ne insanlarla yapabiliyorum ne de onlarsız:(

L

Latinachica

Popüler Üye
Kayıtlı Üye
30 Mart 2011
405
958
228
36
insanlarla kaynaşamama sorunum lise sonda üniye hazırlık kursunda başlamıştı.tek bir kişiyle bile konuşmuyordum sınıfta.halbuki okulda hiç öyle değildim.sonra üniye başladım,yine çevrem olmadı.ama çok yakın bir arkadaş kazandım üniversitede şükürler olsun...o da olmasaydı...hayatımdaki sürekli görüştüğüm insanların hepsi liseden.liseden sonra kimseyi yakın arkadaş olarak benimseyemedim.kimseyle iyi ve samimi arkadaşlıklar kuramadım.

şimdi kpss için kursa başladım.yine uyum sorunu yaşıyorum.insanlar konuşup gülüp eğlenirken ben aralar çabuk bitsin diye dua ediyorum.hem onların yanındayken zevk almıyorum hem de yalnız kaldığımda rahatsız oluyorum.

soğuk bi insanım.insanlar benden çekiniyo.ama bakışlarımın sertliğini değiştiremiyorum ki.bi arkadaşıma danıştığımda doğal değilsin ondan demişti...ama doğal halim insanları korkutuyo,yapmacık gülümsemelerim de belli oluyo işte böyle.

insanlarla konuşmaya kendimi zorladığımda olmuyor olmuyor...konuşacak konu bulmada bile sıkıntı yaşıyorum.onları biraz dinlediğimde o kadar kücük şeylere gülüp eğleniyolar ki cidden anlam da veremiyorum.ben öyle şeyleri anlatıcak değerde görmüyorum.

23 yaşıma giricem hala ergence takıntılar hayatımı zehir ediyo bana artık.ne insanlarla ne de insanlarsız....rahatsız oluyorum bişeylerden ama sorun ne çözemiyorum.kendime güvenim yok o kesin de ne yapmalıyım
 
" biraz dinlediğimde o kadar kücük şeylere gülüp eğleniyolar ki cidden anlam da veremiyorum.ben öyle şeyleri anlatıcak değerde görmüyorum." demişsin canım ama ufak şeyler inan insanı mutlu ediyor. mesela ben o kadar kötü espriler yaparım ki hatta bazen kendim yapar kendim gülerim. esprilerimle , kendimle dalga geçerim. bence önce kendini sevmelisin. inan sonra her şey gözüne güzel geliyor. insanların arasına karış. mutlu olduğunu düşün. rahat ol en önemlisi bu hiç kasma.
 

ne güzel aslında böyle olabilmeyi ne çok isterdim bi bilsen.ama benim içimde sürekli beni eleştiren biri var.niye böyle dedin niye böyle yaptın yanlış yaptın çirkin konuştun vs vs...kendimi sevemiyorum bu yüzden.bu olumsuz kalıpları değiştirmek o kadar zor ki benim için.pozitif olmak için beynimde yer yok o derece
 

her söylediğin şeyi düşünme bırak. zararı sana dokunur. ya düşün dünyaya bir daha mı geleceksin. her söylediğini kafana takarak nereye kadar gidebilirsin ki. gülmek üzülmekten daha kolaydır inan bana. kendini bir yola sokmuşsun. ben böyleyim demişsin ama hayır değilsin iste bambaşka biri olursun.
 

off off insan beyni o kadar karmaşık ki...hepsinin farkında olmama rağmen baş edemiyorum işte.saçma sapan şeyler düşünmeye başladım artık zaten.ben de bu olmadığımı bildiğim için rahatsızım ya...hani yalnızlığı seviyorum,insanlar umrumda da değil desem neyse..ama öyle değil,yalnızlığı hiç sevmiyorum.değişmem lazım gerçekten
 
bende lisedeyken öleydim. canım çok sıkılıyordu okulda.. tüm arkadaşlarım ortaokuldandı... lisede siliktim. sınıfım az kişi ve kuyu kazan tiplerdendi.. çoğunun birbirinin iğrenç şekilde dedikodusunu yaptığını, ve fırsat buldukça kullandıklarına tanık oldum. ödevler dersler, çevre edinme vs gibi konularda. dedikodularda iftiralarda gırlaydı. haliyle elimi ayağımı kesmişim fark etmeden. bir baktım kimse yok . sonra sanırım bunalıma girdim... hiç birşey canım istemiyor motivasyon sıfır. sevdiğim dersler hariç aktif değildim...

