öncelikle hepinize merhaba 24 yaşında iki çocuk annesi bı kadınım derdimi nasıl anlatim bilmiyorum çünkü içimden geçenleri dilime dökemiyorum ben artık o kadar bunaldım kiii anlatacak kimsem yok bende size anlaticam hanımlar.. benim derdim kafamın içindeki sesler kötü düşünceler paranoyalar ve en önemlisi de kaybetme korkusu özellikle de çocuklarımı saçma olduğunu bildiğim halde kafamdan atamadgim kuruntular örneğin içimden çocuğuma Allah korusun bişey olsun diyorum işte kotu hastalıklar kazalar vs sanki beddua eder gibi yani ..
bide mesela büyük kızım 2 buçuk yaşında ne bulsa ağzına koyar bende sürekli ya iğne yuttuysa ya para yuttuysa gibi manasız şeyler düşünüp çocuğa bı odadan öbürüne gittiğinde bile rahat vermiyorum sürekli ağzına bakıyorum manyak gibi diğeri de 1 yaşında oda şuan aynı şeyleri yapmaya başladı iyice çıldırtmak noktasına geldim bı yere gitsem misafirliğe falan orda daha beter diken üstündeyim sanki yani bana hiç bı yerde rahat yok o kadar yıprandım o kadar yoruldum ki zaten çocuklar üst üste geldi tek başıma baktım yardım etcek kimsem yoktu yaşlandım resmen şu iki sene içinde..
ve yalnızlık iyice tetikledi sanırım bu durumu sıfır arkadaş sıfır sosyal yaşantı eşim desen oturup iki çift laf ettiğimiz yok bencildir bana asla değer vermez ki şuan zsten yalnızım evde ailemdende kimse yok konuşabilcgm annem zaten bipolar hastası ona anlatamam bişe anlatsamda dinlemiyor da yani bu anlattiklarim zaten devede kulak onlarada bişe olcak korkusu var içimde eşime de sürekli bı felâket senaryosu ve ayni zamanda hiçbir şey yapma isteğinde yok depresyondayim kendimi bildim bileli stresten ellerim şişiyor bütün vücudum ve basim agriyo hergun biliyorum psikiyatriye gitmem gerek farkindayim ama bulunduğum ilçede yok şehre gitmem de imkansız gibi bişe eşim götürmez çocuklarla da gidemem çaresizim anlaycaginiz uzun oldu kusura bakmayın biraz burda anlatıp içimi dökmek istedim
