- Katılım
- 15 Ekim 2016
- Mesajlar
- 8
- Emoji Skoru
- 10
- Puanlar
- 3
- Konu Sahibi suchaweirdo
-
- #1
Merhabalar uzun süredir forumu okuyordum dünden beri de üye olup bu konuyu açıp açmamakta kararsız kaldım. Burda birçok insana yardımcı olduğunuzu görünce benim de utanacak bir şeyim yok diye düşündüm biraz uzunca anlatacağım şimdiden kusura bakmayın olur mu... Ben 21 yaşındayım şuan çok iyi bir okulda okuyorum okumayı çok severim gelecekle ilgili büyük planlarım var. Hep tartışma olan huzursuz bir ev ortamında büyüdüm. Gördüklerim duyduklarım sonucu uzaklaştım annemden babamdan kardeşimden. Bu hayatta tek başımayım diye düşündüm zamanla da. Defalarca onların benim hakkımda konuştuklarını duydum... Kapı dinlemem, gizlice kulak kabartmam ama onlar asla saklamadılar benim için düşündüklerini zaten biliyorum ben de oradan. İnanın nasıl bu noktaya gelindi bilmiyorum. Kendileri tartışır ağza alınmayacak laflar ederler birbirlerine sonra barışırlar ben hiç unutamam o lafları. Böyle böyle soğudum zamanla. Annemin her bedduasında... İnanın en ufak şeyden saatlerce kavga edilir bizim evimizde. Öyle saygısızca edilir ki... Ben her şeyi bıraktım arkamda okumaya geldim diyordum ama hala huzursuzlukları buluyor beni 1000 kilometre öteden... Çok kötüyüm arkadaşlar sığınacak yerim yok. Dert anlatacak kapım yok. Erkek arkadaşım her şeyde yanımda olur çocukluktan beri birlikte sayılırız. Onun desteğine ihtiyacım vardı, alışık kavgalarımıza ama son olanlar gerçekten bana ağır gelmişti. Yazdım söyledim durumu senin desteğine ihtiyacım var dedim. Ama olmadı... Her şeyi üstü kapalı anlattım gibi oldu biliyorum. Açık açık anlatsam akşama kadar ağlarım susturamam kendimi. Kimsesizim sanırım...