Önceki konularımdan beni bilenler var aranızda.
Son birkaç gündür perişanım. Resmen bıktım usandım hayatımdan!
Ah şu mesafeler, lanet olası mesafeler olmasa
okadar çok özledim ki onu, okadar çok burnumda tütüyor ki. Tabi herkes sevdiğini özlüyor doğal olarak. Etrafımdaki mutlu çiftleri gördükçe imreniyorum resmen kıskanıyorum. Meğer nekadar boş ve anlamsız bir hayatım varmış diyorum kendi kendime. Hiç kimse anlamıyor beni, Annem bile. "Sabırlı olacaksın Seven herşeye katlanır" tek söylediği şey bu. Artık dinlemiyorum bile Annemi, çünkü o konuştukça benim içim daralıyor, her an patlayabilirim! Sevgilim de ayrı bir dert. Durmadan şikayet ediyor birbirimizi göremiyoruz, en fazla telefonda görüşüyoruz, sıkıldım artık telefondan görüşmekten gibi şeyler söylüyor. Lanet olsun böyle kadere ya. Herkes üzerime geliyor yoruldum bittim tükendim artık. Yol göstereceğine destek olacağına aksine herkes daha da çok bunaltıyor beni. En kötüsü ekimden hiçbir şey gelmiyor. Yakın bir yer değil ki atlayıp gideyim. 1 buçuk senedir beraberiz bu süre içinde 3 defa Türkiyeye uçtum. Ya o ankaraya geldi benim için, yada ben Çerkezköye teyzemlere gittim, yakınlar çünkü arada 80 km fln var, orada buluştuk işte. Hem maddi hem manevi durumum olmuyor sürekli gidip gelmeye. Zaten olsa da gidemiyorum, Babam şüphelenmeye başlıyor. Sürekli Türkiyeye uçma merakı nerden esti diye. "Ozaman o atlayıp gelsin" diyen de çok,bu da okadar kolay olmuyor. Pasaporttu vizeydi şuydu buydu, bi dünya iş, aylar sürer.
Onu çok seviyorum ve asla kaybetmek istemiyorum, onun da beni sevdiğini biliyorum, ama her ikimizde yorulduk artık. Ben onsuz olmaktan, o da bensiz. Bazen resmen nefret ediyorum hayatımdan ve kendimden, onun yanında olamadığım için, sanki bu ilişkiye mahkum etmişim gibi. O mutlu olmayı gerçekten hakediyor, normal bir hayat, normal düzenli bir ilişki istiyor herkes gibi. Sevgilisini yanında istiyor. Ama işte bütün bunları benimle yaşamak istiyor. Beni Eşi olarak görüyor ve sadece benimle olmak istiyor. Benim ailem okadar geniş değil malesef, istediğim zaman istediğim yere gidemiyorum, hele ki yalnız başıma İstanbula asla göndermezler. Seven herşeye katlanır deyip geçemiyorum, bu durum gittikçe yıpratıyor bizi. Mesafelere yenik düşüyoruz. Uzaktan bir ilişkiyi ayakta tutmak çok zor bunu herkes kaldıramıyor, zaten bu tür ilişikilerin %90 ı yürümüyor.
Bana moral lazım kızlar, okadar kötüyüm ki alıp başımı gitmeyi bile geçiriyorum bu aralar
Son birkaç gündür perişanım. Resmen bıktım usandım hayatımdan!
Ah şu mesafeler, lanet olası mesafeler olmasa
okadar çok özledim ki onu, okadar çok burnumda tütüyor ki. Tabi herkes sevdiğini özlüyor doğal olarak. Etrafımdaki mutlu çiftleri gördükçe imreniyorum resmen kıskanıyorum. Meğer nekadar boş ve anlamsız bir hayatım varmış diyorum kendi kendime. Hiç kimse anlamıyor beni, Annem bile. "Sabırlı olacaksın Seven herşeye katlanır" tek söylediği şey bu. Artık dinlemiyorum bile Annemi, çünkü o konuştukça benim içim daralıyor, her an patlayabilirim! Sevgilim de ayrı bir dert. Durmadan şikayet ediyor birbirimizi göremiyoruz, en fazla telefonda görüşüyoruz, sıkıldım artık telefondan görüşmekten gibi şeyler söylüyor. Lanet olsun böyle kadere ya. Herkes üzerime geliyor yoruldum bittim tükendim artık. Yol göstereceğine destek olacağına aksine herkes daha da çok bunaltıyor beni. En kötüsü ekimden hiçbir şey gelmiyor. Yakın bir yer değil ki atlayıp gideyim. 1 buçuk senedir beraberiz bu süre içinde 3 defa Türkiyeye uçtum. Ya o ankaraya geldi benim için, yada ben Çerkezköye teyzemlere gittim, yakınlar çünkü arada 80 km fln var, orada buluştuk işte. Hem maddi hem manevi durumum olmuyor sürekli gidip gelmeye. Zaten olsa da gidemiyorum, Babam şüphelenmeye başlıyor. Sürekli Türkiyeye uçma merakı nerden esti diye. "Ozaman o atlayıp gelsin" diyen de çok,bu da okadar kolay olmuyor. Pasaporttu vizeydi şuydu buydu, bi dünya iş, aylar sürer.
Onu çok seviyorum ve asla kaybetmek istemiyorum, onun da beni sevdiğini biliyorum, ama her ikimizde yorulduk artık. Ben onsuz olmaktan, o da bensiz. Bazen resmen nefret ediyorum hayatımdan ve kendimden, onun yanında olamadığım için, sanki bu ilişkiye mahkum etmişim gibi. O mutlu olmayı gerçekten hakediyor, normal bir hayat, normal düzenli bir ilişki istiyor herkes gibi. Sevgilisini yanında istiyor. Ama işte bütün bunları benimle yaşamak istiyor. Beni Eşi olarak görüyor ve sadece benimle olmak istiyor. Benim ailem okadar geniş değil malesef, istediğim zaman istediğim yere gidemiyorum, hele ki yalnız başıma İstanbula asla göndermezler. Seven herşeye katlanır deyip geçemiyorum, bu durum gittikçe yıpratıyor bizi. Mesafelere yenik düşüyoruz. Uzaktan bir ilişkiyi ayakta tutmak çok zor bunu herkes kaldıramıyor, zaten bu tür ilişikilerin %90 ı yürümüyor.
Bana moral lazım kızlar, okadar kötüyüm ki alıp başımı gitmeyi bile geçiriyorum bu aralar
Son düzenleme: