Oğlum için korkuyorum :(

winteriscoming .!.:
Bu kadar abartmanız çocuk içinde iyi değil kural sınır koymakta zorlanırsınız. belki aile hayatınızda bu sorun olmaz ama çocuk büyüyüp toplum içine girdiğinde ve bir takım kurallara uyması beklendiğinde zorlanabilir ve aşırı ilgiye alışık olduğu içinde diğer insanlardanda sürekli ilgi beklentisi içinde olabilir daha 4 yaşında şuanki gittiği okulda davranışları çocukça karşılanabilir ama sonraki hayatında bu dışlanma sebebi bile olabilir ki örneği çevremde var bence bu yönünüzü törpüleyin
Bende bir kız evlat sahibiyim şükürler olsun sizin yaşadığınız endişeleri bende yaşıyorum hangi anne yaşamazki annelik birazda delilik kesinlikle, ama çok abartmamak lazım bir arkadaş daha söylemiş birşeyi çok sevmemek lazım bende bunu bildiğimden korkarım kızıma duyduğum sevginin aşırılığından
Genişletmek için tıkla...


Normalde disiplinli kurallı bir insanım normal hayatımdada sınırlarım vardır ve aşılmasından hazzetmem oğluma karşıda böyleydim daha 2 yaşındayken gözüme bakarak ne yapıp yapmayacağını bilirdi,ama bu aralar bende bu korkular başladığından beri bu özelliğim tamamen kaybolmasada azalmaya başladı artık daha çok suistimal edebiliyor normal olarak.Farkındayım bunun ona zarar verebileceğini hatta üstün dökmenin bir yazısında çocuğun her dediğini yapmanın ona verilebilecek en büyük zarar olduğunu okumuştum.Çocuk psikolojisiylede çok yakından ilgilenirim önceden beri ama elimde değil işte yapamıyorum sürekli onun üzüleceğini onu üzmemem onun her istediğinin olması gerektiğini hiçbirşeyinin eksik olmamasının gerektiğini düşünüyorum.Evet annelik biraz delilik yoksa kim bedeninde bir canlı taşır sonra yıllarca onun için çabalarki ama ben biraz değil bayağı deliiym sanırım :52:
 
kendikabugunda .!.:
Merhaba arkadaşlar,içinizde eminim tecrübeli benim durumumu yaşamış anneler vardır ve benim şuan o annelerin telkinlerine gerçekten çok ihtiyacım var.Benim 4 yaşında bir oğlum var başka çocuğum yok.Kreşe gidiyor memnunum okulundan genel olarak,ara sıra hoşlanmadığım küçük şeyler olsada (ben çok ince eleyip sık dokuduğum için) çok güvenilir bir okul.Servisle gidip geliyor okula servis şoförümüzde hostesimizde tüm çocuklara kendi çocukları gibi davranıyorlar ve samimi oldukları çok belli.Benim sorunum şu,bende sürekli oğluma birşey olacak korkusu var öyle bir korku ki bu anlatamam,yüzüne bakmaya,öpmeye doyamıyorum sürekli ona onu ne kadar sevdiğimi söylüyorum birazda şımartıyorum elimde olmadan,bazen ya birşey olursa diye ağlıyorum oturup,ne yaparım onsuz diyorum,o yokken öyle çok özlüyorumki saatlere bakıyorum sürekli.Her sabah bir öpüşme seramonisiyle ayrılıyoruz,döndüğünde yine aynı.Geçenlerde servis şoförü ben yıllardır bu işi yapıyorum sizin kadar zor ayrılan ve sevgisini bu kadar belli yaşayan bir anne görmedim dedi.Yani herkes çocuğunu çok sever ve bunu belli eder biliyorum ama benimki artık aşırıya kaçıyor farkındayım.İnsan gecenin yarısı yatağından kalkıp çocuğu öpüp koklayıp geri yatarmı ben böyleyim o da alıştı artık bu halime gece sağından soluna dönerken anne ben seni çok seviyorum diyerek dönüyor.Çocuğunda psikilojisini bozuyorum yani :( Birkaçgün önce servis 10 dk gecikti benm 10 dakikada aklımdan 10000 tane senaryo geçti nasıl olduğunu tahmin edersiniz,hemen aradım hosteste geliyoruz merak etmeyn dedi kadıncağız beni sakinleştirmeye çalışıyor,sonuçta istanbulda yaşıyoruz trafik malum 10 dk gecikme çok normal ama gel bunu bana anlat.Bazen eşim içinde bu korkuyu yaşıyorum yada anne babam kardeşim için ama onu hemen atlatabiliyorum fakat oğlumla ilgili olanları mümkün değil atlatmam bir ara geçmişti bu aralar yine başladı ne yapıcam bilmiyorum,yardım edin lütfen :84: Kötü düşünmek istemiyorum,sürekli bunu söylemek istemiyorum ya gerçekleşirse diye ama yinede engel olamıyorum,çaresizim :(
Genişletmek için tıkla...

Psikoloğa gidin..Psikiyatrist değil ama psikolog..İyi bir terapi alın..
Bu kadar yoğun korkularınızla olmayacağı varsa bile oldurursunuz Allah muhafaza..
 
_MedceziR_ .!.:
Psikoloğa gidin..Psikiyatrist değil ama psikolog..İyi bir terapi alın..
Bu kadar yoğun korkularınızla olmayacağı varsa bile oldurursunuz Allah muhafaza..
Genişletmek için tıkla...

Açıkçası ben ne psikoloğa nede psikiyatriste gitmek istemiyorum,ben bir depresyon geçirdim ve psikiyatriste çok gittim o yüzden sanki şimdi psikoloğa da gitsem o günler aklıma gelicek gibi oluyorum hiç hoş değil benm için.Bu davranışta normal değil biliyorum ama gitmek istemiyorum bir arkadaşım var oldukça samimiyz kendisi psikiyatrist onunla konuşuyorum çok sıkıldıkça ama bu benm kendi içimde halletmem gereken birşey sanırım
 
kendikabugunda .!.:
Açıkçası ben ne psikoloğa nede psikiyatriste gitmek istemiyorum,ben bir depresyon geçirdim ve psikiyatriste çok gittim o yüzden sanki şimdi psikoloğa da gitsem o günler aklıma gelicek gibi oluyorum hiç hoş değil benm için.Bu davranışta normal değil biliyorum ama gitmek istemiyorum bir arkadaşım var oldukça samimiyz kendisi psikiyatrist onunla konuşuyorum çok sıkıldıkça ama bu benm kendi içimde halletmem gereken birşey sanırım
Genişletmek için tıkla...

Tabi önce sende bitiyor iş..
Psikoloğa gitmek istememen, bundan korkman da problem mesela..

Kendin elbette halledebilirsin..Ama bu yoğun korkularla biraz zor gibi görünüyor..
Psikiyatrist arkadaşınla daha sık konuşmaya, ondan tavsiyeler almaya çalış..
 
evet dedmya bu davranışımda normal değil farkındayım,ama şu bir gerçek ben güçlü bir kadınım ve bunu halledebilirm yani umarım :) Akıl oyunlarını izlemişsindir sanıırm prof john nash in hikayesini anlatmıştı adamın tezi dünyayı değiştiriyor nobel ödülü alıyor ama şizofreni hastasıydı,ama diğerlerinin aksine o ilaç kullanmayı bırakmış ve bununla normal bir hayat yaşamayı öğrenmişti.Şimdi ben diyorumki kendime eğer bir insan bu kadar büyük bir hastalığı yendiyse mantıklı davranarak bende bu takıntıyı yenebilirm tek başıma,sadece arada siizn telkinlerinize ve gaz vermlerinize ihtiyaç hissediyorum o kadar,ne dersn yaparım dğlmi :)
 
kendikabugunda .!.:
Merhaba arkadaşlar,içinizde eminim tecrübeli benim durumumu yaşamış anneler vardır ve benim şuan o annelerin telkinlerine gerçekten çok ihtiyacım var.Benim 4 yaşında bir oğlum var başka çocuğum yok.Kreşe gidiyor memnunum okulundan genel olarak,ara sıra hoşlanmadığım küçük şeyler olsada (ben çok ince eleyip sık dokuduğum için) çok güvenilir bir okul.Servisle gidip geliyor okula servis şoförümüzde hostesimizde tüm çocuklara kendi çocukları gibi davranıyorlar ve samimi oldukları çok belli.Benim sorunum şu,bende sürekli oğluma birşey olacak korkusu var öyle bir korku ki bu anlatamam,yüzüne bakmaya,öpmeye doyamıyorum sürekli ona onu ne kadar sevdiğimi söylüyorum birazda şımartıyorum elimde olmadan,bazen ya birşey olursa diye ağlıyorum oturup,ne yaparım onsuz diyorum,o yokken öyle çok özlüyorumki saatlere bakıyorum sürekli.Her sabah bir öpüşme seramonisiyle ayrılıyoruz,döndüğünde yine aynı.Geçenlerde servis şoförü ben yıllardır bu işi yapıyorum sizin kadar zor ayrılan ve sevgisini bu kadar belli yaşayan bir anne görmedim dedi.Yani herkes çocuğunu çok sever ve bunu belli eder biliyorum ama benimki artık aşırıya kaçıyor farkındayım.İnsan gecenin yarısı yatağından kalkıp çocuğu öpüp koklayıp geri yatarmı ben böyleyim o da alıştı artık bu halime gece sağından soluna dönerken anne ben seni çok seviyorum diyerek dönüyor.Çocuğunda psikilojisini bozuyorum yani :( Birkaçgün önce servis 10 dk gecikti benm 10 dakikada aklımdan 10000 tane senaryo geçti nasıl olduğunu tahmin edersiniz,hemen aradım hosteste geliyoruz merak etmeyn dedi kadıncağız beni sakinleştirmeye çalışıyor,sonuçta istanbulda yaşıyoruz trafik malum 10 dk gecikme çok normal ama gel bunu bana anlat.Bazen eşim içinde bu korkuyu yaşıyorum yada anne babam kardeşim için ama onu hemen atlatabiliyorum fakat oğlumla ilgili olanları mümkün değil atlatmam bir ara geçmişti bu aralar yine başladı ne yapıcam bilmiyorum,yardım edin lütfen :84: Kötü düşünmek istemiyorum,sürekli bunu söylemek istemiyorum ya gerçekleşirse diye ama yinede engel olamıyorum,çaresizim :(
Genişletmek için tıkla...

Anladigim kadariyla anksiyete bozuklugunuz var, ben 17 yildir donem donem bu durumla mucadele ediyirum, bide takinti sahibi oldum
Anksiyete bozuklugu yani kaygi bozuklugu psikolojik acidan yasami kendinizezehir edersiniz, bende her nuksettiginde farkli korkularla basliyor, ya cocuklarima ya esime ya bana ya anneme ya babama ya ablama bisey olursa, evden cikarsam dondugumde birine bisey olmussa, ya evden cikanin basina bisey gelirse, ya ben hasta olursam, ya ölursem, ya cocuklarim kalirsa geride, ya esimi kaybedersem ya ya ya ya o kadar cok ya larim var kestirmeden anlattim simdi dusunun artik.
Ben ilacsi atlatamiyorum, 4 aydir yine ilaca basladim. Siddetlenirse kaygidan dusunceden yeme icme kesiliyor kusup yatiyorum, icimde hep bir alev topu.
Bu sefer fiziksel sikayetlerimde var.
Bence sinirlerinizi yipratmadan boyle birsey varsa tedavi olun bir an once.
Net den ve anksiyete., panik atak basliklarindan arastirabilirsiniz.
Merak etmeyin bizimgibiler cok yalniz degiliz:-)
Ben su an bide obsesif oldum hastalik hastasiyim, takinti haline geldi.
Allah yardimciniz olsun
 
kendikabugunda .!.:
Merhaba arkadaşlar,içinizde eminim tecrübeli benim durumumu yaşamış anneler vardır ve benim şuan o annelerin telkinlerine gerçekten çok ihtiyacım var.Benim 4 yaşında bir oğlum var başka çocuğum yok.Kreşe gidiyor memnunum okulundan genel olarak,ara sıra hoşlanmadığım küçük şeyler olsada (ben çok ince eleyip sık dokuduğum için) çok güvenilir bir okul.Servisle gidip geliyor okula servis şoförümüzde hostesimizde tüm çocuklara kendi çocukları gibi davranıyorlar ve samimi oldukları çok belli.Benim sorunum şu,bende sürekli oğluma birşey olacak korkusu var öyle bir korku ki bu anlatamam,yüzüne bakmaya,öpmeye doyamıyorum sürekli ona onu ne kadar sevdiğimi söylüyorum birazda şımartıyorum elimde olmadan,bazen ya birşey olursa diye ağlıyorum oturup,ne yaparım onsuz diyorum,o yokken öyle çok özlüyorumki saatlere bakıyorum sürekli.Her sabah bir öpüşme seramonisiyle ayrılıyoruz,döndüğünde yine aynı.Geçenlerde servis şoförü ben yıllardır bu işi yapıyorum sizin kadar zor ayrılan ve sevgisini bu kadar belli yaşayan bir anne görmedim dedi.Yani herkes çocuğunu çok sever ve bunu belli eder biliyorum ama benimki artık aşırıya kaçıyor farkındayım.İnsan gecenin yarısı yatağından kalkıp çocuğu öpüp koklayıp geri yatarmı ben böyleyim o da alıştı artık bu halime gece sağından soluna dönerken anne ben seni çok seviyorum diyerek dönüyor.Çocuğunda psikilojisini bozuyorum yani :( Birkaçgün önce servis 10 dk gecikti benm 10 dakikada aklımdan 10000 tane senaryo geçti nasıl olduğunu tahmin edersiniz,hemen aradım hosteste geliyoruz merak etmeyn dedi kadıncağız beni sakinleştirmeye çalışıyor,sonuçta istanbulda yaşıyoruz trafik malum 10 dk gecikme çok normal ama gel bunu bana anlat.Bazen eşim içinde bu korkuyu yaşıyorum yada anne babam kardeşim için ama onu hemen atlatabiliyorum fakat oğlumla ilgili olanları mümkün değil atlatmam bir ara geçmişti bu aralar yine başladı ne yapıcam bilmiyorum,yardım edin lütfen :84: Kötü düşünmek istemiyorum,sürekli bunu söylemek istemiyorum ya gerçekleşirse diye ama yinede engel olamıyorum,çaresizim :(
Genişletmek için tıkla...

Anladigim kadariyla anksiyete bozuklugunuz var, ben 17 yildir donem donem bu durumla mucadele ediyirum, bide takinti sahibi oldum
Anksiyete bozuklugu yani kaygi bozuklugu psikolojik acidan yasami kendinizezehir edersiniz, bende her nuksettiginde farkli korkularla basliyor, ya cocuklarima ya esime ya bana ya anneme ya babama ya ablama bisey olursa, evden cikarsam dondugumde birine bisey olmussa, ya evden cikanin basina bisey gelirse, ya ben hasta olursam, ya ölursem, ya cocuklarim kalirsa geride, ya esimi kaybedersem ya ya ya ya o kadar cok ya larim var kestirmeden anlattim simdi dusunun artik.
Ben ilacsi atlatamiyorum, 4 aydir yine ilaca basladim. Siddetlenirse kaygidan dusunceden yeme icme kesiliyor kusup yatiyorum, icimde hep bir alev topu.
Bu sefer fiziksel sikayetlerimde var.
Bence sinirlerinizi yipratmadan boyle birsey varsa tedavi olun bir an once.
Net den ve anksiyete., panik atak basliklarindan arastirabilirsiniz.
Merak etmeyin bizimgibiler cok yalniz degiliz:-)
Ben su an bide obsesif oldum hastalik hastasiyim, takinti haline geldi.
Allah yardimciniz olsun
 
