- 17 Ocak 2015
- 72
- 36
- 38
- 26
Merhaba. Buraya üye olalı çok fazla olmadı. Zaten iyi ki burası var. Benim canımı çok sıkan dertlerim oluyor. Ergenlik mergenlik her ne derseniz diyin ama öyle değil. Yaşıma göre çok olgun davrandım cocukluktan yetişkinliğe geçişimi ailem fark etmedi bile. Sözlerinden çıkmadım bir saygısızlık etmedim yaşıtlarımın yaptıgı hiçbir şeyi yapmadım neredeyse. Ama her şeyi içime ata ata bıktım artık. Dogru düzgün arkadasım yoktu. Liseye gelınce arkadaslarım oldu ama bu sıkıntılarımı onlara anlatamıyorum. Nedeni kesin belli değil onları da çok seviyorum onlar da beni sevıyor samımıyız baya bi. Ama ne bıleyım genelde sorunlarım ailemle oluyor ve hiç böyle sorunlar yaşamamıs gibi davranıyorlar zaten genelde onların bu tur sıkıntıları olmuyo yada bana anlatmyorlar. Neyse zaten aileme anlatamam annem beni bi türlü anlamak istemıyor. Nasıl dersenız aramızda 39 yas var olabılır tabıı kı ama bana onunla yasıtmışım gıbı davranıyor benım genç oldugumu ve bır enerjım oldugunu unutuyor. Ablam deseniz tam felaket bişi. Hani arkadasca bişi konussam desem direkt anneme şutlar olayı. Bir de öğretmen olacak. En sonunda günlük tutayım dedım dayanamadım içime atıp ağlamaya. Hanımefendı onu da okumuş. Öyle acık sacık bır yerde de değildi defterim. Ya çıldırıcam bir genc kızın günlüğü de mi olamaz? Anneme de göstermiş bir de. Bu nasıl bir saygısızlıktır. Zaten arkadaslarımla bulusmama da % 1 dahi izin verılmez. Annem de yoruluyorum dedıgı ıçın ailecek zorunlu olmadıkça evdeyiz ve ben dısarı çıkınca mutlu olan biriyim. Ne var ki son zamanlarda cıkmaya cıkmaya mı oldu bılmıyorum ama dısarı cıkınca cok sevmeme ragmen rahatsız oluyorum eve gıtmek ıstıyorum