Lütfen yardım edin Boşanmalımıyım ?

celine82

Üye
Kayıtlı Üye
3 Haziran 2012
12
0
16
İzmir
Merhaba arkadaşlar..İnanın sizlerden başka derdimi anlatabileceğim kimse yok.Birçoğunuzda güçlü ve akıllı kadınlarsınız.Derdime gelince:ben 17 yaşında eşimle nişanlandım 20 yaşındada evlendim.Bu geçen zaman içinde kaynanam arkamdan çok işler çevirmiş ben evlendikten sonra duydum.Evlendikten sonrada kızınla ikisinden bi türlü kurtulamadım.Hergün ağladım krizler geçirdim.Ne gelinliğimi ne loğusalığımı bildim.Eşim farkında herşeyin ben konuşuyorum onlarla bi daha sana zarar vermicekler dedi hep inandım ona tam 10 sene .İnanın 10 senede hiçbirşey değişmedi.ben biraz tek fikirli bi insanım ınandım hep eşime fakat anladımki onun hiçbirşey umrunda değil.Annesi ve kardeşi onun için ne çok önemliymiş yeni yeni anladım..Tamam ailesidir dedim sustum mal gibi yaşadım yıllarca.Dayanamıyorum taşınalım dedim kaynanam gidemezsiniz bir yere dedi.Evlerimiz yanyana.Daha sonrada eşimin maaşını benden gizlediğini öğrendim tam 6 sene ..aldığı zamlardan hiç haberim olmadı.Bana al bu benim maaşım evi geçindir derdi.bende para çok az demezdim ucu ucuna idare ettim evi.maaş bodrusu elime geçince iki kat maaş aldığını gördüm ve yıkıldım .Naptın parayı şimdiye kadar dedim harcamalarım vardı dedi.geçenlerdede eve bankadan kağıt geldi.o kadar parayı kendi yemiş bide üstüne milyarlarca borç yapmış.Şimdi arkadaşlar ben zaten mal gibiydim tam insanlıktan çıktım.Ruh gibi geziniyorum evde.Gülmeyi zaten unutalı 10 sene oldu.Bi çocuğum var evimize çok düşkün etrafta arkadasları var oları çok seviyor ben çekip gidemiyorum çocuğum benimle gelmek istemiyor bu arada çocuğum 9 yaşında ailem ise sen bilirsin diyor napmak istersen biz sana karışmayız diyor.Küçük bir kasabada yaşıyorum boşandıktan beni zorlayan iki şey olacak birinisi çocuğum ikinciside etraftaki pis bakışlı insanlar.Eşim ilk zamanlar üstüme çok gelir onu saymıyrum bile.Yapmadığını bırakmaz ayrıldım die.Sizce böyle ot gibi çocuğum için yaşamalımıyım burda ki evim diyemiyorum ben buraya yoksa sil baştanmı yapmalımıyım.Bütün bunlara cesaretim yok inanın napacamı şaşırmış durumdayım.Eşimi artık sevmiyorum en önemlisi saymıyorum ben artık.Ama çocuğumunda ilerde bana kızmasını istemiyorum babamdan beni ayırdın diye.Napmalıyım??
 
