Facebook'tan bir çocukla tanıştım. Aylarca benimle sohbet etmek için çaba sarf etmişti fakat ben pek ilgilenmemiştim. Bir iki cümle, bir iki cümle cevap vere vere sohbet etmeye başladım. Ve zamanla ne kadar derin ruhlu, zeki, kültürlü, nazik ama erkeksi, cool ve çekici bir adam olduğunu fark ettim. Konuştukça daha iyi anlaşıyor, sohbet etmekten daha çok keyif alıyorduk. Fakat onun geçmişinde unutamadığı birisi olduğu için onunla sadece harika iki arkadaş olacağımıza inanmıştım. Ancak umduğum gibi olmadı her gün sabahtan akşama konuşuyor olduk ve ben daha fazla etkilenmeye başladım. Durum böyle olunca ona "Senden etkilendiğimi fark ettim. Bir süre seninle konuşmayacağım" temalı bir mesaj attım ve konuşmayı kestim. Bu tepkim onu çok kızdırdı ama o da uyum sağlamak zorunda kaldı. Bir ay kadar konuşmadık ama neredeyse her akşam onun sevgilisi olduğumun hayallerini kuruyordum. Dün sabah WhatsApp'dan mesaj geldi. "Seni çok özledim" yazmış. Tekrar konuşmaya başladık, o da ben söyledikten sonra benden çok etkilediğini fark etmiş. Birbirimizin nelerinden etkilendiğimizi konuştuk. Konuşmalarımız çok romantik ve tatlıydı. Sanırım artık sevgili sayılabiliriz. Fakat daha önce hiç görüşmedik. Birbirimizin bir çok fotoğrafını gördük ama hiç buluşmadık, mektup arkadaşlığının ötesine geçemedik.
Ben güzel ama kilolu bir kızım. Beni beğenmeyeceğinden çok korkuyorum. Gerçekten çok gerildim ve çok üzülüyorum. Şuan kendime güvenim tam olsaydı harika bir ilişkiye başlamıştık. İşi uzatmaz hemmen onunla buluşur, iyice etkiler ve sevgilim olmasını sağlardım. Şimdi ise arkadaş kalmak için elimden geleni yapıyorum. Aslında tekrar konuşmaya başlayalı bir gün oldu, birbirimize tekrar alışmadık ama alıştığımızda da her şey daha güzel olduğu kadar kötü de olacak. Onunla buluşmam gerekecek ve çok utanacağım. O hayatımda beni böylesine anlayabilen ilk erkek. Onu kaybetmek istemiyorum ancak ne yapacağımı da bilmiyorum...
Ben güzel ama kilolu bir kızım. Beni beğenmeyeceğinden çok korkuyorum. Gerçekten çok gerildim ve çok üzülüyorum. Şuan kendime güvenim tam olsaydı harika bir ilişkiye başlamıştık. İşi uzatmaz hemmen onunla buluşur, iyice etkiler ve sevgilim olmasını sağlardım. Şimdi ise arkadaş kalmak için elimden geleni yapıyorum. Aslında tekrar konuşmaya başlayalı bir gün oldu, birbirimize tekrar alışmadık ama alıştığımızda da her şey daha güzel olduğu kadar kötü de olacak. Onunla buluşmam gerekecek ve çok utanacağım. O hayatımda beni böylesine anlayabilen ilk erkek. Onu kaybetmek istemiyorum ancak ne yapacağımı da bilmiyorum...
benim yaşım 27, geçen sene okulumuza 40 yşında bekar ve kilolu bir bayan öğretmen geldi. başlarda sizli bizli konuşurken biz çok samimi iki arkadaş olduk ailecek gidip gelmeye başladık. kendisi sanırım 90 kilo ama o kadar pozitif ve kendine güveni tam ki, sürekl gülüyor, sürekli olumlu şeyler yapmaya çalışıyor,okulumuza hayat getirdi resmen. ve inanılmaz şekilde talipleri var, müdürler, zenginler, kendinden 10 yaş gençler ne bileyim yani bu işlerin kesinlikle kiloyla olmadığına eminim artık 
