Lütfen bu konuda yalnız bırakmayın...

Öncelikle kusura bakmayın sanırım biraz uzun yazıyor olacağım; çünkü gerçekten çok doldum ve çevremde paylaşabileceğim kimsem yok.Biraz kendimi özetleyim...
Evlilik nedeniyle ailemden farklı bir ilde yaşıyorum.Bel ve boyun fıtığım var; bu hastalığım yüzünden işten ayrılmak zorunda kaldım. 1,5 senedir çalışmıyorum.

Günün büyük çoğunluğunu internette geçiriyorum. Onun dışında düzenli okuduğum kitaplar var. Tabi hep evde otur, müzik dinle, ekran başında örümcek misali ağ kurmuş gibi takıl olmuyor...
Tek başıma gezip dolaşıyorum,tek başıma dışarda yemek yiyorum,tek başıma film izliyorum...Sonuçta insanın sosyal bir yaratılışı var bir yerden sonra gına geliyor insana.


Sağlığım yüzünden haliyle başka bir işe giremiyorum,gündelik hayatımı olumsuz etkiliyor.
Bazen değil yemek yapmak,oturduğum yerde bile ağrılarım oluyor.En azından biraz olsun normale dönene kadar çalışmam imkansız.
Tanıdığım arkadaşlar haliyle çalışan insanlar.Sıkılmaktan öte artık sık sık hastalanır oldum.Hep olumsuz düşünüyorum,endişeliyim herşeye karşı.
Ara ara atak gibi geliyor göğsümde sıkıntı,çarpıntı,ağlama hissi...Zaten çoğunlukla başlıyorum deli gibi ağlamaya.
Spora yazıldım fıtığım için hem sağlık hem aktivite amaçlı.Orada bile herkes arkadaş grubuyla gelmiş;birileriyle tanışsam diyorum ama merhabadan ileri gidemiyorum.Bundan öncede 1-2 kursa gittim fakat yine aynı; sonuçta insanların yanına gidip "hadi arkadaş olalım" diyemem ya...
Geçen gün belediye kurslarını araştırayım dedim; kayıt dolu diye almıyorlar...Neye elimi atsam kuruyor resmen.
Gün içinde kendimi düşüncelerle yiyip bitiriyorum.

Tamam, yalnızlığı seven bir tarafımda var ama benimki de absürd bir yalnızlık oldu...
İnsanın bir kahve içimlik, bir dışarı çıkmalık hiç mi tanıdığı olmaz...
Olmuyor işte...

Ben evlenmekte hata mı ettim diye düşünmeye başladım.Evlenmemeli miydim?Evliliğimde bir sorunum yok ama herşey üst üste gelmeye başladı. İçim sıkılıyor.
Ailemin evine gittiğimde kendimi daha huzurlu,daha güvende hissediyorum.Kendi evime geldiğimde yine başlıyor ağrılar,iç sıkıntıları falan...
Bu arada evliliğim içinde en ufak bir sorun yok...Son derece iyi,anlayışlı bir eşe sahibim ama artık onunda hayatında yük olduğumu düşünüyorum.Evlendiğimizden beri sürekli hastayım...
Bazen ayrılsam mı diyorum,sonra ayrılsam ne olacak diyorum...

Ne önerirsiniz?Ne yapayım? Lütfen yardım edin...
Yalnızım...Yalnızlıktan korkar oldum.Yalnızlık fobisi başladı resmen.Eşim evden gittiği anda sıkıntı basıyor çok kötüyüm.
Şu an bile ağlıyorum.Halsizlik hissi var,sanki hiçbir şeye gücüm yok gibi...Hani olur ya, şekerim mi düştü yoksa tansiyon mu düştü dersiniz;o moddayım şuan.
Daldan dala atladım kusura bakmayın ama resmen içimde ağırlık var,nereden başlanır nasıl anlatılır bilmiyorum.Ağlamaktan zor yazdım.

öncelikle çok geçmiş olsun,umarım sağlığına en kısa zamanda kavuşursun...seni anlıyorum ve çok fazla sıkıntı yaptıgını düşünüyorum ama bende şuan çalışmadığımdan sıkıntılarını anlayabiliyorum ve evlendiğimde de çalışmayı düşünmüyorum arkadaşlarım olsa bile her an herkesin zamanı uygun olmuyor hayat hepimize baska sorumluluklar yüklüyor,evet anlıyorum herkese gidip arkadaş olalım denmez,bende biraz soğuk birisiyimdir öyle çok sıcak kanlı yeni insanlarla kolay iletişim kuramam..ama belki kayınvalidenle aynı şehirdeysen ya da ne bileyim eltin görümcen uygunsa onlarla vakit geçirebilirsin ya da komşularından belki 1kişi bile olsa çalışmayan evde olan birileri vardır.Bence kendini bu kadar sıkma evde vakit geçirmenin zor oldugunu biliyorum madem halk eğitim kursları da olmamış belki evde kendine uğraşlar yaratabilirsin ki halk eğitim kursları dönemliktir sen başvurunu bırak,bir sonraki dönemine gitme şansın olabilir belki.evde de seni yormadan ne bileyim takıdır,resimdir,tahta boyamadır.sağlığın el verdiği müddetçe temizlik,mutfak işide bi bayanı evde oldukça oyalayacak şeyler.belki oturduğun yerden bilmesen sevmesen bile örgüdür dikiştir öğrenmeye çalışabilirsin kendini oyalamak adına.ama herkesin bi hobisi sevdiğin bir şeyler muhakkak vardır bunları bulabilirsin umarım ve keyifli vakit geçirirsin.ben evde olduğum vakitleri sadece internette zaman geçirerek değerlendiriyorum kendi adıma film ve dizi izlemeyi çok sevdiğim bir çok takip ettiğim dizi var internet üzerinden ki normalde tv da türk dizilerini izlemişliğim yok diyebilirim ama nette takip ettiğim bir çok dizi var sende dizi filmlerle vakit geçirebilirsin belki.

