- 24 Haziran 2011
- 23.555
- 49.197
- 798
Kendimi bildim bileli kendinden başka kimsenin hayatıyla ilgilenmeyen biriyim. Aile içi meselelerde bile bu tavrımı korumaya çalışırım. Ama şu son olaydan sonra artık eskisi gibi düşünmemeye başladım.
Benim (daha doğrusu annemin) sorunu kardeşimin eşi. Kendileri anneme 45 dk. bir mesafede oturuyor. İkisi de çalışmıyorlar (kardeşimin eşinin durumu iyi gerek görmüyorlar). Anneme gelip 1 hafta kalıp gittiklerinde 5 gün geçmiyor yine annemdeler. Bu arada gelinimiz iş yemek vs. bilmez. Biz de bu durumu biliyorduk ki öyle gelinden iş bekleyen bir aile değiliz. Babam bile kendi çayını meyvesini getirir herkese ikram eder falan... İş yapmamasını sorun yapmıyoruz fakat annemi hizmetçi yerine koymaya başladı. Gece yarısına kadar internette gezip gündüz 3 te kalkarlar, anneme açız der, yemek beklerler. Yatağını toplamaz, eşyalarını sadece kaldıkları değil, bütün odalardan toplarsınız. Annemin hazır önüne koyduğu yemeği bile beğenmez, yok bunun içinde maydonoz var yok bunda biber var... Aradabir annem söylüyordu bak kızım böyle olmaz en azından zamanında kalkın yediğinizi içtiğinizi temizleyin ben yetişemiyorum diye. Bu arada annemin bacaklarında menisküs var ve öyle rahat yürüyemiyor, mutfakta bile sandalyeye oturarak iş yapar. Annem sürekli yakınıp duruyordu, evim hep dağınık kimseyi misafir alamıyorum diye. Ben de bu sorunu kendilerinin çözmeleri gerektiğini ve karışmak istemediğimi söylüyordum. Öyle ya ben evlenmiş gitmişim, ev onların, misafir de...
Fakat işler hiçte böyle yürümüyor. Annem geçen perşembe aniden rahatsızlandı. Kalp krizi geçiriyormuş, anjiyo oldu ve stent takıldı. Bu arada anjiyo sırasında iki kere daha kalp krizi geçirdi. 2 günlük yoğun bakımdan sonra çok şükür atlattı ama dr. kesinlikle strese girmemesi gerektiğini söyledi. Sürekli bizde olan gelini 2. günü annesini de almış hasta ziyaretine geldiler. Diyalog aynen şöyle:
-Geçmiş olsun dünür nasılsın
Annem: Daha iyiyim sağolun sizler nasılsınız
-Bizde iyiyiz
Gelin: Anneee ben tembelim demiii
-Aaa evet ben kızıma hiç bi iş yaptırmadım şimdiye kadar
G: Ablamı anlatsana aannneee
-Bunun ablasıda öyle hiiiç bi iş yaptırmadım prenses benim kızlarım
G: Anneee ben yatağımı bile toplamazdım değil mi
-Ay yok bunların yataklarını bile gündelikçiye toplatırdım yerdeki pijamasını aldırmadım ben kızıma
G: Anneee (Anneme diyor) gördüğün gibi ben tembel gelinim (beni böyle kabul edin demek istiyor)
Annem de o haliyle, kızım herkesin hayatını idame ettirebilmesi için yapması gereken şeyler vardır. Az çok bişeyler öğrenmeli. Sonra hali kalmadı yattı uzandı annem. Ben de dayanamadım, artık bir kaç şey söyledim ama umrunda değil. O söylediklerimle bir dk. durmaması lazımdı ama kesinlikle üstüne almıyor. Kadın hasta yatağında fırsat bu fırsat deyip anneme had bildirmeye gelmişler.
Kızlar daha fazla dayanamıyorum. Karışmadan duramıyorum artık. Annem yumuşak yüzlü kimse kırılsın istemez diye bunlar iyice tepesine çıkmışlar. Ben kısa bir süre için evime geldiğimde annem o haliyle çamaşır çıkarmış makineden, kardeşime söylemiş asarmısın diye. Oda karısına vermiş assın diye. O çamaşırları asarken annesi koşa koşa balkona çıkmış "kızım sana hiç çamaşır astırmazdım ki ben" demiş. O da napiyim der gibi hareket yapmış. Tüm bunlar annemin gözü önünde oluyor. Ama stres yapmaması lazımdı hani?