Biri söyledi ya da okudum emin değilim.
Anne babalar çocuklarına 'Allah ım ben O nu çok sevdim , sen de sev ' diye dua etmeliymiş
 
Son düzenleme:
kendikabugunda .!.:
Merhaba arkadaşlar,içinizde eminim tecrübeli benim durumumu yaşamış anneler vardır ve benim şuan o annelerin telkinlerine gerçekten çok ihtiyacım var.Benim 4 yaşında bir oğlum var başka çocuğum yok.Kreşe gidiyor memnunum okulundan genel olarak,ara sıra hoşlanmadığım küçük şeyler olsada (ben çok ince eleyip sık dokuduğum için) çok güvenilir bir okul.Servisle gidip geliyor okula servis şoförümüzde hostesimizde tüm çocuklara kendi çocukları gibi davranıyorlar ve samimi oldukları çok belli.Benim sorunum şu,bende sürekli oğluma birşey olacak korkusu var öyle bir korku ki bu anlatamam,yüzüne bakmaya,öpmeye doyamıyorum sürekli ona onu ne kadar sevdiğimi söylüyorum birazda şımartıyorum elimde olmadan,bazen ya birşey olursa diye ağlıyorum oturup,ne yaparım onsuz diyorum,o yokken öyle çok özlüyorumki saatlere bakıyorum sürekli.Her sabah bir öpüşme seramonisiyle ayrılıyoruz,döndüğünde yine aynı.Geçenlerde servis şoförü ben yıllardır bu işi yapıyorum sizin kadar zor ayrılan ve sevgisini bu kadar belli yaşayan bir anne görmedim dedi.Yani herkes çocuğunu çok sever ve bunu belli eder biliyorum ama benimki artık aşırıya kaçıyor farkındayım.İnsan gecenin yarısı yatağından kalkıp çocuğu öpüp koklayıp geri yatarmı ben böyleyim o da alıştı artık bu halime gece sağından soluna dönerken anne ben seni çok seviyorum diyerek dönüyor.Çocuğunda psikilojisini bozuyorum yani :( Birkaçgün önce servis 10 dk gecikti benm 10 dakikada aklımdan 10000 tane senaryo geçti nasıl olduğunu tahmin edersiniz,hemen aradım hosteste geliyoruz merak etmeyn dedi kadıncağız beni sakinleştirmeye çalışıyor,sonuçta istanbulda yaşıyoruz trafik malum 10 dk gecikme çok normal ama gel bunu bana anlat.Bazen eşim içinde bu korkuyu yaşıyorum yada anne babam kardeşim için ama onu hemen atlatabiliyorum fakat oğlumla ilgili olanları mümkün değil atlatmam bir ara geçmişti bu aralar yine başladı ne yapıcam bilmiyorum,yardım edin lütfen :84: Kötü düşünmek istemiyorum,sürekli bunu söylemek istemiyorum ya gerçekleşirse diye ama yinede engel olamıyorum,çaresizim :(
Genişletmek için tıkla...