Merhaba arkadaşlar..İnanın sizlerden başka derdimi anlatabileceğim kimse yok.Birçoğunuzda güçlü ve akıllı kadınlarsınız.Derdime gelince:ben 17 yaşında eşimle nişanlandım 20 yaşındada evlendim.Bu geçen zaman içinde kaynanam arkamdan çok işler çevirmiş ben evlendikten sonra duydum.Evlendikten sonrada kızınla ikisinden bi türlü kurtulamadım.Hergün ağladım krizler geçirdim.Ne gelinliğimi ne loğusalığımı bildim.Eşim farkında herşeyin ben konuşuyorum onlarla bi daha sana zarar vermicekler dedi hep inandım ona tam 10 sene .İnanın 10 senede hiçbirşey değişmedi.ben biraz tek fikirli bi insanım ınandım hep eşime fakat anladımki onun hiçbirşey umrunda değil.Annesi ve kardeşi onun için ne çok önemliymiş yeni yeni anladım..Tamam ailesidir dedim sustum mal gibi yaşadım yıllarca.Dayanamıyorum taşınalım dedim kaynanam gidemezsiniz bir yere dedi.Evlerimiz yanyana.Daha sonrada eşimin maaşını benden gizlediğini öğrendim tam 6 sene ..aldığı zamlardan hiç haberim olmadı.Bana al bu benim maaşım evi geçindir derdi.bende para çok az demezdim ucu ucuna idare ettim evi.maaş bodrusu elime geçince iki kat maaş aldığını gördüm ve yıkıldım .Naptın parayı şimdiye kadar dedim harcamalarım vardı dedi.geçenlerdede eve bankadan kağıt geldi.o kadar parayı kendi yemiş bide üstüne milyarlarca borç yapmış.Şimdi arkadaşlar ben zaten mal gibiydim tam insanlıktan çıktım.Ruh gibi geziniyorum evde.Gülmeyi zaten unutalı 10 sene oldu.Bi çocuğum var evimize çok düşkün etrafta arkadasları var oları çok seviyor ben çekip gidemiyorum çocuğum benimle gelmek istemiyor bu arada çocuğum 9 yaşında ailem ise sen bilirsin diyor napmak istersen biz sana karışmayız diyor.Küçük bir kasabada yaşıyorum boşandıktan beni zorlayan iki şey olacak birinisi çocuğum ikinciside etraftaki pis bakışlı insanlar.Eşim ilk zamanlar üstüme çok gelir onu saymıyrum bile.Yapmadığını bırakmaz ayrıldım die.Sizce böyle ot gibi çocuğum için yaşamalımıyım burda ki evim diyemiyorum ben buraya yoksa sil baştanmı yapmalımıyım.Bütün bunlara cesaretim yok inanın napacamı şaşırmış durumdayım.Eşimi artık sevmiyorum en önemlisi saymıyorum ben artık.Ama çocuğumunda ilerde bana kızmasını istemiyorum babamdan beni ayırdın diye.Napmalıyım??

Zormuş durumunuz ya.. Ben olsam diyemiyorum bile Allah kimsenin başına vermesin.. Borçları öğrendiğinizde eşiniz pişmanlık gösterdi mi peki?
 
Sadece çocuk için mutsuz bir evliliğe katlanılmaz,
çocukta eninde sonunda bu huzursuzluğu anlar, bir parçası olur.
Ben boşanın kesinlikle diyemem ama cevabını zaten siz vermişsiniz, artık
ne saygı ne sevgi kalmış arada.
Elbette çocuklarımız çok önemli, bazen kendi hayatımızın önüne de geçiyorlar,
ama bu demek değil ki çocuğunuz için kendinizi heba edin bu evlilikte.
Ve acaba çocuğunuza bir faydası olacak mı, sizi mutsuz gördüğünde o ne hissedecek?
İkinize de faydası olmayacak belki de.
Kendi adınıza ve çocuğunuz adına en doğru kararı verirsiniz inş.
 
Merhaba arkadaşlar..İnanın sizlerden başka derdimi anlatabileceğim kimse yok.Birçoğunuzda güçlü ve akıllı kadınlarsınız.Derdime gelince:ben 17 yaşında eşimle nişanlandım 20 yaşındada evlendim.Bu geçen zaman içinde kaynanam arkamdan çok işler çevirmiş ben evlendikten sonra duydum.Evlendikten sonrada kızınla ikisinden bi türlü kurtulamadım.Hergün ağladım krizler geçirdim.Ne gelinliğimi ne loğusalığımı bildim.Eşim farkında herşeyin ben konuşuyorum onlarla bi daha sana zarar vermicekler dedi hep inandım ona tam 10 sene .İnanın 10 senede hiçbirşey değişmedi.ben biraz tek fikirli bi insanım ınandım hep eşime fakat anladımki onun hiçbirşey umrunda değil.Annesi ve kardeşi onun için ne çok önemliymiş yeni yeni anladım..Tamam ailesidir dedim sustum mal gibi yaşadım yıllarca.Dayanamıyorum taşınalım dedim kaynanam gidemezsiniz bir yere dedi.Evlerimiz yanyana.Daha sonrada eşimin maaşını benden gizlediğini öğrendim tam 6 sene ..aldığı zamlardan hiç haberim olmadı.Bana al bu benim maaşım evi geçindir derdi.bende para çok az demezdim ucu ucuna idare ettim evi.maaş bodrusu elime geçince iki kat maaş aldığını gördüm ve yıkıldım .Naptın parayı şimdiye kadar dedim harcamalarım vardı dedi.geçenlerdede eve bankadan kağıt geldi.o kadar parayı kendi yemiş bide üstüne milyarlarca borç yapmış.Şimdi arkadaşlar ben zaten mal gibiydim tam insanlıktan çıktım.Ruh gibi geziniyorum evde.Gülmeyi zaten unutalı 10 sene oldu.Bi çocuğum var evimize çok düşkün etrafta arkadasları var oları çok seviyor ben çekip gidemiyorum çocuğum benimle gelmek istemiyor bu arada çocuğum 9 yaşında ailem ise sen bilirsin diyor napmak istersen biz sana karışmayız diyor.Küçük bir kasabada yaşıyorum boşandıktan beni zorlayan iki şey olacak birinisi çocuğum ikinciside etraftaki pis bakışlı insanlar.Eşim ilk zamanlar üstüme çok gelir onu saymıyrum bile.Yapmadığını bırakmaz ayrıldım die.Sizce böyle ot gibi çocuğum için yaşamalımıyım burda ki evim diyemiyorum ben buraya yoksa sil baştanmı yapmalımıyım.Bütün bunlara cesaretim yok inanın napacamı şaşırmış durumdayım.Eşimi artık sevmiyorum en önemlisi saymıyorum ben artık.Ama çocuğumunda ilerde bana kızmasını istemiyorum babamdan beni ayırdın diye.Napmalıyım??