Bir dahakine susamayacağım sanırım. Onlar beni sessiz sakin sanıyorlar. Ama bilmiyorlar ki "karışmayı sevmiyorDUM!" Konu annem kimse kusura bakmasın...
Benim (daha doğrusu annemin) sorunu kardeşimin eşi. Kendileri anneme 45 dk. bir mesafede oturuyor. İkisi de çalışmıyorlar (kardeşimin eşinin durumu iyi gerek görmüyorlar). Anneme gelip 1 hafta kalıp gittiklerinde 5 gün geçmiyor yine annemdeler. Bu arada gelinimiz iş yemek vs. bilmez. Biz de bu durumu biliyorduk ki öyle gelinden iş bekleyen bir aile değiliz. Babam bile kendi çayını meyvesini getirir herkese ikram eder falan... İş yapmamasını sorun yapmıyoruz fakat annemi hizmetçi yerine koymaya başladı. Gece yarısına kadar internette gezip gündüz 3 te kalkarlar, anneme açız der, yemek beklerler. Yatağını toplamaz, eşyalarını sadece kaldıkları değil, bütün odalardan toplarsınız. Annemin hazır önüne koyduğu yemeği bile beğenmez, yok bunun içinde maydonoz var yok bunda biber var... Aradabir annem söylüyordu bak kızım böyle olmaz en azından zamanında kalkın yediğinizi içtiğinizi temizleyin ben yetişemiyorum diye. Bu arada annemin bacaklarında menisküs var ve öyle rahat yürüyemiyor, mutfakta bile sandalyeye oturarak iş yapar. Annem sürekli yakınıp duruyordu, evim hep dağınık kimseyi misafir alamıyorum diye. Ben de bu sorunu kendilerinin çözmeleri gerektiğini ve karışmak istemediğimi söylüyordum. Öyle ya ben evlenmiş gitmişim, ev onların, misafir de...
Fakat işler hiçte böyle yürümüyor. Annem geçen perşembe aniden rahatsızlandı. Kalp krizi geçiriyormuş, anjiyo oldu ve stent takıldı. Bu arada anjiyo sırasında iki kere daha kalp krizi geçirdi. 2 günlük yoğun bakımdan sonra çok şükür atlattı ama dr. kesinlikle strese girmemesi gerektiğini söyledi. Sürekli bizde olan gelini 2. günü annesini de almış hasta ziyaretine geldiler. Diyalog aynen şöyle:
-Geçmiş olsun dünür nasılsın
Annem: Daha iyiyim sağolun sizler nasılsınız
-Bizde iyiyiz
Gelin: Anneee ben tembelim demiii
-Aaa evet ben kızıma hiç bi iş yaptırmadım şimdiye kadar
G: Ablamı anlatsana aannneee
-Bunun ablasıda öyle hiiiç bi iş yaptırmadım prenses benim kızlarım
G: Anneee ben yatağımı bile toplamazdım değil mi
-Ay yok bunların yataklarını bile gündelikçiye toplatırdım yerdeki pijamasını aldırmadım ben kızıma
G: Anneee (Anneme diyor) gördüğün gibi ben tembel gelinim (beni böyle kabul edin demek istiyor)
Annem de o haliyle, kızım herkesin hayatını idame ettirebilmesi için yapması gereken şeyler vardır. Az çok bişeyler öğrenmeli. Sonra hali kalmadı yattı uzandı annem. Ben de dayanamadım, artık bir kaç şey söyledim ama umrunda değil. O söylediklerimle bir dk. durmaması lazımdı ama kesinlikle üstüne almıyor. Kadın hasta yatağında fırsat bu fırsat deyip anneme had bildirmeye gelmişler.
Kızlar daha fazla dayanamıyorum. Karışmadan duramıyorum artık. Annem yumuşak yüzlü kimse kırılsın istemez diye bunlar iyice tepesine çıkmışlar. Ben kısa bir süre için evime geldiğimde annem o haliyle çamaşır çıkarmış makineden, kardeşime söylemiş asarmısın diye. Oda karısına vermiş assın diye. O çamaşırları asarken annesi koşa koşa balkona çıkmış "kızım sana hiç çamaşır astırmazdım ki ben" demiş. O da napiyim der gibi hareket yapmış. Tüm bunlar annemin gözü önünde oluyor. Ama stres yapmaması lazımdı hani?
Bir dahakine susamayacağım sanırım. Onlar beni sessiz sakin sanıyorlar. Ama bilmiyorlar ki "karışmayı sevmiyorDUM!" Konu annem kimse kusura bakmasın...