Canım benim 7 aylık bebeğim var ilk başlarda allahım korusun ya ona bişey olura ya ölürse diye çok korkuyordum bu düşünceyi kafamdan bir türlü atamıyordum ben onsuz ne yaparım diye ağlıyordum bu düşüncelerden dolayı uyuyamıyordum daha sonra ya bana bişey olursa o bensiz ne yapar tarzında düşünmeye başladım bende senin gibi gece uyanıp yatağından alıp yanıma yatırıyordum sabaha kadar onu izleyip ölpüyordum sonra bende ölüm korkusu başladı sürekli ölüm korkusu kötü bişey olacak korkusunu bir türlü kafamdan atamıyordum rahatsız olmaya başladım doktora gittim anksiyete bozukluğu yani kaygı bozukluğu bunun tedavisi ilaç canım ben emzirdiğim için kullanamıyorum ama senin kullanmanı tavsiye ederim çünkü seni çok iyi anlıyorum bende bu sadece bende mi var diyordum annelik işini abarttığımı düşünüyordum sen benim gibiymişsin:1: bence bi doktora git böyle ömür geçmez rahatlaman lazım canım
 
kendikabugunda .!.:
Merhaba arkadaşlar,içinizde eminim tecrübeli benim durumumu yaşamış anneler vardır ve benim şuan o annelerin telkinlerine gerçekten çok ihtiyacım var.Benim 4 yaşında bir oğlum var başka çocuğum yok.Kreşe gidiyor memnunum okulundan genel olarak,ara sıra hoşlanmadığım küçük şeyler olsada (ben çok ince eleyip sık dokuduğum için) çok güvenilir bir okul.Servisle gidip geliyor okula servis şoförümüzde hostesimizde tüm çocuklara kendi çocukları gibi davranıyorlar ve samimi oldukları çok belli.Benim sorunum şu,bende sürekli oğluma birşey olacak korkusu var öyle bir korku ki bu anlatamam,yüzüne bakmaya,öpmeye doyamıyorum sürekli ona onu ne kadar sevdiğimi söylüyorum birazda şımartıyorum elimde olmadan,bazen ya birşey olursa diye ağlıyorum oturup,ne yaparım onsuz diyorum,o yokken öyle çok özlüyorumki saatlere bakıyorum sürekli.Her sabah bir öpüşme seramonisiyle ayrılıyoruz,döndüğünde yine aynı.Geçenlerde servis şoförü ben yıllardır bu işi yapıyorum sizin kadar zor ayrılan ve sevgisini bu kadar belli yaşayan bir anne görmedim dedi.Yani herkes çocuğunu çok sever ve bunu belli eder biliyorum ama benimki artık aşırıya kaçıyor farkındayım.İnsan gecenin yarısı yatağından kalkıp çocuğu öpüp koklayıp geri yatarmı ben böyleyim o da alıştı artık bu halime gece sağından soluna dönerken anne ben seni çok seviyorum diyerek dönüyor.Çocuğunda psikilojisini bozuyorum yani :( Birkaçgün önce servis 10 dk gecikti benm 10 dakikada aklımdan 10000 tane senaryo geçti nasıl olduğunu tahmin edersiniz,hemen aradım hosteste geliyoruz merak etmeyn dedi kadıncağız beni sakinleştirmeye çalışıyor,sonuçta istanbulda yaşıyoruz trafik malum 10 dk gecikme çok normal ama gel bunu bana anlat.Bazen eşim içinde bu korkuyu yaşıyorum yada anne babam kardeşim için ama onu hemen atlatabiliyorum fakat oğlumla ilgili olanları mümkün değil atlatmam bir ara geçmişti bu aralar yine başladı ne yapıcam bilmiyorum,yardım edin lütfen :84: Kötü düşünmek istemiyorum,sürekli bunu söylemek istemiyorum ya gerçekleşirse diye ama yinede engel olamıyorum,çaresizim :(
Genişletmek için tıkla...

Butun cocuklarimiz Allah'a emanet

ama yapma bunu canim evet ANNESİN senin canindan senin kaninda ama o senin degil ALLAH'in
onlar bize sadece emanet bunu bil...

