mutsuzumm

allahıma çok şükür sağlıklıyım en büyük mutluluk bu ama... çevremde kimse yok herşey boş anlamsız insanlar yapmacık gelio kimseyle konuşmak istemiorum hiç kimse içten deil bi derdini paylaşıosun bi insana güvenip yıllarca dostum dediğin insana bi bakıyosun herkese anlatmış güvenip anlattığın şeyleri başkalarından duyuyosun sevgilim dediğin insan hayatını ona adadığın insan moralin bozuk üzgünsün bi derdin var ve onunla paylaşmak istiyosun hiç yanında olmuosa böle zamanlarda hep işi oluyorsa annen bile seni hep birilerileriyle kıyaslıyosa küçümsüyosa o öle sen niye böle deilsin vs.. vee 4 yıl okuldan sonra işsizsen ve ailenin baskılarına laflarına maruz kalıyorsan ve dört duvar arasındaysan küçük bi şehirdeysen.... bu hayat beni boğuyo çok mutsuzummm

aslında bu sorunlar hepimizin hayatın belli dönemlerinde karşılaştığı sorunlar...bu sorunlar insana hayatın ne kadar boş olduğunu gösteriyor.anlıyorsunki bana en yakın gene benim...eş,dost,sevgili,aile...hepsinin desteği bir yere kadar...bu gerçekle yüzleşip insanlardan çok şey beklememek en iyisi...güçlü ol,rabbimize yönel...gerçekte tek dostumuz rabbimiz.o sana güç verecektir.

yorum yazan arkadaşımız çok doğru yazmış. bu söylenenlerin klişe sözler olduğunu sakın düşünme, yapacağın en iyi şey Rabbimize yönelmek. belki çevrendeki insanlara da yol gösteren, örnek olmuş olan sen olursun belli mi olur, belki onlara da vesile olursun.

tamam yöneleyim ama hayatımdaki sorunların da çözülmesi gerekiyor diyebilirsin haklısın böyle düşünmekte de. ama Allah'a yöneldiğinde, iyi bir kul olmaya çalıştığında aklına takılan bazı şeylerin aslında ne kadar önemsiz olduğunu göreceksin, bazı konularda da düşündüğünden bile güzel kapılar açılacak önünde. biz ne yaparsak yapalım O'nsuz hiçbir şeyiz. küçük bir şehirde yaşamak, üniversite okuduğun halde iş bulamamak bir sürü insanın yaşadığı şeyler, belki sana çok soyut gelecek ama ayrıntıları bilemediğim için sana nacizane bir öneride bulunayım: sorunlarını çözmek için her zaman bakmadığın bir taraftan bakmaya çalış onlara ve bunun uğrunda emek harcamaktan hiç kaçınma.

ailenle yaşadığın sorunlara gelince üzgünüm ama o konularda yapacak bir şey olmuyor bence. çünkü onlar öyle gelmişlerse eğer öyle gitmek istiyor oluyorlar, belki yaptıkları hataları, eksiklikleri bunların çocuklarının ruhlarında açtığı yaraları anlayacaklar ama çok geç olacak. o yüzden ne sevgili, asla sırtını dönme ama ne aile, bizim hayatta tek bir gerçek dostumuz var: o da Yüce Rabbimiz. ben bunu 27 yaşımda anladım, keşke daha erken anlasaymışım diyorum ama buna da şükürler olsun tabi ki.