Hayatıma aldığım ilk insandı ki gerçekten sevmesem asla beraber olmazdım.Çünkü o güne kadar hep ikili ilişkilerden kendimi sakınmıştım.Eğer biri olacksa buna değmeli diye düşünüyordum.Hata etmişim ,büyük konuşmuşum.7 ay ı tamamladık ama kavga,gürültülerle.Ben onun dürüst ,bana karşı açık olduğunu düşünürken o eski sevgilisinin ona hala mesaj atıp aradığını söylememişti.Bir de üstüne yalan söyledi " Sadece 1 kere mesaj attı diye.." Sustum. Güya etrafıma bakmışım (millete iş atıyorum sanki ) diye demediği laf kalmadı.Yine sustum.Son 2,5 ay hiç yüzyüze görüşemedik.Onun işi gücü borçları vardı.Bizim cenazemiz vardı aynı şehirde bulunamadık.Istanbula dönünde buluşalım dedim her defasında "bakarız" diye erteledi.Kafama koymuştum artık ayrılığı çünkü sevmedğni hissedyrdum (tamam belki kafası doluydu borçları vardı ama insan sevdiği insana böyle davranmazdı) , belli ettim.Son kez de olsa buluşp yüz yüze konuşalım diye.Yine ertelyp durdu (yok çok yorgunmuş,kafasını toplayamıyormuş,anlayış beklyrmuş benden..).Bi gece tutamadım kendimi aradım .Bağırdı ,çağırdı,küfretti sonra da yarın sizin ordaym şu saatte diyip kapadı.Yarın oldu ne gelen , ne giden.Aramadı da , sormadı da.Ben de mesajla bitirdim.Cevap bile vermedi .8 gün geçti hala ses seda yok.Arkadaşıma yaptıklarının yanlış olduğundan ,aklında hiç bir zaman ayrılık fıkrının olmadğdan , Kafasının çok dolu olduğundan bahsetmiş.Güya beni karşısına da alıp konuşacakmış...Tabii olanlardan sonra ben istersem . Allah sabrını veriyor ,varlığına nasıl alıştıysam yokluğuna da alışıyorm