canım yaşadıkların o kadar zor ki, bence güçlü olan sensin, bence sana karşı bu kadar sahtekar bi insanla aynı evi paylaşma artık, merak etme oğlun seni anlayacaktır, madem ailende destek, keşke ailenle başka şehre taşınma imkanınız olsa, o zaman daha kolay olur herşey
 
Ben de boşanın ya da boşanmayın diyemeyecegim.
Oglunuzun sizinle gelmek istememesine üzüldüm :(

Hakkınızda hayırlısı olsun...
 

canım yaşadıkların o kadar zor ki, bence güçlü olan sensin, bence sana karşı bu kadar sahtekar bi insanla aynı evi paylaşma artık, merak etme oğlun seni anlayacaktır, madem ailende destek, keşke ailenle başka şehre taşınma imkanınız olsa, o zaman daha kolay olur herşey

Ah keşke öyle bi imkanımız olsa maalesef taşınamayız.
 
Oglun daha cok kücük
tabikide "evet anne tasinalim burdan, babamida atip gidelim" demiyecek
anlamazki daha
yani bisey diyemiyorum gercekten cok zor
ömür boyu mutsuz olmaya degermi :( degmez saniyorum..
 
yasadıklarınız zor,yaşamayacaklarınızdan korkmanızda doğal..Allah yardımcınız olsun.kendinize düzen kurun ama ayrılmadan..birikim yapın,işe başlayın,kendinizle ilgili değişiklikler yapın,üniyi okumadıysanız üniversiteye başlayın,halk eğitim merkezlerinin kurslarına katılın..yaşınız daha çok genç kendinize kendinizi kanıtladığınız zaman tekrar kararınızı vermek için kendinizi dinleyin..
 
yasadıklarınız zor,yaşamayacaklarınızdan korkmanızda doğal..Allah yardımcınız olsun.kendinize düzen kurun ama ayrılmadan..birikim yapın,işe başlayın,kendinizle ilgili değişiklikler yapın,üniyi okumadıysanız üniversiteye başlayın,halk eğitim merkezlerinin kurslarına katılın..yaşınız daha çok genç kendinize kendinizi kanıtladığınız zaman tekrar kararınızı vermek için kendinizi dinleyin..

Aslında kurslara katılmak aklımdan geçmiyor değil ama burda bu insanlarla yaşarken ben ben değilimki içimden hiçbirşey yapmak gelmiyor.
 
durum baya zormus
konu burda bosanmak ayrilmak degil cocugunuz.
ama bence saygisiz,sevgisiz bi evde istemedigin kisilerle kalip kisiliksiz bi cocuk buyutuceginize
ayrilin guzel bi duzen kurun ve cocugunuzu kendi bildiginiz gibi buyutun

hem o evde oyle zihniyetlerle kala kala cocugunuzda onlara benzeye bilir ister istemz,
ilerde bi koca sorunu degil arti bide cocugunzn karakterini dert etmek zorunda kalicaksiniz

Allah yardimciniz olsun
 
Back
X