Oyunbozan; teşekkür ederim zaman ayırıp cevapladığın için...
Ama malesef eşimin ailesi tarafından da kimseyle aynı ilde yaşamıyoruz.Yani çöpsüz üzüm misaliyim.
Evet evde sanırım zihnimi meşgul edecek farklı şeyler bulmalıyım;sanırım bu çarpıntılarım falan psikolojik...

Ama yinede 7 gün yalnız takılmak zorluyor insanı

Merhaba, geçmiş olsun öncelikle. Bildiğim kadarıyla fıtık tedavi edilebiliyor; bunu bir süreç olarak düşünün. Tedaviniz tamamlandığında tekrar bir işe girebilirsiniz. Haklısınız, yalnızlık süreklilik kazandığında sizi olumsuz etkiliyordur. Bahsettiğiniz göğüs sıkışmaları, çarpıntı ve belki ağrılarınızın bir kısmı bu geriliminiz yüzünden oluyor olabilir. Sürekli eve kapanmıyor olmanız çok iyi. Tek başınıza bile olsa dışarı çıkmanız, kursları takip etmeniz yeterli gelmiyor olsa da eminim ki işe yarıyordur. Spordan bahsetmişsiniz, merhadan öteye gitmediğini söylemişsiniz. Önce bir merhabayla başar, sonra nasılsın gelir daha sonra bir bakmışsınız ki geliş saatlerinizi o kişilerle ayarlamaya başlamışsınız. Bunlar zaman içerisinde olması mümkün olan şeyler. Bence doğru yolda ilerliyorsunuz. Bunun yanı sıra arkadaşlarınız çalışıyor olsa da iletişiminizi koparmamaya çalışın; konuşun, haftasonları vs. buluşun. Bu da kendinizi daha az yalnız hissetmenizi sağlayabilir. Eşinizle de konuşup ara sıra ev dışında vakit geçirmeyi deneyebilirsiniz. Ayrıca belediyenin kursları olmadıysa da arayışa devam etmenizi öneririm, illa ki bir yerlerden güzel bir şeyler çıkıcaktır. Tekrar geçmiş olsun...

umarım bana kızmasısınız yazacaklarım için;sızı yada hastalığınızı asla kucumsemıyorum....
okuduklarımdan anladığım kadarıyla cok cıddı bır rahatsızlıgınız yok,benımde boyun fıtıgım,bel fıtıgım (kı bu ıkısı yuzunden gece uykuya dalamaıyorum,bel fıtıgım yatak agrısı yapıyor,boyun fıtıgım yatınca kollarımda uyusma yapıyor ve sureklı uyanıp o uyusuklugu acmaya calısıyorum,bazen yataktan kalacak gucum olmuyor nerdeyse emekleyerek kalkıyorum)ha buna ek bırde lanet olası topuk dıkenı var.
tum bu sıstemık seylere ragmen bır oglum var uyumayı sevmeyen,ve calısıyorum .
sıze bunları nıye yazdıgıma gelınce belkı sılkelenıp kendınıze gelırsınız dıye.cunku sız bu rahatsızlara o kadar baglanmıssınız kı nerdeyse yasamayı bırakmıssınız.sızden cok cok cıddı rahatsızlıkları olan ınsanlar var onlar bıle hayatın bır ucundan tutup yasamaktan zevk alıyor,sız ben rahatsızım dıye herseyı agırt cekımde yapmaya baslamıs ve hayatın dısında bırakmıssınız kendınızı.zaman akıp gıderken sız kendınızı buna dahaıl edersenız yasarsınız yoksa su an yaptıgınız gıbı uzaktan seyredıp ıc cekersınız.
sanslısınız esınız ıyı bırıymıs ,sız hastaladıgım ıcın ondan ayrılmayı dısunmek yerıne daha guclu ve cevvar olabılırsınız.mıskınlık ınsana geldımı ınanın toplanmak zor oluyor.yapacak bırseyler mutlaka vardır yetrkı sız rahatınızdan bıraz feragat verın.elbettekı saglıgınızı olumsuz etkıleyecek serler demıyorum ama sızı sıkıntıya sokmayacak ve sızı yorak seyler yapın kı gereksız dusuncelre zaman kalmasın ve mutlu olmayı basarın.

