Çok uzun bir zaman çocuk istedim bir çok hayal kırıklığı yaşadım.ve yıllar sonra bir gün artık hiç beklemediğim bir zamanda bebğim geliverdi.dünyalar benim olmuştu benzersiz bir duyguydu bir mucizeydi bir armağandı benim için.hiç sorunsuz geçiyordu ne bir bulantı ne hiç bir şey o kadar rahattıki tekrar tekrar hamile kalabilirim diye düşünüyordum.her şey çok güzeldi taki ikili tarama testini yaptırana dek.genede moralim çok iyiydi beni nasıl bir sürecin beklediğinden habersiz. ikili tarma testim riskli çıkmıştı yaş riski 350 de bir birde diğer bir risk var 119 da birdi oda.biraz canım sıkılmıştı doktorum bir on gün daha bekleyelim ultrason muayenesi yapalım tekrar ona göre amniyosentez yapıp yapmayacağımıza karar verelim dedi.stresli günlerde böylece başlamış oldu.ultarasona bakıldı ve dr.kalpte bir leke gördü bunun üzerine amniyosentez önerdi.4-5 gün sonrasında amniyosentez yapıldı doğru ellerde basit bir işlemdi sadce duygusal yönü kötüydü.ve stersli uzun bir bekleme süreci daha.3 haftanın sonunda acil bir telefonla muayenehaneye çağrıldık.bebeğimizde down sendromu vardı.nasıl olabilirdi bir yanlışlık olmalıydı yıkıldık mahvolduk birbirimize sarılıp saatlerce ağladık.napıcaktık bilmiyorduk.dr zor bir karar olsada bebek daha büyümeden çabuk karar vermemizi istedi.ve biz maalesef kolay yolu seçtik.ve şimdi bu sonsuz acıyı dindiremiyorum teselliler göz yaşları yetmiyor bitmiyor hayatın anlamı bitti atlatıcaksın deniyor insan belki bilyor zaman her acıyı hafifletiyor ama tamamen bitirmiyor bu benimle sonsuza kadar yaşıycak.oğlumun acısı son nefesime kadar benle yaşıycak.zor oalnı seçebilirdik ama korktuk kaçtık iki türlüsüde büyük travma yaşayan bilebilir ancak ama hangisi birinden daha hafif olabiliki bilemiyorum.