- 16 Şubat 2012
- 6.594
- 11.147
- 448
- Konu Sahibi penceremden
-
- #1
İlaç almaktan korkuyorum.Antidepresanlardan korkuyorum.
Kendim olamamaktan,kontrolümü kaybetmekten,işyerinde uyuya kalmaktan ya da anlamsız anlamsız gülmekten.Kendimi komik duruma düşürmek istemiyorum.
Arkadaşım hastalandı ameliyat oldu fakat hastalığım tekrar nüksederse diye evham yapıyordu ve çok üzülüyordu.Kafasından bir türlü atamıyordu.Doktor obsesif kişilik tanısı koydu ve bir ilaca başladı.Psikayatrisle konuşmak inanılmaz rahatlattı ağladım içimi döktüm dedi.İlacın etkisiyle işe daha moralli gelmeye başladı .Zayıfladı daha da güzelleşti.Kafama takmıyorum çok mutluyum keşke daha önce gitsem diyordu.Arada anlamsız kahkaları vardı.Ben işte o kontrolün elimden gitmesinden korkuyorum.
20 li yaşların verdiği saflıkla ve tecrübesizlikle evliliğimde hatalarım oldu.En çokta eşimden kaynaklanan sorunlardı .Bunları bir şekilde telafi etmeye çalıştım.Bir şekilde evliliğimi devam ettirdim.Manevi sorunların yanında maddi sorunlarda oldu arabamızı kaybettik yeni araba aldık telafi ettik.Paramız boşa gitti aman ne yapalım çalışıyoruz sonuçta canımız sağolsun dedik.Fakat tek birşeye çare olamadım.9 senedir çalışıyorum çabalıyorum ama yine başa döndüm.Kendimi artık çaresiz tükenmiş hissediyorum.Artık güçlü kadının gücününkalmadığını hissediyorum.Sinirlerim yıprandı.Durup dururken ağlıyorum.Sağlığımdan olmaya başladım.
18 yıllık mücadelenin vermiş olduğu bir yorgunluk yıpranma var.Hele son dokuz senesi çok canım yandı hala da yanıyor.Sonu da yok maalesef .Kangren olmuş önceden bitirilse fayda edecek bir ilişkiyi şimdi bitiremiyorum küçük oğlum içinde büyük oğlum içinde en iyisi babalarıyla olmaları (biliyorum şimdi kızacaksınız niye ikinci çocuğu yaptın diye hata yaptığımın farkındayım)kendim içinse ayrı olmak ama bu mümkün değil geriye tek çare ilaç gibi geliyor.Bir şekilde düşünmekten kendimi yiyip bitirmekten kurtulmak istiyorum.Çünkü en ufacık şey yaralarımı kanatıyor.Burada okuduğum bir konu gençlikte aynı hatayı yapmış biri olarak kızdırıyor beni.38 yaşında olarak 20 yaşlarımdaki hallerim yaptıklarım saflıklarım ve bunun getirdikleri aklımdan çıkmıyor.İyi olsun herşey dedikçe kötüye gitti.Belki 2.çocuğu yapmasam ya da zamanında cesaretimi toplayıp boşayabilseydim şimdi bu konuyu açmayacaktım.
Kusura bakmayın biraz uzadı.Psikiyatrik ilaç almış olsam işyerinde uyuya kalma ,günlük yaşantıyı olumsuz etkileyen olaylar olma durumu var mı? Her ilaçta böyle değildir umarım.
Kendim olamamaktan,kontrolümü kaybetmekten,işyerinde uyuya kalmaktan ya da anlamsız anlamsız gülmekten.Kendimi komik duruma düşürmek istemiyorum.
Arkadaşım hastalandı ameliyat oldu fakat hastalığım tekrar nüksederse diye evham yapıyordu ve çok üzülüyordu.Kafasından bir türlü atamıyordu.Doktor obsesif kişilik tanısı koydu ve bir ilaca başladı.Psikayatrisle konuşmak inanılmaz rahatlattı ağladım içimi döktüm dedi.İlacın etkisiyle işe daha moralli gelmeye başladı .Zayıfladı daha da güzelleşti.Kafama takmıyorum çok mutluyum keşke daha önce gitsem diyordu.Arada anlamsız kahkaları vardı.Ben işte o kontrolün elimden gitmesinden korkuyorum.
20 li yaşların verdiği saflıkla ve tecrübesizlikle evliliğimde hatalarım oldu.En çokta eşimden kaynaklanan sorunlardı .Bunları bir şekilde telafi etmeye çalıştım.Bir şekilde evliliğimi devam ettirdim.Manevi sorunların yanında maddi sorunlarda oldu arabamızı kaybettik yeni araba aldık telafi ettik.Paramız boşa gitti aman ne yapalım çalışıyoruz sonuçta canımız sağolsun dedik.Fakat tek birşeye çare olamadım.9 senedir çalışıyorum çabalıyorum ama yine başa döndüm.Kendimi artık çaresiz tükenmiş hissediyorum.Artık güçlü kadının gücününkalmadığını hissediyorum.Sinirlerim yıprandı.Durup dururken ağlıyorum.Sağlığımdan olmaya başladım.
18 yıllık mücadelenin vermiş olduğu bir yorgunluk yıpranma var.Hele son dokuz senesi çok canım yandı hala da yanıyor.Sonu da yok maalesef .Kangren olmuş önceden bitirilse fayda edecek bir ilişkiyi şimdi bitiremiyorum küçük oğlum içinde büyük oğlum içinde en iyisi babalarıyla olmaları (biliyorum şimdi kızacaksınız niye ikinci çocuğu yaptın diye hata yaptığımın farkındayım)kendim içinse ayrı olmak ama bu mümkün değil geriye tek çare ilaç gibi geliyor.Bir şekilde düşünmekten kendimi yiyip bitirmekten kurtulmak istiyorum.Çünkü en ufacık şey yaralarımı kanatıyor.Burada okuduğum bir konu gençlikte aynı hatayı yapmış biri olarak kızdırıyor beni.38 yaşında olarak 20 yaşlarımdaki hallerim yaptıklarım saflıklarım ve bunun getirdikleri aklımdan çıkmıyor.İyi olsun herşey dedikçe kötüye gitti.Belki 2.çocuğu yapmasam ya da zamanında cesaretimi toplayıp boşayabilseydim şimdi bu konuyu açmayacaktım.
Kusura bakmayın biraz uzadı.Psikiyatrik ilaç almış olsam işyerinde uyuya kalma ,günlük yaşantıyı olumsuz etkileyen olaylar olma durumu var mı? Her ilaçta böyle değildir umarım.
Son düzenleme: