slm kızlar ben babasız büyüdüm babamla annem ben daha 40 günlükken ayrılmış.annem büyüttü beni.emei üstümde çok fazla var bunun bilincindeyim.çokda özverili bir anne.ama kızlar benim sorunum nedense en ufak birşeyde anneme parlıyorum ama inanınki elimde değil parlarken bile biliyorum yanlış yaptığımı sonrasında içimsızlıyor üzlüyorum.işte hadi kırdım diyelim tam bu sırada sarılıp boyununa anneciğim seni kırmak istemedim bir anda oldu moralim bozukktu desem olay kırgınlık safhasına ulaşmayacak ama kzılar ben sevgimi dışa vurup gösteremiyorum.aramızda sorun yokken bile annesiğim deyip sevgimi sıcak bir şekilde gösteremiyorum.annemede anneciğim dememi istiyor ama ben normalde arkadaşıma bile canım vs diyemem işte onlar söyleyinde bende zorla söylerim ama nedense anneme zorlada söyleyemiyorum annede bu durumdan dolayı beni sevmiyorsun diyor.o böyle söyleyince içim sızlıyor haa birde annemin hatalarını söyleyemyince yada sakin şekilde uyarınca aynı hatayı tekrarlıyor.birde kızlar annem çok alıngan herşeye alınabiliyor.ya kızlar birde bben annemle hiç birşey paylaşamıyorum mesela bi kız arkadaşım gelse annemin yanında çekiniyorum konulmaya,telde filanda konuşamıyorum,nişanlımla bile sıcak konuşamıyorum.annem birazcıkda kıskanç hep der arkadaşlarını komşularımız benden daha çok seviyorsun diye onlara küçük bir ilgi göstersem bile.bu arada annemle sürekli tartışma halinde değiliz mesela bakıyorum diğer arkadaşalrıma anneleriyle arkdaş gibiler o kada özeniyorum ki onları öyle görünce.kızlar ben neden böyleyim ve ne yapmam lazım lütfen yardım edin :uhm: