıma kim çıksa yok kel, yok boyu kısa yok saçı uzun aklı kısa vb yorumlarla kimseye kendini tanıtma şansı vermedim.. Bu çocuk iyi birine benziyor belki normal bir zaman olsaydı ben bunları yaşamasaydım , tipe takılmasaydım , kendimce güçlü kız imajına bürünüp kendi kendime abuk sabuk kriterler ( yok yakışıklı olacak ama hem de işi iyi olacak vs vs) koymazdım gibi geliyor ... Korkuyorum ve bunu atlatamıyorum ... Hayatıma kimseyi sokmamaya öyle bir yemin etmişim ki sanki ister istemez karşımdakileri tersliyorum ... Lütfen yardım edin.. Ben böyle olmak istemiyorum ....
Ne yapacağımı bilemiyorum .. Hem yalnız yaşlanmak istiyorum hem de yalnız kalmaktan korkuyorum 

