Bir gün tüp bebek konularını araştırırken bu siteyle tanıştım.Benzer problemleri olan
insanlar olduğunu okuyunca yalnız olmadığımı anladım.Kah üzüldüm.Umutlu hikayelerini okudum,kah mutlu oldum.şimdi bende size umut olacak mucize hikayemi yazmak istiyorum.7 yıllık evliydik.İlk birkaç sene çocuk istememiştik.Sonrada istememize rağmen hamile kalamadım.Eşimi zorla doktora götürdüm(çünkü o her şeyi oluruna bırakma taraftarıydı.)Ama zaman bizim aleyhimize işliyordu.Eşimin sperm sayısı ve hareketliliği oldukça az çıktı.sperm sayısını artırıcı ilaçlar kullandı ama yeterli olmadı.tüp bebek önerdiler.Biz karar verene aylar geçti.şansımızın %30 olduğunu söylemişlerdi.Tıp fakültesine gittik.sıraya girdik.Bana rahim filmi çektiler ve kötü haber tüplerimden biri tıkalıydı.Şansımız daha da azalmıştı.Bu arada psikolojimiz de bozuldu.
Aile baskısı(kayınvalidem her telefonda torun isteriz diye tutturuyordu) Arkadaşlarımın birer birer bebekleri oluyordu.Kıskanmıyordum ama çok özeniyordum.Nihayet mikroenjeksiyon yaptırdık.Ailelerimiz ve birkaç yakın arkadaşımız haberdardı.(maalesef aldığınız izinler yaptırdığınız iğneler,insanlara bir açıklama yapmak zorunda kalıyorsunuz)Heyacanlı bekleyişin sonu maalesef hüzündü.Haberi aldığımda doğru dürüst ağlayamadım bile ailem yanımdaydı.Teselliler daha beter üzüyordu beni.Hep içime attım.
Olsun bir daha deneyeceğim dedim.Bu sefer özel bir hastanede denemeye karar verdik.Beklemek o kadar zordu ki.Ya bir daha hayal kırıklığına uğrarsak ne yaparım diyordum.Haberi alacağımız gün yalnız olmayı tercih ettik.Maalesef gene olmamıştı.Çekilen sıkıntılar,acılar,bekleyişler…
Bu sefer hıçkıra hıçkıra ağladım.Yıkılmıştım.Ümidimi iyice kaybettim.Çalan telefonlara cevap verecek halde bile değildim.Eşim beni teselli ediyordu ama o da benden daha iyi değildi.
TVde hamile ünlüleri izlerken sinir oluyordum.Halbuki bir bebeğim olsa çok iyi bir anne olacağımı düşünüyordum.Eşimle de sorunlar yaşamaya başlamıştık.Kardeşim hamileydi,kuzenlerimin peş peşe çocukları oluyordu.Acaba bir gün bende onlar gibi olacakmıyım diyordum.Çocuk mağazalarından alış veriş yapmaya özeniyordum.Kendini çirkin hisseden hamile kadınlar benim gözümde o kadar güzeldiler ki.KK daki gebelik,doğum yapanlar bölümlerini okumayı ne çok istiyordum.Bir de toplumdaki çocuksuz çiftlere bakış açısından nefret ediyordum.(hala da) uzaylı gibi.bizim çocuğumuz yok ya bebeklerine nazarımız değer maazallah.
Bu arada bir çocuklu görümcem yaşadıklarımızı bildiği halde bir gün bana hamile kaldığını ama pekte istemediklerini aldırmayı düşündüğünü benimde fikrimi almak istediğini söyledi.Benim bebek bebek diye sayıkladığımı bildiği halde hamileliğiyle bana hava attı.Sonrada gitti bebeğini aldırdı.Bütün bunlar ve nicesi.Bu sırada KKdaki yazılanları okuyordum.Bir arkadaşın yazdığı başlık beni çok etkilemişti. ‘Bir daha bu yolları aynı hevesle yürür müyüm?’Buşarkıyı ne zaman duysam aklıma eski günlerim gelir.
Artık düşünmemeye karar vermiştim.En az bir sene tedavi olmayacaktık.KKdaki nivea body cd sini indirip evde düzenli olarak yapmaya başlamıştım.spor hem bedenen hem de ruhen iyi gelmişti.Annemin tavsiyesi üzerine İbrahim Saraçoğlu’nun keçiboynuzu kürünü de eşime yapıyorduk.kardeşim bizim için selatı tefriyice okuyordu.Ve edilen dualar…
Ve miroenjeksiyondan üç ay sonra kendiliğinden hamile kaldım.İnanamadık.Haberi aldığımız gün eşimle ağladık.Doğum yapana kadar inanamadım.Çok şükür eylül ayında bebeğimizi kucağımıza aldık.
İşte arkadaşlar benim mucizevi hikayem bu.Sakın ümitlerinizi kaybetmeyin.Rabbim isterse bir ol demesi yetiyor.O kadar son teknoloji ve profesörlerle yaptırdığımız tedavilerden bir sonuç alamadık ama Rabbim bize bebeğimizi istediği zaman gönderdi.İnşallah en kısa zamanda sizlerin de mutlu hikayelerini okuruz.Dualarım sizlerle…..