En azindan abarttiginizin farkindasiniz
her anne baba evladini sever

bende sizin gibi bazen aşiriya kaciyorum
Cocuk artik benden kaciyo opulmekten nefret etti sayemde ama

aman birsey olur aman su olur demem elimden geldigince ustune duserim kotulukten korurum sizin kadar degil ama

Siz resmen felekete davet cikariyosunuz
haa bir sey olacaksa zaten olur sen o kadar sakin ki? ALLAH KORUSUN.TABİKİ

Ama unutmayin onlar bizim degil sahibi biz degiliz
SADECE EMANET onun icin EMANETLERİMİZE İYİ BAKALİM

ALLAH KİMSEYE EVLAT ACİSİ VERMESİN
 
kendikabugunda .!.:
Merhaba arkadaşlar,içinizde eminim tecrübeli benim durumumu yaşamış anneler vardır ve benim şuan o annelerin telkinlerine gerçekten çok ihtiyacım var.Benim 4 yaşında bir oğlum var başka çocuğum yok.Kreşe gidiyor memnunum okulundan genel olarak,ara sıra hoşlanmadığım küçük şeyler olsada (ben çok ince eleyip sık dokuduğum için) çok güvenilir bir okul.Servisle gidip geliyor okula servis şoförümüzde hostesimizde tüm çocuklara kendi çocukları gibi davranıyorlar ve samimi oldukları çok belli.Benim sorunum şu,bende sürekli oğluma birşey olacak korkusu var öyle bir korku ki bu anlatamam,yüzüne bakmaya,öpmeye doyamıyorum sürekli ona onu ne kadar sevdiğimi söylüyorum birazda şımartıyorum elimde olmadan,bazen ya birşey olursa diye ağlıyorum oturup,ne yaparım onsuz diyorum,o yokken öyle çok özlüyorumki saatlere bakıyorum sürekli.Her sabah bir öpüşme seramonisiyle ayrılıyoruz,döndüğünde yine aynı.Geçenlerde servis şoförü ben yıllardır bu işi yapıyorum sizin kadar zor ayrılan ve sevgisini bu kadar belli yaşayan bir anne görmedim dedi.Yani herkes çocuğunu çok sever ve bunu belli eder biliyorum ama benimki artık aşırıya kaçıyor farkındayım.İnsan gecenin yarısı yatağından kalkıp çocuğu öpüp koklayıp geri yatarmı ben böyleyim o da alıştı artık bu halime gece sağından soluna dönerken anne ben seni çok seviyorum diyerek dönüyor.Çocuğunda psikilojisini bozuyorum yani :( Birkaçgün önce servis 10 dk gecikti benm 10 dakikada aklımdan 10000 tane senaryo geçti nasıl olduğunu tahmin edersiniz,hemen aradım hosteste geliyoruz merak etmeyn dedi kadıncağız beni sakinleştirmeye çalışıyor,sonuçta istanbulda yaşıyoruz trafik malum 10 dk gecikme çok normal ama gel bunu bana anlat.Bazen eşim içinde bu korkuyu yaşıyorum yada anne babam kardeşim için ama onu hemen atlatabiliyorum fakat oğlumla ilgili olanları mümkün değil atlatmam bir ara geçmişti bu aralar yine başladı ne yapıcam bilmiyorum,yardım edin lütfen :84: Kötü düşünmek istemiyorum,sürekli bunu söylemek istemiyorum ya gerçekleşirse diye ama yinede engel olamıyorum,çaresizim :(
Genişletmek için tıkla...
Anne olmak böyle birşey , doğumdan itibaren başlıyor bu korkular genelde ama zamanla azalıyor , sizin korkularınız artarak büyüyor sanırım. Kolay değil , canımız onlar bizim, korunmaya muhtaçlar neler okuyoruz , neler görüyoruz ortam çok kötü ister istemez etkileniyoruz. Ben haber bile izleyemiyorum artık.
 
