- 11 Eylül 2020
- 7
- 7
- 1
- Konu Sahibi Background
-
- #1
Tabiki bunların farkındayım.Rabbime şükrediyorum her fırsatta. Ama bunun idrakında olup hala içimdeki mutsuzluğa anlam veremiyorum. Bu şımarıklık değil emin olun belki psikolojik bir durum ama kaç yıl oldu o içimdeki eksiklik mutsuzluk bitmiyor.Kötünün kötüsünü düşünürseniz halinize şükredip mutlu olabilirsiniz...
Şu an eşiniz, çocuğunuz ve bir işiniz var, onları kaybettiğinizi hayal edin..
Birçok insana göre ne kadar iyi durumdasınız, farkettiniz mi???
Bunu araştıracağım teşekkür ederimBaşınız sağolsun. Çok üzüldüm. Yaşadıklarınız çok zor. Ama belki yardımı olur Beyin formatlama kitapları var. Bir arkadaşım okudu uyguladı çok huzurlu. Bir araştırın isterseniz. Enerjiye inanır mısınız bilmem. Yani dua Allah a yönelmek de aynı şey aslında. Herkesin hayatında zor zamanları var. Bir yol bulup üstesinden gelmeye çalışıyoruz. Sizin ki daha zor olmuş ama işte siz de deneyin. ne güzel bir yuva nasip etmiş Rabbim. Sağlıklısınız, işiniz var yuvanız var. Rabbim daha da güzelleştirsin inşallah
kan değerlerine baktırın düşük demiriniz b12niz çok düşmüş olma ihtimali yüksek .beslenmenize dikkat edinMerhabalar aranıza yeni katıldım.30 yaşındayım. 22 yaşında annemi kaybettim. Annemle birlikte cocukluğumu,gülen gözlerimi ve mutluluğumuda.Annemden sonrasını ikinci hayatım olarak adlandırıyorum.Tahmin edersinizki çok zorluklar yaşadım. Bütün eş dost ne zaman sapıtıp yanlıs yola sapacağım diye bekliyordu.Fakat ben hiçbirine bu fırsatı vermedim .Okulumu bitirdim, kurumsal bir firmada işe başladım. Babam ve erkek kardeşim var.Sağolsunlar hiçbir yardımları olmadı bana .Birlikte yaşıyorduk fakat ev kirası,elektrik su herşey benim üzerimdeydi.Bir kaç sene böyle geçti ve ben üzerime aldığım yüklerin altında ezilir olmuştum.Kimseye yıkılmadığımı göstermek için daha çok çabalıyordum.Tabi daha az gülüyor insanlardan soğuyordum. Evlendim. Eşim sağolsun biraz üzerimdeki yüklerimi aldı.Kendisi çok iyi bir insandır beni mutlu etmek için elinden geleni yapar.4 ay öncede bebeğimiz oldu.Dısardan bakınca imrenilecek bir hayatımız var.Ama bu yaşadıklarım beni öyle bir insan yaptiki mutlu değilim. Doya doya gülmek nasıl olur unuttum.Genel anlamda mutsuz ve soğuk bir insanım. İş yerindede öyleyim işimdede mutlu degilim sürekli sikayet ediyorum. Aklınıza gelebilecek bütün psikolojik yardımları denedim.Yaşam koçum bile vardı açıkçası hicbir faydası olmadı. Bu durumu kendi içimde nasıl çözmeliyim?
