Selam herkese...
Abim cok mutsuz kucuklugunden beri mutlu olamadi, psikologa ve psikiyatr yardimi almasini söyledigimde ben deli degilim benden kucuksun bana akil verme diye kestirip atiyor... Kucuklugunden beri dislandi arkadas cevresi yok, elestiri kabul edemeyen, negatif dusunen ve inatci biri... Icinde yarali bir kucukluk var biliyorum, cok iyi biri ama sartlar iyi olamadi ve yetistigi ortam kötuydu, bizi kiskanip cocuklariyla bizleri yaristiran akrabalarimiz ayni zamanda komsularimiz vardi... bugun kalbim agriyor dedi.. biz 17+ senedir mutsuzuz.. sosyalligi, insanlari, diyalogu, konusmakta, anlatmakta zorlaniyor kendini utandirdigini biliyor... ne okul okumak istiyor ne de is bulabiliyor.. kimse benim gibi yalniz ve sıkıcı bir insanla da evlenmez diyor... hayat sevincini nasil verecegim tekrar ona.. nasil arkadas edinecek nasil guclu ve özguvenli olacak... aramiz gitgide bozuluyor cunku kendiyle barisik olmadigi icin uzak duruyor bizden ve disaridan kendine guveni olmayan biri gibi görundugunu biliyor... neler yapabilirim arkadas bulmasi icin? ya yalnis arkadas ortamlarina bulasirsa arkadas buldum diye kapilip giderse? 25 yasinda ama fevri davranabiliyor belki cocukca kararlar veriyor.. bu kadar kronik mutsuzluk ve yorgunluk olan senelere ragmen iyilesebilecekmi, guzel ve huzurlu olacak mi birgun yedigimiz yemek, ictigimiz su, yasadigimiz hayat, bugun hic konusmadi bile.. keske cani yakilmasaydi bukadar. benim de canim yaniyor
Abim cok mutsuz kucuklugunden beri mutlu olamadi, psikologa ve psikiyatr yardimi almasini söyledigimde ben deli degilim benden kucuksun bana akil verme diye kestirip atiyor... Kucuklugunden beri dislandi arkadas cevresi yok, elestiri kabul edemeyen, negatif dusunen ve inatci biri... Icinde yarali bir kucukluk var biliyorum, cok iyi biri ama sartlar iyi olamadi ve yetistigi ortam kötuydu, bizi kiskanip cocuklariyla bizleri yaristiran akrabalarimiz ayni zamanda komsularimiz vardi... bugun kalbim agriyor dedi.. biz 17+ senedir mutsuzuz.. sosyalligi, insanlari, diyalogu, konusmakta, anlatmakta zorlaniyor kendini utandirdigini biliyor... ne okul okumak istiyor ne de is bulabiliyor.. kimse benim gibi yalniz ve sıkıcı bir insanla da evlenmez diyor... hayat sevincini nasil verecegim tekrar ona.. nasil arkadas edinecek nasil guclu ve özguvenli olacak... aramiz gitgide bozuluyor cunku kendiyle barisik olmadigi icin uzak duruyor bizden ve disaridan kendine guveni olmayan biri gibi görundugunu biliyor... neler yapabilirim arkadas bulmasi icin? ya yalnis arkadas ortamlarina bulasirsa arkadas buldum diye kapilip giderse? 25 yasinda ama fevri davranabiliyor belki cocukca kararlar veriyor.. bu kadar kronik mutsuzluk ve yorgunluk olan senelere ragmen iyilesebilecekmi, guzel ve huzurlu olacak mi birgun yedigimiz yemek, ictigimiz su, yasadigimiz hayat, bugun hic konusmadi bile.. keske cani yakilmasaydi bukadar. benim de canim yaniyor