lise bittikten sonra ünvde istediğim bölüme girdim. severek derslerime asıldım. başarı kazandıkça kendime güvenim geldi. kendime güvenim geldikçede mutlu oldum...

kpss kursuna gittim ama sadece merhaba merhabaydı arkadaşlarla... amacım kpssyi kazanmaktı çene çalmak değil . bence kpssyi hallet bir atan... elinden geleni yap derslerine iyice çalış.. emin ol başarılı oldukça kendine gelirsin...
 

işe tebessümle başlayabilirsin. etrafına gülücük saç .. ben mesela gülmediğim zaman çok sert duruyorum ama güldüğüm zaman yüzümde ki o sertlik gidiyor.
 
elfce92 .!.:
işe tebessümle başlayabilirsin. etrafına gülücük saç .. ben mesela gülmediğim zaman çok sert duruyorum ama güldüğüm zaman yüzümde ki o sertlik gidiyor.
Genişletmek için tıkla...

:)aynen...herkese selam veriyorum aslında.ama olay orda kalıyo ileri gitmiyor.biliyorum benim hatamdan muhtemelen.farkında olmadan negatiflik yaydığım kesin.yardım almayı düşünüyorum,teşekkür ederim


benim de tam tersi oldu biliyo musun.ünide istediğim yer değildi ben hayata küstüm,ne okulu ne de içindekileri görmek istiyodum.derslerim düşmeye başladı.ve ben çok başarılı bi öğrenciyken şu kpss sürecinde kendimden şüphe eder oldum...bu ben değilim.ahh kimseyi takmasam,umrumda olmasa inan neler yaparım.derslere de kendini verebilen bi tip değilim:/artık bir başka bahara o da iş hayatına kaldı zaten:)
 
demekki belirli bir arkadaş kapasiten var. herkesin çok çok yakın arkadaşı olacak diye bir kural yok ki. kimse yakın arkadaşım olamayacak nasılsa deyip herkesin güldüğü şeyleri küçümsemeyede gerek yok. önemli olan kendin dahil kimseden çok büyük beklentiler içinde olmaman. beklentilerini küçük tut. ön yargılarını yıkmaya çalış. kimse uzaktan göründüğü kadar mutlu olmadığı gibi, birbiri ile mutlu bir şekilde konuşan herkes de birbiri ile çok samimi olmayabilir. ayrıca asık suratlıların hepside soğuk değildir. güçlü iletişimin yolu küçük olumlu mesajlarda gizlidir. sabahları bir günaydın, keyifli bir sohbetin anahtarı olabilir.
 

herkes yakın arkadaşım olsun istemiyorum aslında olamaz elbette böyle bişey.ama herkesle sohbet edebilmek isterdim,böyle böyle insanlardan uzaklaştığım için yeteğim yok buna.yoksa onların güldüğü şeyleri küçümseyip onları anormal görmüyorum,hatta tam tersi bende bi problem var heralde diyorum
gerçekten beni mutsuz eden detaylardan biri bu.hani takmasam derslere versem kendimi keşke ama...
 