Biliyor musun bende aynen bu konudan bahsetmiştim ve üstüme o kadar çok gelinmiştiki çok pişman olmuştum ve sonra dedimki içimden senin acını derdini küçümseyen içinde kopan fırtınaları bilmeyen insanlarda çok güzel bi oyuncu kim bilir onlar neler yaşıyor hayat bir şekilde devam ediyor ve mutlu olmak zorundayım kendim için ailem için sevdiklerim için.Merhabalar aranıza yeni katıldım.30 yaşındayım. 22 yaşında annemi kaybettim. Annemle birlikte cocukluğumu,gülen gözlerimi ve mutluluğumuda.Annemden sonrasını ikinci hayatım olarak adlandırıyorum.Tahmin edersinizki çok zorluklar yaşadım. Bütün eş dost ne zaman sapıtıp yanlıs yola sapacağım diye bekliyordu.Fakat ben hiçbirine bu fırsatı vermedim .Okulumu bitirdim, kurumsal bir firmada işe başladım. Babam ve erkek kardeşim var.Sağolsunlar hiçbir yardımları olmadı bana .Birlikte yaşıyorduk fakat ev kirası,elektrik su herşey benim üzerimdeydi.Bir kaç sene böyle geçti ve ben üzerime aldığım yüklerin altında ezilir olmuştum.Kimseye yıkılmadığımı göstermek için daha çok çabalıyordum.Tabi daha az gülüyor insanlardan soğuyordum. Evlendim. Eşim sağolsun biraz üzerimdeki yüklerimi aldı.Kendisi çok iyi bir insandır beni mutlu etmek için elinden geleni yapar.4 ay öncede bebeğimiz oldu.Dısardan bakınca imrenilecek bir hayatımız var.Ama bu yaşadıklarım beni öyle bir insan yaptiki mutlu değilim. Doya doya gülmek nasıl olur unuttum.Genel anlamda mutsuz ve soğuk bir insanım. İş yerindede öyleyim işimdede mutlu degilim sürekli sikayet ediyorum. Aklınıza gelebilecek bütün psikolojik yardımları denedim.Yaşam koçum bile vardı açıkçası hicbir faydası olmadı. Bu durumu kendi içimde nasıl çözmeliyim?
Öncelikle başınız sağolsun. Herkes bir çok zorluklarla basa çıkmayı mecbur da olsa öğreniyor. Bu hayata bir kere geliyorsunuz. Tadını çıkarın. Şükredin. Emin olun Allah göstermesin bir hasta olursunuz bugünlerinizi bile ararsınız. Hayat yaşamaya mutlu olmaya değer. Bak ne kadar güzel eşiniz çocuğunuz var arkanızda. Kıymetini bilin herseyden çok şikayetçi olmayın beyne ne gönderirseniz karşınıza o gelir pozitif düşünün güzel şeyler olsun. Ben neden kendi ellerimle hayatımı mahvedeyim ki. Anladığım kadarıyla güçlü bir kadınsınız. Hayata başka açıdan bakmayı deneyin bir deMerhabalar aranıza yeni katıldım.30 yaşındayım. 22 yaşında annemi kaybettim. Annemle birlikte cocukluğumu,gülen gözlerimi ve mutluluğumuda.Annemden sonrasını ikinci hayatım olarak adlandırıyorum.Tahmin edersinizki çok zorluklar yaşadım. Bütün eş dost ne zaman sapıtıp yanlıs yola sapacağım diye bekliyordu.Fakat ben hiçbirine bu fırsatı vermedim .Okulumu bitirdim, kurumsal bir firmada işe başladım. Babam ve erkek kardeşim var.Sağolsunlar hiçbir yardımları olmadı bana .Birlikte yaşıyorduk fakat ev kirası,elektrik su herşey benim üzerimdeydi.Bir kaç sene böyle geçti ve ben üzerime aldığım yüklerin altında ezilir olmuştum.Kimseye yıkılmadığımı göstermek için daha çok çabalıyordum.Tabi daha az gülüyor insanlardan soğuyordum. Evlendim. Eşim sağolsun biraz üzerimdeki yüklerimi aldı.Kendisi çok iyi bir insandır beni mutlu etmek için elinden geleni yapar.4 ay öncede bebeğimiz oldu.Dısardan bakınca imrenilecek bir hayatımız var.Ama bu yaşadıklarım beni öyle bir insan yaptiki mutlu değilim. Doya doya gülmek nasıl olur unuttum.Genel anlamda mutsuz ve soğuk bir insanım. İş yerindede öyleyim işimdede mutlu degilim sürekli sikayet ediyorum. Aklınıza gelebilecek bütün psikolojik yardımları denedim.Yaşam koçum bile vardı açıkçası hicbir faydası olmadı. Bu durumu kendi içimde nasıl çözmeliyim?
Kararlar alın. Arkasında durun.Merhabalar aranıza yeni katıldım.30 yaşındayım. 22 yaşında annemi kaybettim. Annemle birlikte cocukluğumu,gülen gözlerimi ve mutluluğumuda.Annemden sonrasını ikinci hayatım olarak adlandırıyorum.Tahmin edersinizki çok zorluklar yaşadım. Bütün eş dost ne zaman sapıtıp yanlıs yola sapacağım diye bekliyordu.Fakat ben hiçbirine bu fırsatı vermedim .Okulumu bitirdim, kurumsal bir firmada işe başladım. Babam ve erkek kardeşim var.Sağolsunlar hiçbir yardımları olmadı bana .Birlikte yaşıyorduk fakat ev kirası,elektrik su herşey benim üzerimdeydi.Bir kaç sene böyle geçti ve ben üzerime aldığım yüklerin altında ezilir olmuştum.Kimseye yıkılmadığımı göstermek için daha çok çabalıyordum.Tabi daha az gülüyor insanlardan soğuyordum. Evlendim. Eşim sağolsun biraz üzerimdeki yüklerimi aldı.Kendisi çok iyi bir insandır beni mutlu etmek için elinden geleni yapar.4 ay öncede bebeğimiz oldu.Dısardan bakınca imrenilecek bir hayatımız var.Ama bu yaşadıklarım beni öyle bir insan yaptiki mutlu değilim. Doya doya gülmek nasıl olur unuttum.Genel anlamda mutsuz ve soğuk bir insanım. İş yerindede öyleyim işimdede mutlu degilim sürekli sikayet ediyorum. Aklınıza gelebilecek bütün psikolojik yardımları denedim.Yaşam koçum bile vardı açıkçası hicbir faydası olmadı. Bu durumu kendi içimde nasıl çözmeliyim?
Tek başınıza olmadığınızı bilerek.... Daha kötü yaşayıp zaferle çıkanları dinleyerek... Bi yerinden başlayarak.... Geriye bakıp bakıp boynunuzu zorlamayı bırakıp bu güne gelerek.... Elinizdekilere sarılarak... Vay be ne güçlü insanım bu yaralar beni nasılda motive etti diyerek.... Bi yerde gülmeye başlayarak içinizdeki o hisse o yaralı küçük kıza sımsıkı sarılarak.... Onun bu yaşananlar dahilinde hiçbir suçu olmadığını bilerek.... Affederek... İnsanlara dikkat ederken herkesin kötü güvenilmez olmadığına inanarak.... Sizi koruyan meleklere sımsıkı sarılarak... Kendim için kendim mutluyum varım burdayım bu herşeyimle benim diyerek.... Hayıflanmayı somurtmayı nefreti üzüntüyü paketleyip kendine sarılarak.... Bebeğin mucizesi ne inanarak.... Tünelden çıktım ışık benim içimde diyerek daha çok sevip sevilerek..... Kolay değil bunlar acılara öfkeye nefrete kine tutunmak olmayanlarda gözü kalmak hayatın hay huyında kaybolmak daha kolay insan için..... Ve lakin tek yolu bu.... İçindeki tüm iyi hisleri yükselt zamanla yavaş yavaş....Merhabalar aranıza yeni katıldım.30 yaşındayım. 22 yaşında annemi kaybettim. Annemle birlikte cocukluğumu,gülen gözlerimi ve mutluluğumuda.Annemden sonrasını ikinci hayatım olarak adlandırıyorum.Tahmin edersinizki çok zorluklar yaşadım. Bütün eş dost ne zaman sapıtıp yanlıs yola sapacağım diye bekliyordu.Fakat ben hiçbirine bu fırsatı vermedim .Okulumu bitirdim, kurumsal bir firmada işe başladım. Babam ve erkek kardeşim var.Sağolsunlar hiçbir yardımları olmadı bana .Birlikte yaşıyorduk fakat ev kirası,elektrik su herşey benim üzerimdeydi.Bir kaç sene böyle geçti ve ben üzerime aldığım yüklerin altında ezilir olmuştum.Kimseye yıkılmadığımı göstermek için daha çok çabalıyordum.Tabi daha az gülüyor insanlardan soğuyordum. Evlendim. Eşim sağolsun biraz üzerimdeki yüklerimi aldı.Kendisi çok iyi bir insandır beni mutlu etmek için elinden geleni yapar.4 ay öncede bebeğimiz oldu.Dısardan bakınca imrenilecek bir hayatımız var.Ama bu yaşadıklarım beni öyle bir insan yaptiki mutlu değilim. Doya doya gülmek nasıl olur unuttum.Genel anlamda mutsuz ve soğuk bir insanım. İş yerindede öyleyim işimdede mutlu degilim sürekli sikayet ediyorum. Aklınıza gelebilecek bütün psikolojik yardımları denedim.Yaşam koçum bile vardı açıkçası hicbir faydası olmadı. Bu durumu kendi içimde nasıl çözmeliyim?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?