- 3 Ekim 2007
- 14.698
- 37.029
- 1.123
- 39
Merhaba herkese,
Bunu başarabilen biri var mı merak ediyorum. öfkenizi nasıl dizginliyorsunuz?
aslında ben bir miktar dizginliyorum ama aklımdan hep kötü şeyler geçiyor
öğretmenim, zamane çocuklarını bilirsiniz, bazen çok aşırı davranışları olabiliyor.
buna rağmen,okulda kendimi çok güzel frenliyorum, disiplin sorunum yok, öyle kendimi kaybedecek şekilde sinirlenmiyorum da.
ama o okulda hakimiyetini kaybetmeyen ben , eve gelince daha tahammülsüz oluyorum.
çok çabuk sinirleniyorum, ama sinirlenmek istemiyorum.çünkü bu beni yıpratıyor.
mesela, kızımı tuvalete götürüyorum, bir türlü değiştiremediğim bir huyu var.
klozetten kaldırıyorum, tam kaldırmadan poposunu silmeye çalışıyorum ama tam temizlik olmuyor.
yere bastırınca siliyorum.ama o ayakları yere değdiği anda poposunu sallamaya başlıyor.
ama öyle böyle değil, dansöz mübarek
böyle söyleyince sevimli gelebilir ama çok kızıyorum,
çünkü ya popodan çiş yere damlıyor ya da banyomuz çok dar olduğundan, o hareketlilik halinde ikimizden biri kafasını bir yere vuruyor,
daha da kötüsü dengeyi sağlamaya çalışırken ben düşüyorum, o da o çişli totosuyla üstüme düşüyor.
bu olaya 'içimden ' cinnet geçiriyorum, kızımı uyarmakla yetiniyorum, ama hani kendimi salsam biraz, tutup camdan atlarım yani.
öyle bir kriz geliyor içime, çok uğraşıyorum kendimi tutayım diye,çocuk çıktıktan sonra bazen banyoda hırsla tepiniyorum.
falan filan...bunun gibi bir sürü örnek.bazen içimden adeta kafamı duvarlara vurmak, ortalığı kırıp dökmek geliyor.
hayır bunların hiçbirini yapmıyorum,bazen biraz bağırıyorum, ama bağırmak istemiyorum.
diyeceksiniz ki aslında kendini frenliyorsun, davranış olarak evet ama düşünce olarak hayır.
ben bu şiddet eğilimini düşünmek de istemiyorum.
koyvereyim gitsin,
mümkün müdür? siz kızdığınızda nasıl sakinleşiyorsunuz?
Bunu başarabilen biri var mı merak ediyorum. öfkenizi nasıl dizginliyorsunuz?
aslında ben bir miktar dizginliyorum ama aklımdan hep kötü şeyler geçiyor
öğretmenim, zamane çocuklarını bilirsiniz, bazen çok aşırı davranışları olabiliyor.
buna rağmen,okulda kendimi çok güzel frenliyorum, disiplin sorunum yok, öyle kendimi kaybedecek şekilde sinirlenmiyorum da.
ama o okulda hakimiyetini kaybetmeyen ben , eve gelince daha tahammülsüz oluyorum.
çok çabuk sinirleniyorum, ama sinirlenmek istemiyorum.çünkü bu beni yıpratıyor.
mesela, kızımı tuvalete götürüyorum, bir türlü değiştiremediğim bir huyu var.
klozetten kaldırıyorum, tam kaldırmadan poposunu silmeye çalışıyorum ama tam temizlik olmuyor.
yere bastırınca siliyorum.ama o ayakları yere değdiği anda poposunu sallamaya başlıyor.
ama öyle böyle değil, dansöz mübarek
böyle söyleyince sevimli gelebilir ama çok kızıyorum,çünkü ya popodan çiş yere damlıyor ya da banyomuz çok dar olduğundan, o hareketlilik halinde ikimizden biri kafasını bir yere vuruyor,
daha da kötüsü dengeyi sağlamaya çalışırken ben düşüyorum, o da o çişli totosuyla üstüme düşüyor.
bu olaya 'içimden ' cinnet geçiriyorum, kızımı uyarmakla yetiniyorum, ama hani kendimi salsam biraz, tutup camdan atlarım yani.
öyle bir kriz geliyor içime, çok uğraşıyorum kendimi tutayım diye,çocuk çıktıktan sonra bazen banyoda hırsla tepiniyorum.
falan filan...bunun gibi bir sürü örnek.bazen içimden adeta kafamı duvarlara vurmak, ortalığı kırıp dökmek geliyor.
hayır bunların hiçbirini yapmıyorum,bazen biraz bağırıyorum, ama bağırmak istemiyorum.
diyeceksiniz ki aslında kendini frenliyorsun, davranış olarak evet ama düşünce olarak hayır.
ben bu şiddet eğilimini düşünmek de istemiyorum.
koyvereyim gitsin,
mümkün müdür? siz kızdığınızda nasıl sakinleşiyorsunuz?
evet kizimiz gözümde bir an canlandı. Sevimli, sempatik, şeker) akşama kadar o kadar çok olayla karşılaşıp stres oluyoruz ki... Ama eve geçince o sabır kayboluyor. Tahammülsüz ve yorgun oluyoruz. Tabiri caiz ise parmak kımıldatacak halimiz kalmıyor. Biraz daha sabır elbet kızınızda tek başına tuvalet ihtiyacını karsilayacak kapasiteye gelecek. O zaman bu olaylara güleceksiniz. Kızınızın da sizi özlediğini, sizinle zaman geçirmeye ihtiyacı oldugunu unutmayın. Konuşun onunla bol bol. Anlamadığını düşünsenizde konuşmalarınızı belleğine alıyordur unutmayın. Sabır sabır sabır sabır sabır
çok üzülüyorum bikaç haftadır böyleyiz, oğlan sürekli inatlaşıyor benimle, dinlemiyor. Onun da etkisi var tabi ama sürekli didişme halindeyiz. Ben de dağlara çıkıp bağırmak istiyorum bazen, ya da arabam olsun yalnız olayım deniz kenarına gidip doyasıya ağlıyım istiyorum. Bunu kontrol etmek bizim elimizde sanırım, kötü bişey yapmaktansa. Onların bi suçu yok çünkü 
belkide sizin tavrınızı bildiği için o şekilde davranıyor yoksa çocuklar aynı harekette fazla ısrarcı olmazlar. Sizin ilginizi çektiği için sürekli öyle davranıyor. 
