Korkuyorum:(

Sevgisim

Aktif Üye
Kayıtlı Üye
3 Şubat 2011
91
2
36
Hollanda
Arkadaslar,
Ben yaklasik 2 yildir, dusukten sonra hamileligimi erteledim ve sonunda cesaretimi toparladim.Bu zaman zarfi icinde hep cok istedim ve hayal ettim anne olmayi...
Simdi hamilelik belirtilerinin hepsini yasiyorum.Goguslerde siskinlik,uclarinda koyulasma,kasiklarimda ara ara batlamalar,bas donmeleri.
Ama simdi hamile olabilirliligim yukseldikce ben korkmaya ve istememeye basladim bu nasil bir duygudur anlayamiyorum ? Bir benmi boyle dusunuyorum bilmiyorum ve kendime cok kiziyorum,sucluyorum.Sanki henuz dogmamis cocuguma ihanet ediyormus,onu istemiyormusum gibi hissediyorum.Icimde bir kipirti var,heyecanliyim ama sanki butun duygularim donmus,susmus ve yorulmus gibi. 30 yasima girmek uzereyim ve artik hazir oldugumu dusunuyordum fakat, ' belkide degilim ? ' sorusu soruyorum surekli kendi kendime. 9 ay boyunca ,bebegime birsey olacak, yine kaybedecegim korkularini yasamak hic istemiyorum.Istemedigim,korkularim mi yoksa bebegim mi karmakarisik duygularim.
Yarin test yapmaya gidiyorum ve test sonucu pozitif cikarsa ki icten ice bunu aslinda o kadar cok istiyorum ki , anlatamam.. nasil tepki verecegimi bile kestiremiyorum.
Cildirmak uzereyim:( Morale ve destege ihtiyacim var sanirim....
S.O.S S.O.S.
 
canim ben hamile kalmam bir yili bulur nasil olsa diye dusunup korunmayi biraktim ve gel gor ki o ay hamile kaldim...
esim de ben de o kadar sasirdikki beklemiyorduk tabi, yeterince hazirlamamistik kendimizi...

hamile olsan bile kendini hazirlamak için 9 ayin var...

eger gerçekten hamileysen olumsuz seyler dusunme (dusuk gibi), bebegini dusun, onu hayal et... hep pozitif ol.. hatta simdiden bebisinle konusmaya basla, ben çok egleniyordum, kizima elbise alirken (kiz karnimda) "sunu mu istersin yoksa bunu mu?" diye soruyordum sonra da "kusura bakma bunu aliyorum, sen çok kuçuksun bi kere anlamazsin bu islerden" :9:

gece yatakta esim karnima yaklasir kizima islik çalardi, her gece uyumadan o'na iyi geceler dilerdik...

daha once dusuk yaptigin için korkuyorsun sadece yoksa bebegi kesinlikle istedigin yazdiklarindan anlasiliyor...
 
Aynı duygular benim ilk hamileliğimde de vardı. Hamile olmama rağmen devamlı ret ediyordum, kabullenemiyordum. Beklenmedik bir hamilelikti. Kafamın içinde sürekli "bir yanlışlık olmuştur, hamile değilimdir" olgusu hakimdi. Ama okuduğum bir sitede hamileliğin ilk 3 ayında bunun normal olduğunu, 3 aydan sonra ise artık annenin hazır olduğunu yazıyordu ve öyle de oldu. Bu hissettiklerin gayt normal, için rahat olsun :)
 
bende senin gibiydim ilk ogrendigimde halad oyleyim yazdiklarimi okursan neden boyleyimanlarsin panikatak ve takintiyi son demlerinde yasiyorum. sorumluluk dogum saglik bebehin sagligi hersey korkutuyor urkutuyor kendime hala gelemiyorum uc aylik oldu oynadigini gordum ultrasonda ama hala annelik duygusunu yasayamiyorum korkular yuunden cocugu olmayan isteyenlere bu korkular basit geliyor ama zor cok zor omur boyu hayatindaki sorumluluk. bazen onu cok sevince takinti hastalugim daha cok artacak diye bile korkuyorum onu korumak bile dah dogrsu hersey tetikliyor beni. uca binmek minibuse binmek her dk bisey olacak kors Allahim kurtarsin benim gibilrri bu korkulardan yeter ki :-(
 
Back
X