- 2 Şubat 2018
- 343
- 182
- 33
- Konu Sahibi Plutonn0508
- #1
Benim doğuştan gelen sorunlarım var. Nasıl anlatsam. Hep mutsuz yüz ifadesiyle ortalıkta gezen bi çocuk, bi yetişkin oldum. Hiçbir sorunum yokken bile böyle oldum. Her şeyi kendime dert ettim. Fazlasıyla empati kuran bir insan oldum hep. Mesela sofrada iyi bir şey olsa başkası yesin diye canım çok istese de bir iki tane zorlamayla alıp sonra yemedim. Bunun gibi. Sesim hep mutsuz biri olduğumu haykırdı. Çocukken hep kendimi çirkin hissettim . Hep yaşlı gibi görünüyor hissettim. Lisedeyken ilkoka gidiyor gibi görünüyorsun dediler . Lise sonda çömez gibi duruyorsun dediler.Boyle şeyleri dert ettim. Her şeyi dert ettim. Hep başkalarıyla kıyaslamaya girdim. Çünkü çok aşağıladığım için böyle oldum. İlkokul 1. sınıfta arkadaş şiddetine maruz kaldım. Okula yeni başlamişim ağlaya ağlaya okula gittim okulu çok seven ben. Her gün şiddet uygulandı aşağılanma hissi burdan geldi ve tüm hayatıma işledi sanırım. Fakiriz diye evimizden utandım çocukken daha. Herkes oyun derdindeyken ben bunları dert ettim. Oturup ağlardim. Komşuların evlerine bakıp. Ailemden travmalar yaşadım. Gülünce bile kendimi suçlu hissettim gülmeyi unuttum. Çok değişik bi insandim hep . Hep de çok değişik bir insansın diye tepki aldım. Her arkadaş ortamından kendimi geri çektim. Zaten ortama alinmadim çoğu zaman da. Kişiliğim pisirik oldu hep. Hayat benim için yaşamak işkence oldu hep. Öyle zor oldu yaşamak. Her girdiği ortamda sınıfta, işte kasıntı olan utançtan yerin dibine giren bir insan nasıl işkence çekmesin ki. Ben psikoloğa bunları mi anlatmalıyım ?
