aslında sıkıntıları anlatmak tek dersim, ya da sevinçleri, güzellikleri( bugünlerde pek bana uğramasa da). bu başlığın yeri bura mı değil mi inanın umrumda değil.yalnız yaşayan biriyim ve sadece iç dökmek istiyorum akşamdan akşama o kadar.
Düne göre bugün daha iyiyim en azından dinlediğim şarkılarla ağlamıyorum bugün.depresyona mı giriyorum diye düşünüyorum aslında.sürekli ağlamalar, çabuk sinirlenmeler.Sanırım artık öyle dolmuşum ki yaşadıklarımdan böyle küçük şeylere bile katlanamıyorum.
kendimden bahsedeyim biraz. 26 yaşındayım. iç anadoluda küçük bir ilçede türkçe öğretmenliği yapıyorum.iki yıla yakındır burdayım ve yalnız başıma yaşıyorum.arkadaşlarım var okuldan ama ayrıca ilçeden yada diğer okullardan arkadaşım yok. öyle bir ortam olmadı hiç.ailem bana uzak olduğu için çok sık da yanlarına gidemiyorum.gitsem pek bişey farketmiyo aslında çünkü akrabalardan kaynaklı evde sürekli gerginlik.bazen boğulduğumu düşünüyorum kafamnı dinleyeceğim huzur bulacağım bir yer yok.nereye gideyim.küçük şeylerle mutlu olabilen elimdekilerle yetinen nasibe kısmete inanan biriyim.sadece iki hoş sohbet bana yetiyo şu aşamada.hayatımın merkezi okul ve ordaki arkadaşlarım.orda da sıkıntı olunca dayanamıyorum artık. beni üzene gelince öyle iğrenç bir kişilik ki inanamazsınız. görseniz yada tanısanız nasıl katlanıyorsun diyeceksiniz.ama işte bu da benim zaafım br ortam da biriyle küs olunca yada soğukluk olunca keyfim kaçıyo.okulda küçük bi de bu etkili tabi
uzak durmak istesen de burnunun dibinde bitiyo çeksen bi dert çekmesen bir dert.