konunun ilk mesajını okurken sanki kendimi okuyormuş gibi oldum. o kadar aynıyız ki !
ben de liseden sonra insanlarla iletişimi bozdum. ilkokulda herkesten üstün, popüler bir havam vardı ama liseye gelinceee puff diye sönüverdim :) ne yaşadım da bu hale geldim diye hâlâ kendime sorarım. inan bana hiç arkadaşım yok. sürekli sohbet edebildiği, aynı dilden konuşabildiği 1 kişi bile mutlu eder insanı. bunu en iyi sen ve ben biliriz.
başarıdan bahseden arkadaşlara katılıyorum. bir ara kursa gitmiştim, orada ister istemez ortak noktaların olduğu kişilere rastlıyorsun. ben sınıfın ortalamasının biraz üstünde ilerliyordum. ders aralarında yanıma gelip "ya nasıl yapıyorsun, ben uğraşıyorum uğraşıyorum olmuyor" dediklerinde nasıl kabarıyordum, nasıl konuşuyordum görsen.. ama bunu kurs süresince devam eden bir şey gibi düşünme. istediğinde neler yapabileceğini gösteren yaşam detayları olarak düşün ve kendine her zaman güven. gülmek yerine belli belirsiz tebessüm et mesela. yeni biriyle tanıştığında akıcı şekilde "memnun oldum" de ve tebessüm et. gülmeye, konuşmaya değmeyecek şeylere başkalarının ne kadar abartılı tepkiler verdiklerine ben de dikkat ettim. emin ol onlarda da problem yok, sende de. (bende de yok:) çünkü her insan eşsizdir ve bu yüzden hepimiz birbirimizden farklıyız. mesela cem yılmaz'a katıla katıla gülüyor insanlar. ben tüm şov boyunca çok az kıkırdıyorum :) yine de onlarla en azından iletişim kurabilmek istiyorsan gülmeyi de öğrenmelisin. hiç komik gelmiyorsa saçma diye gülüver sen de :) maksat muhabbet olsun, iç içe olalım, kaynaşalım. bana özelden de yazabilirsin, yalnız olmadığını bil
 

beni anlamana o kadar sevindim ki...dediklerine eksiksiz katılıyorum zaten.hani hiç arkadaşım yok değil.çok yakınım diyebilceğim insanlar var ama dediğm gibi liseden ve artık aynı ortamda bulunamıyoruz sürekli.ve gerçekten onlardan başkasına bu denli yakın davranamıyorum elime değil.mesela liseden bi arkadaşımla paylaştım bu durumu o da başkalarının yanında konuşamadığını belirtti.onun artısı ama yüzünün sevimli olması:)benim değil,gülmüyorsam karşımdakini dövücek gibi bakarım malesef:)

hani demişsin ya iyi olduğun yönlerini ortaya çıkar diye.ben hep çok başarılıydım ama üniye geçtikten sonra bu durumda düşme yaşadım.eskiye göre şahsen farkedebliyorum bunu.o yüzden özgüvenimde çok çok düştü.çünkü bu tarz eksikliklerim olduğunu düşünmeye başlamıştım,ve bu sorunlar içinde boğulmaya başladım.
sen şimdi neler yapıyosun,bu durumu kabulllenmişsin ve problem olarak görmüyorsun sanki,nasıl başardın
 
Beni anlatmıssın sanki. Insanlarla kaynasamyorum tenefuslerde falan konusuyoruz ama cok yakın bi arkadasm olmuyo. Liseden cok yakın arkadaşlarım vardı ama simdi onlarlada pek gorusemyoruz. Bu yüzden okula gitmek eziyet gibi geliyo bi an once bitsin İstiyorum ama daha yeni başladım. 5 yıl nasl geçecek bilmiyorum kafayı yerim heralde..
 

aslında hâlâ problem benim için :) ama dediğin gibi kabullendim ve aşmanın yollarını arıyorum.
bulduklarımı da seninle paylaştım canım :)
ben konuşmayı pek beceremesem de yazmada biraz daha iyiyim ve burada bizim en özel sıkıntımızı birbirimizle paylaştığımız için daha rahatım. bu yüzden sana pozitif görünmüş olabilirim :) aaahh ah diğer insanlar da bilebilse ne tatlı kızım ben

ayna karşısında çalışabilirsin canım. ben de suratıma bakarım sık sık. birine geçen gün şöyle bakmıştım yanlış mı anladı acaba dur bakayım nasıl görünmüşüm diye düşünürüm. bunu yapa yapa yüz ifademi yumuşatmaya alıştım. mesela tebessümden bahsetmiştim, belli olsun diye sürekli gülmek değil de, ifadeni yumuşatacak belli belirsiz tebessümler at aynaya. gözlerin sert bakıyorsa hafif kıs, sevecen, samimi görünmeye çalış bakalım neler çıkacak ortaya. gözlerini kaçırma huyun varsa onu da yap, kendini gör. sakin kalmana yardımcı olabilir. maalesef dış görünüş etraftaki insanlara verebildiğimiz ilk şey ve tüm önyargıların kapısı oluyor. bu yüzden önce yüz ifadeni yumuşat ve onunla barış
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

bu sefer noktayı ben koydum..
Yorumlar
18
Görüntüleme
2K
marbles
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…