canım yazını tesadüfen gördüm ve yazmadan geçemedim. Sana şöyle soylıyım ben de gecen sene seninle aynı dertten muzdariptim. Evlendim ve yurt dışına yerleştik. Buraya geldim dil bilmem, yol bilmem, arkadaş yok v.s. Tr de bir kariyerim iyi bi işim vardı hepsini bıraktım.Yapı olarak çok kolay dpresyona giren bir insanım, bahsettiğin gibi surekli bir iç sıkıntısı, ağlamalr (bu surecte eeşim çok destek verdi ki bu çok önemli) Psikolog değilim ama sen de depresyona girmişsin ve çıkmak senin elinde. Ben bu sefer yenilmiycem ve kendimi üzmeyeceğim dedim, ne yapabilirim diye araştırmaya başladım. dil kursuna başladım önce merhaba merhaba sonra baya baya arkadaşlarım oldu, her bir ülkeden nerdeyse. Halk eğitim olmuyosa, bütçenin el verdiği başka kurslar bulmaya çalış. Sonra eşime cevrende eşli arkadaşların varsa mutlaka yemeğe çağıralım, dışarı çıkalım diye baskı yaptım. çok da iyi oldu şimdi onların arasından da bi suru arkadaşım oldu. Dil öğrenince az çok iş bile buldum, şimdi hamileliimden dolayı evdeyim.

diyeceğim o ki mutsuz olmak, depresyona girmek çok çok kolay ama düzelmesi zor. Sakın kendini bırakma, yenilme, güçlü ol. Kişinin ilacı kendisidir san senden başka kimse yardımcı olmaz, biz sadece konusruz. Sen kendin için bi şeyler yap, kendini çaresiz görme...

Lacrimas: Vakit ayırıp fikirlerinizi yazdığınız için teşekkür ederim,tespitlerinizde haklısınız. Sürekli hastalanmanın (yani fıtık ve ağrı haricinde afedersiniz en ufak bir yemekten kusmanın,durduk yere karın ağrıları çekip acile gitmemin,ayılıp bayılmalarım) ben kendimce psikolojik olduğunu düşünmeye başladım.Korku basıyor insanı bu sefer."Ya yine bana birşey olursa...Yanımda ve çevremde kimse yok;ne yaparım.."gibilerinden. Yalnızken insan kendini çok fazla dinliyor galiba;aktif zihin pasif beden durumu resmen.Kendi kendimi elimde olmadan dibe çekiyorum.

Martı25.28: Hayır, aksine yazdıklarınıza kızmadım.Yapıcı eleştirilere açığımdır. Zaten kendi durumumu objektif olarak değerlendiremiyorum,bunun farkında olduğum için konuyu açmak istedim.O yüzden atladığım yerleri farkettiren yazılara alınmam.
Hani derler ya, halimizden ancak bizim gibiler anlar diye...Ben 1,5 senedir tabiri caizse; sosyal hayatım mafoldu.Çok sevdiğim işi bıraktım.Ağrılar yüzünden ev işlerimide aksattım.Sosyal hiçbir faaliyetim olamadı; çünkü sürekli acı,tutukluk,ağrı içindeydim.Yediğim enjeksiyonların ve içtiğim ilaçların haddi hesabı yok. Berbat bir dönem geçirdim.
Hayatı aslında "pause" modunda yaşamak benim tercihim değilde,zorunlu seçimim oldu aslında.Sürekli ağrı ve acı hissiyatı zamanla tahammülümü düşürdü.Psikolojik olarak çöktüm diyebilirim.Yani miskin olmak zorundaydım;en ufak bir harekette kitleniyordum.Tabi zamanla hareket kısıtlılığına bağlı gücüm geriledi belkide,bilemiyorum. Evet,hayatı bir yerden yaşamak ve idame etmek zorundayım.Ama işte,bunu ben beceremedim...

Kıvırcık; haklısın elbette...Ama inan belimi doğrultup acım biraz hafiflediğinde o kadar çok kurslara gittim ki; bir yerden devamı gelmedi,gelemedi insanlarla olan tanışıklığım. Beni anlarsın; sosyal hayatım sadece eşim resmen.Evde örümcek bağladım. İnsan sürekli yalnız olunca vesveseler basıyor.Olmadık şeyler aklına geliyor.Geçmişini bile kurcular bir şekilde buluyorsun kendini.En ufak şeyi kafaya takıyorsun;zihnin alakasız şeylerle dolduruyorsun.Ama güç verici sözlerin ve kendinle ilgili tecrübelerini paylaşman bana moral verdi.Umarım bu sürecimi atlatırım...:44:

Çok fazla ayakta kalmayacağın kurslara falan gidebilirsin. Bulunduğun yerdeki halk eğitim merkezine uğra bulursun kendine göre bir hobi çok eğlenceli oluyor geziler falan düzenliyorlar sürekli. benim babam da halk eğitim müdürü şu anda oradan biliyorum.