merhaba meltem hanım, ben marmara üniversitesi hukuk fakültesi 2.sınıf öğrencisiydim taki ikinci dönem okulu bırakana dek.geçen yıl derslerimin ağırlığı nedeniyle aşırı stresli bir dönem geçirdim.bu stres nedeniyle saçımda seyrelme oldu.bunu etrafımdaki insanların da farketmesi beni tedirgin etti ve doktora başvurdum birtakım şeyler kullandım fakat bu süreç içerisinde çok yıprandım.bi süre sonra herşey düzeldi hamd olsun fakat psikolojik etkileri dewam etti bende.çünkü her ders çalışmak istediğimde acaba saçım dökülcek mi gibi belki saçma bi korkuya kapılmaya başladım 2.sınıf birinci dönem boyunca kitap yüzüne bakmadım çünkü bu bende bi korkuya sebep oluo.bu korku başkalarına komik gelio ama ben bunu yenemiorum.belki derslerimin ağırlığından kendime böyle bi bahane sunup çalışmaktan kaçıorum.ama çok stresli çalışan bi insanım ve çalışınca aynı durumları yaşıcam die ödüm kopuodu ve bi çok dersten kalınca derste çalışamayınca okulu bıraktım.aslında bu sene bu durumun yanı sıra geçen yıl istanbul da çalışan ablam ve dayımında olması beni çok rahatlatıodu .bu yıl onlarında tayini çıkınca tek başıma kaldım hissine kapıldım.arkadaşımsa samimi diebilceğim kimse yoktu mrb mrb şeklinde bi kaçtane wardı.ve bu yıl yurdumuda değiştirdim durum böyle olunca herkese yabancı kaldım.bende içe kapanıklılık ve düşünme hastalığı diebilceğim birşey başladı.sürekli düşünüo ve çeşitli felaket senaryoları yazmaya başladım.en son nefesi psikoloğa başvurmada aldım depresan kaplarına başladım lustral 50 mg ve merasan.yaşam sewincim kalmamıştı 60 yaşınki insandan farksızdım.şu an hapları 6 ay kadar içtikten sonra bıraktım. okulu bıraktıktan sonra istanbulda çalışan erkek arkadaşım okulu bıraktığımı ve daha fazla beklemek istemediğini söyleyip ewlenmek istediğini söyledi ve ona adeta sarıldım çünkü okula dewam etmek istemeyince ailem bana karşı sürekli iğneleme sürekli tavır içindeydi.şu an nişanlıyız ve düğünümüze çok az kaldı.bir anda herşey çok değişti hayatımda ve ben bu kış gerçekten çok yıprandım.son bir yıldır bir gün güldüysem iki gün ağladım.en ufak mutluluğumun arkasından üzücü şeylerle karşılaşıorum.artk mutlu olmaktan korkuorum.çok karamsar bi insan oldum.sürekli, kendime felakat senaryoları yazıorum.sürekli kendimi üzecek şeyler buluorum. en çokta hukuk okurken şu an lise mezunu olmak bana koyuo.ama okula dewam etmekte istemiorum.napıcam bilmiorum.o okul benim psikolojimi mahvedio.elim ayağım titrio adını dahi duysam o okula dair ne warsa unutmak yeni sayfa açmak istiorum ama onuda yapamıorum.ben napıcam.ne yapmalıyım.artk bu hayatta bana yer olmadığnı düşünüorum bazen..lütfen bana yardımcı olun.psikolojim yerle bir..