Siteye yeni üye oldum,dolaşırken bu tarz başlıkları gördüm.Yorumlarınızı okudum ve derdimi bende paylaşmak istedim.
Yaklaşık 1 yıldır bir dargın,bir barışık giden bir ilişkim var.Karakter olarak da alışkanlıklarından çok kolay vazgeçemeyen biriyim.Yani benim için biri varsa ne yaşanırsa yaşansın kopamıyorum.Hele bu kadar sevdiğim kişi olunca..
Sevgilim son derece kıskanç,kısıtlamalarda sınır tanımayan biri.Insan sevince gözü pek bir şey görmüyor,bende bugüne kadar hiç sesimi çıkarmadan her şeye göz yumdum,tamam dedim.Ama bana hiç güvenmiyor buna rağmen.Ilişkimizin ilk ayında bir aldatılma olayı yaşandı.Daha sonra çok pişman olduğunu söyledi,bir daha tekrarlanmayacağını söyledi ve barıştık bir şekilde.Ama çok fazla yalanını yakaladım her seferinde ayrılırsın diye korktum yalan söylemek zorunda kaldım diye bahaneler sıraladı.Ama bu kadar kısıtlamalarına ben ses çıkarmazken,bu kadar fedakarlıklar yapmışken onun bu kadar kolay yalanlar söylemesini hazmedemiyorum.Ailesi benimle hiç tanışmadığı halde benimle olmasını istemiyor.Her seferinde bunu başıma kakıyor,ben ailemi karşıma alıyorum senin için diye.Ayrı kalmayı denediğimizde de en fazla 3-5 gün ayrı kalabiliyoruz.Onsuz olmaya tahammül edemiyorum,bu kadar çok emek verdim bitemez diye düşünüyorum.Haklı olan kişi ben bile olsam geri adım atıyorum barışmak istiyorum.Bu durum beni o kadar yordu ki kendime saygım kalmadı resmen.1 yıllık bu ilişkide sadakat konusunda tek bir yanlışımı görmediği halde güvenilmeyen ben oluyorum.Bitirmekten de korkuyorum bu ilişkiyi.Beni sevdiğine inanıyorum ama her kadın gibi gel denmesini bekliyorum.Beni sevdiğine inanıyorum değil de sevdiğini fazlasıyla hissettiriyor demek istiyorum artık.Ne yapacağımı bilemez haldeyim..