Yazarken bile biraz vicdan yapıyorum. Eşim ve ben avukatız, ama ben hamilelik sebebiyle çalışmıyorum bir süredir.Neyse biz eşimle evlenirken evdeki herşeyimizi, düğün, balayı hatta ailesinin bana düğünde takacağı altınları bile ikimiz aldık. Evet ben kendisine takılacak altınları kendi alan gelinim. aile bana bir çöp almadı,yarım ağız bişeye ihtiyacınız var mı falan dendi, ben de yok dedim, istemedim. Karışmasınlar da dedim içimden ben çalışır yaparım.
Neyse biz kıt kanaat evlendik. Bizim meslekte yıllar geçtikçe para kazandıran bir meslek, başta zar zor kazanıyorsun. şimdi 3 yıllık evliyiz. Eşimin 3 kardeşi de üniversitede okuyor ve yurt paralarını biz oduyoruz. Anne baba çiftçi ama 20 tane inekleri var, dükkanlardan kiraları var. Abiler kendi iş yerleri malları mülkleri var ama biz ödüyoruz. Öğrenci olan kardeşlerde eşime çok düşkün, çok da iyi insanlar, diğerlerinden istemek istemiyorlar ve eşimden istiyorlar.
Biliyorum öğrenci okutmak sevap ama ben de hamileyim, yolda doğacak bebeğimiz var. onun da bir geleceği var. 3 Öğrenci yurt kitap telefon bilgisayara vs. tüm ihtiyaçları bizde. Eşime kıyamıyorum. Bir kere bana sormadan nasıl gönderirsin. Bizim artık bir çocuğumuz olacak. Arada yardım et ama hep ödemek ne demek! Yoklukta yalnızdık, varlıkda neden herkes başımızda! Nasıl bir ailen var! falan diye yüklendim ve sonra çok üzüldüm. Geçen de tesadüfen gördümki hala aylardır biz ödüyoruz herşeyi. Ben ne yapayım şimdi?Susup devam mı edeyim yoksa konuyu tekrar mı açayım?
