Kürtaj sonrası ağır depresyon

olala222 .!.:

Sanırım dertleşmeye ihtiyacım var çünkü bunu konuşabileceğim kimse yok. Hamileydim.. Beklemediğim bir zamanda birazda imkansız bir şekilde oldu. Çok ağladım hayatım boyunca hiç ağlamadım kadar. Babası istemiyordu ve baba olmak istemiyorum diye ağlıyordu.Beni kürtaja zorluydu. Yalnızdım hayatımda ilkkez birşeye böylesine bağlandım ve onu yaşatmak için savaştım. Ama bana söyledikleri doğruydu birgün büyüdüğünde anne ve babası beraber olmadığı için hep beni suçlu bulucaktı mutsuz olucaktı sorunlu bir çocukluk geçiricekti. Ailem bana sırtını çeviricekti işimden olucaktım ve hiç bir güvencem olmadan bir meleğe bunu nasıl yapabilicektim. O da aslında hem vardı hemde yoktu. Asla evlenmiycekti ki ben böyle birşeyi ondan ölsemde isteyemezdim zaten. Şimdi üstünden bir buçuk ay geçti ilk zaman gibi olmasada hala onunla yaşıyorum. Şimdi olsaydı şu kadar olucaktı diyorum. Bebekler gözümün içine içine bakıyor ve beni seviyorlarda. Ama ben kendimi affedemiyorum. Ölmeyi çok düşündüm. Belki milyonlarca kez. Ama kalıp savaşmak zorundayım çünkü annemde benim için aynılarını yaşamış. Evlilik dışı değildim ben sahi. Ama bebeğimin benim gibi hissetmesini hiç istemedim. Sadece siz yaşayanlar nasıl aştınız? Ben aşamıyorum. Babasıyla konuşursam düzelir diye düşündüm ama bebekten sonra o hayatına devam etti. Bensiz olarak. Onu seviyorum baştaki öfkem yerini affetmeye bıraktı. Ama kendimi asla. Birgün o mutlu olucak evlenicek ve çocukları olucak. Ama ben kendimi sanırım bundan hep mahrum bırakıcam. Çünkü birkez daha olsa ilki gibi olmıcak biliyorum..

Genişletmek için tıkla...

olala222 .!.:

Sanırım dertleşmeye ihtiyacım var çünkü bunu konuşabileceğim kimse yok. Hamileydim.. Beklemediğim bir zamanda birazda imkansız bir şekilde oldu. Çok ağladım hayatım boyunca hiç ağlamadım kadar. Babası istemiyordu ve baba olmak istemiyorum diye ağlıyordu.Beni kürtaja zorluydu. Yalnızdım hayatımda ilkkez birşeye böylesine bağlandım ve onu yaşatmak için savaştım. Ama bana söyledikleri doğruydu birgün büyüdüğünde anne ve babası beraber olmadığı için hep beni suçlu bulucaktı mutsuz olucaktı sorunlu bir çocukluk geçiricekti. Ailem bana sırtını çeviricekti işimden olucaktım ve hiç bir güvencem olmadan bir meleğe bunu nasıl yapabilicektim. O da aslında hem vardı hemde yoktu. Asla evlenmiycekti ki ben böyle birşeyi ondan ölsemde isteyemezdim zaten. Şimdi üstünden bir buçuk ay geçti ilk zaman gibi olmasada hala onunla yaşıyorum. Şimdi olsaydı şu kadar olucaktı diyorum. Bebekler gözümün içine içine bakıyor ve beni seviyorlarda. Ama ben kendimi affedemiyorum. Ölmeyi çok düşündüm. Belki milyonlarca kez. Ama kalıp savaşmak zorundayım çünkü annemde benim için aynılarını yaşamış. Evlilik dışı değildim ben sahi. Ama bebeğimin benim gibi hissetmesini hiç istemedim. Sadece siz yaşayanlar nasıl aştınız? Ben aşamıyorum. Babasıyla konuşursam düzelir diye düşündüm ama bebekten sonra o hayatına devam etti. Bensiz olarak. Onu seviyorum baştaki öfkem yerini affetmeye bıraktı. Ama kendimi asla. Birgün o mutlu olucak evlenicek ve çocukları olucak. Ama ben kendimi sanırım bundan hep mahrum bırakıcam. Çünkü birkez daha olsa ilki gibi olmıcak biliyorum..

Genişletmek için tıkla...

olala222 .!.:

Sanırım dertleşmeye ihtiyacım var çünkü bunu konuşabileceğim kimse yok. Hamileydim.. Beklemediğim bir zamanda birazda imkansız bir şekilde oldu. Çok ağladım hayatım boyunca hiç ağlamadım kadar. Babası istemiyordu ve baba olmak istemiyorum diye ağlıyordu.Beni kürtaja zorluydu. Yalnızdım hayatımda ilkkez birşeye böylesine bağlandım ve onu yaşatmak için savaştım. Ama bana söyledikleri doğruydu birgün büyüdüğünde anne ve babası beraber olmadığı için hep beni suçlu bulucaktı mutsuz olucaktı sorunlu bir çocukluk geçiricekti. Ailem bana sırtını çeviricekti işimden olucaktım ve hiç bir güvencem olmadan bir meleğe bunu nasıl yapabilicektim. O da aslında hem vardı hemde yoktu. Asla evlenmiycekti ki ben böyle birşeyi ondan ölsemde isteyemezdim zaten. Şimdi üstünden bir buçuk ay geçti ilk zaman gibi olmasada hala onunla yaşıyorum. Şimdi olsaydı şu kadar olucaktı diyorum. Bebekler gözümün içine içine bakıyor ve beni seviyorlarda. Ama ben kendimi affedemiyorum. Ölmeyi çok düşündüm. Belki milyonlarca kez. Ama kalıp savaşmak zorundayım çünkü annemde benim için aynılarını yaşamış. Evlilik dışı değildim ben sahi. Ama bebeğimin benim gibi hissetmesini hiç istemedim. Sadece siz yaşayanlar nasıl aştınız? Ben aşamıyorum. Babasıyla konuşursam düzelir diye düşündüm ama bebekten sonra o hayatına devam etti. Bensiz olarak. Onu seviyorum baştaki öfkem yerini affetmeye bıraktı. Ama kendimi asla. Birgün o mutlu olucak evlenicek ve çocukları olucak. Ama ben kendimi sanırım bundan hep mahrum bırakıcam. Çünkü birkez daha olsa ilki gibi olmıcak biliyorum..

Genişletmek için tıkla...