hanımlar yazdıklarımdan sonra belki aranızda bana kızacaklar olacaktır ama yinede fikrimi paylaşmak istiyorum sizinle.uzun zamandır burayı takip ediyorum büyük çoğunluğu eşinin ailesinden şikayetçi.tamam aralarında gerçekten haksızlığa uğramış mağdur olmuş arkadaşlarımızda var ama bunların dışında ortada pek geçerli sebep olmaksızın eşinin ailesinden nefret edende var.mesela eşinin ailesi evin anahtarını yedek istedi diyen ,sürekli misafirliğe geliyo diyen,eşim ailesine çok düşkün diyen ve bunun gibi birkaçı.şimdi elimizi vicdanımıza koyup düşündüğümüzde sizce bizlerdede hata olamazmı.onlar ne kadar kötü olursa olsunlar canımız gibi sevdiğimiz eşlerimizin annesi babası değillermi .bazen bende bu hatalara düşmüyor değilim.düşünün bir çocuk hiçkolay yetişmiyor.burada çoğunluğumuz anneyiz.ben kendi adıma 6 yaşında bir çocuk annesi olarak evladımı daha bu yaşına getirene kadar ne sıkıntılı günler yaşadım.hepimiz öyle değilmiyiz hastalanıyorlar sabaha kadar başlarını bekliyoruz canları yanıyor bizim içimiz parçalanıyor,onlar gülünce dünyamız aydınlanıyo.her sıkıntılarına dertlerine göğüs gererek büyütüyoruz onları.peki eşlerimizin aileside böyle büyütmedimi oğullarını bunları nasıl yok sayarız.cennet anaların ayakları altında demiş peygamber efendimiz.hele bazı arkadaşlarımız varki ömür boyu konuşmam onlarla deyip kestirip atabiliyor.bu herşeyden önce eşimize zulüm değilmidir.eşimizi ne kadar seviyorsak ailesinede o kadar saygılı olmalıyız tamam sevmeyebiliriz ama saygıda kusur etmemeliyiz.unutmayalımki bugünün gelinleri olan bizler yarının kayınvalideleriyiz.inşallah rabbim bizleride evlatlarımızıda iyi insanlarla karşılaştırsın.