5 ay önce başlayan çok güzel bir birlikteliğim vardı.Ruh eşimi bulmuş gibiydim.Yazın mesajlaşırken sabahlamayı geçer öğle 12 gibi uyurduk bazen hiç uyumazdık.Öyle iyi anlaşıyoduk hayran kalmıştık birbirimize.Bu zamana kadar neden yollarımız kesişmedi diye düşünmüştük.Daha önce de ilişkim oldu ama hayatımda ilk defa bu kadar güzel bir şey yaşıyodum.O da aynılarını söylüyodu.Etrafımızdaki ilişkilere bakıp kendi kendimize övünürdük.Hatta ben değil bir erkek olarak ilk o derdi ne kadar güzeliz nazar değmesin bize diye.Son bir aydır her şey çok farklı.Bir insanın konuşmasından ettiği tek cümleden anlarsın ya değiştiğini.Günde onlarca öyle cümle gördükçe kahroluyorum.Böyle kalbime bir sürü şey saplanıyo avuç içlerim uyuşuyo.Ve gerçek sebep ne bulamıyorum.Genelde güzel bulunulan bir kızım çokça arkamdan söyleniyo duyuyorum,onu kıracak inciticek hiçbir şey yapmadım,aksine huzursuz olduğu her şeyi attım hayatımdan, mutlu olsun diye dahasını yaptım.O da aynı öyleydi.Hakkını yiyemem.Ben yine aynı benim aynı konuşmalarım esprilerim.İnsanın dediklerine de şaka olarak bile olsa sürekli saçmalama manyak mısın denmez ki.Ben mi abartıyorum çok kaba şeyler değil mi bunlar.Kesinlikle ayrılıyorum demeye cesaretim yok sonra pişman olmaktan korkuyorum.Zaten gökten yere çakılmış gibiyim.Peki ne yapmalıyım sizce