- 17 Nisan 2013
- 216
- 13
- 68
- Konu Sahibi emberassed
- #1
kızlar bana bişeyler deyin,bi yol gösterin nolur.ben kendimi günden güne yiyip bitirmeye başladım artık.iç sıkıntısı olmadan bi günüm geçmiyor.ben kendimle kendimi bildim bileli barışık değilim.sevmiyorum sevemedim kendimi.hiç bi yönümü hiç bi fiziksel özelliğimi hiç bi huyumu.nefret ediyorum herkesten herşeyden kendimden. özellikle birilerini kıskanma çekememe durumu varya böyle bi durumd olduğum için ölümüne mutsuzum.belki de bu huyum yüzünden her gün mutsuzum.etrafımı arkadaşlarımı kardeşimi herşeyi kıskanıyorum.
ben en başta şu kız kardeşimi kıskanma huyumdan kurtulmak istiyorum.çünkü insan kardeşinden nerfet edemez.ben git gide nefret biriktiriyorum içimde.o çok güzel hatta fazla güzel ki bakan alamıyor gözlerini bir türlü,hayatından çervresinden çok memnun.aynı evde yaşıyoruz ve biliyorum yaşamaktan zevk alıyor.bense tam tersiyim.hayatı kendime zehir ediyorum sürekli aptalca ama beni çok mutsuz eden düşüncelerden kurtulamıyorum.benm kızkardeşim ben neyi beğenirsem ben neyi istersem hep benimle yarış edercesine aynı şeyi isteyen bi insan.beğendiğim ne varsa hep bi süre sonra favorisi olmuştur.sakın demeyinki seni örnek alıyo bak ne güzel işte bu öyle bişey değil.bu çok rahatsız edici bi şekilde benm elimden almak istercesine yaptığı davranışlar bunlar.ben hiç çevremden bi yerden bana karşı iltifat edildiğini bilmem.ama o çok sık iltifat alır ki benim de şahit oldukları içinde bi de şahit olamadıklarımı ballandır ballandıra anlatır.sırf beni kıskandırmak için ben hissedebiliyorum bunu.mesela dışarı çıkar eve gelir dışarda herkesin ilgi odağı olduğu için eve küçük sevimli kız halinde gelir böyle şımarık şımarık,çünkü dışardaki insanların bakışları onu oldukça şımartmıştır.birlikte gezdiğimiz zaman zaten ona nasıl bana nasıl baktıklarını benden iyi bilemez kimse.kızlar heleki bu durum benim kendime olan saygıı güvenimi öylre bi yerle bir edeiyor ki artık evlenmeyi filan düşünmez oldum elimden alabiilme ihtimaline karşı.böyle hastalıklı bir düşünce yzünden kimseden hoşlanmak bile istemiyorum.diyorum ki nasılsa bi gün tanıştırmaya kalksam diycek ki bu daha güzelmiş .keşke onunla olsam.ki zaten kız kardeşim de altta kalmaz kendini beğendirmek için kıçını yırtar.
kızlar bu düşünceleri sanaldan başka hiçbiyere anlatamam.kimseyle bu şekilde yüzyüze konuşamam.ama bu düşünceler beni yiyip bitiriyor napıcam.nolur bi akıl fikir verin sürekli isyan eder duruma geldim .anne neden beni doğurdun,lütfen Allah ım al bu dünyadan beni gibi şeyler söylüyorum.her türlü kaybediyorum ,çıkış yolu bulamıyorum.hem fiziksel hem ruhsal çok acı çekiyorum,lütfen bana yardım edin lütfenn...
ben en başta şu kız kardeşimi kıskanma huyumdan kurtulmak istiyorum.çünkü insan kardeşinden nerfet edemez.ben git gide nefret biriktiriyorum içimde.o çok güzel hatta fazla güzel ki bakan alamıyor gözlerini bir türlü,hayatından çervresinden çok memnun.aynı evde yaşıyoruz ve biliyorum yaşamaktan zevk alıyor.bense tam tersiyim.hayatı kendime zehir ediyorum sürekli aptalca ama beni çok mutsuz eden düşüncelerden kurtulamıyorum.benm kızkardeşim ben neyi beğenirsem ben neyi istersem hep benimle yarış edercesine aynı şeyi isteyen bi insan.beğendiğim ne varsa hep bi süre sonra favorisi olmuştur.sakın demeyinki seni örnek alıyo bak ne güzel işte bu öyle bişey değil.bu çok rahatsız edici bi şekilde benm elimden almak istercesine yaptığı davranışlar bunlar.ben hiç çevremden bi yerden bana karşı iltifat edildiğini bilmem.ama o çok sık iltifat alır ki benim de şahit oldukları içinde bi de şahit olamadıklarımı ballandır ballandıra anlatır.sırf beni kıskandırmak için ben hissedebiliyorum bunu.mesela dışarı çıkar eve gelir dışarda herkesin ilgi odağı olduğu için eve küçük sevimli kız halinde gelir böyle şımarık şımarık,çünkü dışardaki insanların bakışları onu oldukça şımartmıştır.birlikte gezdiğimiz zaman zaten ona nasıl bana nasıl baktıklarını benden iyi bilemez kimse.kızlar heleki bu durum benim kendime olan saygıı güvenimi öylre bi yerle bir edeiyor ki artık evlenmeyi filan düşünmez oldum elimden alabiilme ihtimaline karşı.böyle hastalıklı bir düşünce yzünden kimseden hoşlanmak bile istemiyorum.diyorum ki nasılsa bi gün tanıştırmaya kalksam diycek ki bu daha güzelmiş .keşke onunla olsam.ki zaten kız kardeşim de altta kalmaz kendini beğendirmek için kıçını yırtar.
kızlar bu düşünceleri sanaldan başka hiçbiyere anlatamam.kimseyle bu şekilde yüzyüze konuşamam.ama bu düşünceler beni yiyip bitiriyor napıcam.nolur bi akıl fikir verin sürekli isyan eder duruma geldim .anne neden beni doğurdun,lütfen Allah ım al bu dünyadan beni gibi şeyler söylüyorum.her türlü kaybediyorum ,çıkış yolu bulamıyorum.hem fiziksel hem ruhsal çok acı çekiyorum,lütfen bana yardım edin lütfenn...
