- 3 Ekim 2007
- 14.698
- 37.029
- 1.123
- 39
Merhaba herkese,
Bunu başarabilen biri var mı merak ediyorum. öfkenizi nasıl dizginliyorsunuz?
aslında ben bir miktar dizginliyorum ama aklımdan hep kötü şeyler geçiyor
öğretmenim, zamane çocuklarını bilirsiniz, bazen çok aşırı davranışları olabiliyor.
buna rağmen,okulda kendimi çok güzel frenliyorum, disiplin sorunum yok, öyle kendimi kaybedecek şekilde sinirlenmiyorum da.
ama o okulda hakimiyetini kaybetmeyen ben , eve gelince daha tahammülsüz oluyorum.
çok çabuk sinirleniyorum, ama sinirlenmek istemiyorum.çünkü bu beni yıpratıyor.
mesela, kızımı tuvalete götürüyorum, bir türlü değiştiremediğim bir huyu var.
klozetten kaldırıyorum, tam kaldırmadan poposunu silmeye çalışıyorum ama tam temizlik olmuyor.
yere bastırınca siliyorum.ama o ayakları yere değdiği anda poposunu sallamaya başlıyor.
ama öyle böyle değil, dansöz mübarek
çünkü ya popodan çiş yere damlıyor ya da banyomuz çok dar olduğundan, o hareketlilik halinde ikimizden biri kafasını bir yere vuruyor,
daha da kötüsü dengeyi sağlamaya çalışırken ben düşüyorum, o da o çişli totosuyla üstüme düşüyor.
bu olaya 'içimden ' cinnet geçiriyorum, kızımı uyarmakla yetiniyorum, ama hani kendimi salsam biraz, tutup camdan atlarım yani.
öyle bir kriz geliyor içime, çok uğraşıyorum kendimi tutayım diye,çocuk çıktıktan sonra bazen banyoda hırsla tepiniyorum.
falan filan...bunun gibi bir sürü örnek.bazen içimden adeta kafamı duvarlara vurmak, ortalığı kırıp dökmek geliyor.
hayır bunların hiçbirini yapmıyorum,bazen biraz bağırıyorum, ama bağırmak istemiyorum.
diyeceksiniz ki aslında kendini frenliyorsun, davranış olarak evet ama düşünce olarak hayır.
ben bu şiddet eğilimini düşünmek de istemiyorum.
koyvereyim gitsin,
mümkün müdür? siz kızdığınızda nasıl sakinleşiyorsunuz?
Bunu başarabilen biri var mı merak ediyorum. öfkenizi nasıl dizginliyorsunuz?
aslında ben bir miktar dizginliyorum ama aklımdan hep kötü şeyler geçiyor
öğretmenim, zamane çocuklarını bilirsiniz, bazen çok aşırı davranışları olabiliyor.
buna rağmen,okulda kendimi çok güzel frenliyorum, disiplin sorunum yok, öyle kendimi kaybedecek şekilde sinirlenmiyorum da.
ama o okulda hakimiyetini kaybetmeyen ben , eve gelince daha tahammülsüz oluyorum.
çok çabuk sinirleniyorum, ama sinirlenmek istemiyorum.çünkü bu beni yıpratıyor.
mesela, kızımı tuvalete götürüyorum, bir türlü değiştiremediğim bir huyu var.
klozetten kaldırıyorum, tam kaldırmadan poposunu silmeye çalışıyorum ama tam temizlik olmuyor.
yere bastırınca siliyorum.ama o ayakları yere değdiği anda poposunu sallamaya başlıyor.
ama öyle böyle değil, dansöz mübarek
çünkü ya popodan çiş yere damlıyor ya da banyomuz çok dar olduğundan, o hareketlilik halinde ikimizden biri kafasını bir yere vuruyor,
daha da kötüsü dengeyi sağlamaya çalışırken ben düşüyorum, o da o çişli totosuyla üstüme düşüyor.
bu olaya 'içimden ' cinnet geçiriyorum, kızımı uyarmakla yetiniyorum, ama hani kendimi salsam biraz, tutup camdan atlarım yani.
öyle bir kriz geliyor içime, çok uğraşıyorum kendimi tutayım diye,çocuk çıktıktan sonra bazen banyoda hırsla tepiniyorum.
falan filan...bunun gibi bir sürü örnek.bazen içimden adeta kafamı duvarlara vurmak, ortalığı kırıp dökmek geliyor.
hayır bunların hiçbirini yapmıyorum,bazen biraz bağırıyorum, ama bağırmak istemiyorum.
diyeceksiniz ki aslında kendini frenliyorsun, davranış olarak evet ama düşünce olarak hayır.
ben bu şiddet eğilimini düşünmek de istemiyorum.
koyvereyim gitsin,
mümkün müdür? siz kızdığınızda nasıl sakinleşiyorsunuz?