Annelik bu işte yavruna bir şey olma korkusuyla yaşarsın gün içerisinde yanında olsa bir şey olmayacak gibi gelir insana.. Allahım kimseyi evlat acısıyla sınamasın inş.
bazı arkadaşlar kardeş yapın falan demişler fakat inanın biride aynı ikiside aynı bu insanın kişiliğiyle alakalı bir şey; bu sevgi başka bir şey..
bende siz gibi gece kalkıp onları koklayıp öpüp doyasıya baktıktan sonra yeniden uyuyorum.. bu arada ben ve kuzularım aynı odada yatıyoruz nefeslerini ensemde duymalıyım...
 
kendikabugunda .!.:
Allah bağışlasın seni kuzucuklarını da,eminim yakıcaklar ortalığı büyüyünce çok çekicez kızlarda :D aman onlara Rabbim uzun sağlıklı huzurlu ömür versin bizede görmeyi nasip etsin o günleri.İyi geceler cnm desteğin için teşekkürler :3:
Genişletmek için tıkla...

Âmin canım cümlemizin yavrusuna. Dün uyumusum artık. Birsey eklemek istedim. Aslında bu durum cocuklarımız icinde zorluklar yaratıyor biliyor musun? Benim oglum anaokulunda, 5 yasında. Tum okul toplanmış, yaklaşık 50 cocuk, müzik öğretmeni gitar çalıp şarkı söylüyor. Anneyle ilgili şarkı söylemiş, herkes neşeli, eğleniyor. Benimki sanki Allah korusun öksüz, aglamaktan mahvolmus, duygulandim diyor birde kuzum :(( tabi bizde biraz kardes kıskançlığının etkisi de var :(
 
Merhaba arkadaşım;

İlk önce o olmazsa ne yaparım gibi düşüncekleri kafadan atmalısın.Sonuçta evlatlarımız Mevla'nın bize sadece emaneti.Bizim görevimiz emanetlere layıkıyla sahip çıkmamız.
 
Arkadaşlar yazdıkalrınızı ancak okuma fırsatı buldum,hepinize çok teşekkür ederim.Bugün şunu düşündüm ben sanırım birazda boşluktan böyle oluyorum ,sabah kuzum giderken yine aynıydım sanki askere gönderiyorum ağlamaklı bir halde sonra eve çıktım misafirim gelicekti temizlikçi beni ekmişti,herşey bana kalmıştı koştur koştur işlere yapıştım,misafirim geldi ondn sonrada kuzum geldi ben saat nasıl geçti anlamadım ve hiç aklıma böyle düşünceler gelmedi.Doktora git diyen arkadaşlar olmuş elimden geldiği kadar gitmemeye çalışıcam ben bunun tek çaresinin o ilaçalr olduğunu düşünmüyorum bu benim beynimin ürettiği bir fikirse yine kendi beynim onu yenicek olan,kuzuma zarar vermeden bu davranışlarımı törpülemeye çalışıcam,çok zor olucak bu sıkıntıyı üzerimden atmak ama başarıcam bunu,dua edin lütfen atlatym kısa zamanda :50:
 
Son düzenleme:
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

K
Kayınvalidem işlemeyi güzel biliyor..
2
Yorumlar
32
Görüntüleme
3K
mslanlt
M
A
Evlilik problemi
4 5 6
Yorumlar
117
Görüntüleme
4K
Alliswell23
A
D
Eşim oğlum ve ben..
3 4 5
Yorumlar
93
Görüntüleme
6K
Gocmenturna
G
S
  • Kilitli
zorba kuzene nasıl davranılmalı
2 3 4
Yorumlar
72
Görüntüleme
1K
ordinary
ordinary
S
Sizce annemiz hasta mı?
2 3 4
Yorumlar
65
Görüntüleme
8K
Zerriniffet
Zerriniffet
Back
X