- Konu Sahibi morbabetler
- #1
çok yoruldum ve bunaldım artık.farkındayım!eşimle tartışmaktan kayınvalidemın dedeiklerini kafama takmaktan hayatın bir çok güzelliğini kaçırır duruma geldım.çocuğumun gülüşlerini el salllamalarını sıkıntılarını rahatsızlılarını herşeyini geç farkeder oldum artık.sankı beynim uyuştu.artık düşünemeiyorum.daha doğrusu düşünmeye mecalim yok bişi düşünmeye.beyin yorgunluğu artık bende beden yorgunluğu yaptı.canım hiçbirşey yapmak istemiyor.eşime konuşup konuşup sonunda benı aslında hiç anlamadığını görmek, eşimin aramızdakı hertürlü sorun hakkında saatlerce konuşması,en ufak şeyi bile ilk once sorun sonrada kavga haline getirmemiz beni artık tüketti.kendimi sakin sarhoş gibi istiyorum.kafam uyuştu.2 yılda bir insan nasıl bu hale gelirki.ne umutlarla başlamıştık herşeye.ben herşeyimi başka şehirde bırakıp geldim sadece eşime sarılıp mutlu bır hayatım olasun diye.ama eşimin ailesine olan merakı bizi asla "biz" ypmadı.biz hep ben sen onlar olduk.içim kurudu artık.soldum tükendim.eşimle çocuğumla uğraşmak varken sadece bi tarafdan eşşimin ailesi bir tarafdan eşimin inatçi tavrı beni mahvetti artık.ben heeşey evet desem hiç sıkıntı yok ama.oturduğum yerde kalkasım bile yok artık.içim çok kötü.sonu nereye varıcak nolucak