Merhaba arkadaşlar bu yazıyı artık uzun zamandır yaşı dinmeyen ağlayan gözlerle yazıyorum. Kendime söz geçiremiyorum artık ben. Siz depresyon diyebilirsiniz ama ben buna umutların tükendiğim in kabullenişin yansıması olarak görüyorum. 2 aşılama 3 tüp bebek sil baştan maddi manevi bittik. Yaşım 41 hala sarılacağım bir bebeğim olmadı. Olacağa da benzemiyor ben artık çok Yorulduğumu hissediyorum ve vazgeçiyorum. Etrafıma bakıyorum haketmeyen bir sürü insan var 3.er çocukları var hepsinin kıymet bilmeyen.. hepsi birbirinden cibiliyetsiz. Aldıran var yine veriyor tanrım yine aldırıyor yine veriyor. Bırakıp giden var yeni kocasından yine olmuş.
bizim olsa pamuklara saracağız ama bize neden verilmiyor bu nimet. Biz kime naptık da bu cezayı çekiyoruz bilmiyorum. Çok kızgınım kırgınım kaderime de bana buna yazana da. İmtihan demeyin evlatla imtihan olmaz çünkü. Tanrı o kadar acımasız değildir yarattığına. İsyan hele hiç demeyin. Biz neden sevilmiyoruz neden buna layık olmuyoruz bir kere de bunu sorgulayın ne demek istediğimi anlayacaksınız. Ben artık anladım kabullendim. belki de bunun acısını çekiyorum. Çok çaresiz hissediyorum
bizim olsa pamuklara saracağız ama bize neden verilmiyor bu nimet. Biz kime naptık da bu cezayı çekiyoruz bilmiyorum. Çok kızgınım kırgınım kaderime de bana buna yazana da. İmtihan demeyin evlatla imtihan olmaz çünkü. Tanrı o kadar acımasız değildir yarattığına. İsyan hele hiç demeyin. Biz neden sevilmiyoruz neden buna layık olmuyoruz bir kere de bunu sorgulayın ne demek istediğimi anlayacaksınız. Ben artık anladım kabullendim. belki de bunun acısını çekiyorum. Çok çaresiz hissediyorum
