Soğuk muyum çekingen mi ?

Selam kızlar. Bir derdim var bakın hele
Yeni tanıştığım insanların samimi olduktan sonra " ilk başta ben seni pek sevmemiştim, çok soğuk, kibirli gibiydin, sana ısınamadım, samimi olmaya çekindim" gibi cümlelerinden çok sıkıldım. Aslına bakarsanız çok insan canlısıyımdır, sosyalleşmeyi severim. Ama sanırım çekingenliğimden dolayı insanlara samimiyetimi geçiremiyorum. Mimiklerim, tavırlarım insanlara soğuk geliyor olmalı ki hemen kaynaşamıyorum. Ben de fazla atılgan biri değilim, karşımdaki insan da benim gibiyse iki buz kütlesi oluveriyoruz. Ama samimi olup alıştıktan sonra "aslında çok tatlısın, alçakgönüllüsün ama sevgini gösteremiyorsun" diyorlar. Sevdiğim insanlara sarılmak, öpmek, tatlı dilli olmak istiyorum ama çekiniyorum. Bunu aşmam için ne yapmam gerek, beni engelleyen şey ne bilmiyorum. Çok fazla arkadaşım var ama her seferinde yeni biri olunca en başa dönüyorum. Bunun bir yolu yordamı yok mu allah aşkına ? Yoksa can çıkar huy çıkmaz hesabı ömür boyu böyle mi olacak ? Yardımcı olursanız sevinirim.
bence şu donemde böyle olman senin yararına. değişme.
 
Bunun sürekli dile getirmesi artık kafamda bu bi sorun herhalde algısı yarattı. Bende bi tuhaflık var o zaman dedirttiler. Teşekkür ediyorum kızlar kendimi biraz daha normal hissettim şimdi :) Dediğiniz gibi yapı meselesi herhalde, yapacak bir şey yok. Hatta şuan bi aslında böylesi daha iyiymiş dedirttiniz.
vıcık cıvık haller hiç güzel değil. insanın bir yapısı vardır onu öyle kabul eder arkadşaları. işlerine gelmiyorsa konuşmasınlar senle. ayrıca şekkeerr ponncciikk oyy şekerim diyenlerden hiç hoşlanmıyorum...
 
Zaten fazla muhabbet tez ayrılık getirir demişler bu her konuda geçerli, yani kimseyle çok fazla içli dışlı olmamalı insan. İnsanlardan ne uzak duracaksın ne de çok yakın olacaksın. Bu mesafeyi ayarlamak zor biraz. Bende insan ilişkilerinde yaşadığım onca sorundan sonra artık bu dengeyi anca tutturabildim
 
Eğer dini inancında İslamiyetse, İslamiyette insanlarla ilişkileri çok guzel tarif ediyor. Araştır bence en doğrusu o, çünkü dinimizde de mesafe konusundan bahsediliyor
 
Çok muhabbetçi, hatta çok esprili biriyimdir, çok eğleniriz yakınlarımla.Ama kıramadığım bir ön yargı var insanların.Hep duyduğum şeyler, ya çok soğuk duruyorsun biz seni böyle bilmiyorduk.Nasıl beceriyorum bilmiyorum, sert bir duruşum var.Öğretmenlik yaptığım dönemde (sonradan meslek değiştirdim) ilk 1 ay yanıma yaklaşmamıştı öğrenciler bile, sonra can ciğer olduk etkinliklerinin vazgeçilmez hocası olmuştum o ayrı. Saç rengimi değiştirmiştim hatta bu renk beni sert gösteriyor olabilir mi diye.Ama sonradan anladım benim duruşum bu, saçla başla olacak iş değil :)
 
Soğuk olmak karakterle alakalı, mesafeli olmak davranışla alakalıdır. Soğuk biriysen buna yapacak pek bişey yoktur. Soğukluğu ayarlaymazsın. Mesafeyi ayarlayabilirsin mesela. Mesafeli olmakla soğuk olmak aynı şey değil. Bu senin karakteristik bir özelliğinse değiştiremezsin. Hem zaten bir sürü arkadaşın varmış, neden değişesin ki? Sevilmeyecek biri olsan hiç arkadaşın olmazdı.
 
Annemde bana hep Ruhsuz der :) Ama ben halimden çok memnunum, gereksiz samimiyetlere girmiyorum ve başımı ağrıtmıyorum. İnsanlarla mesafeli olmak her zaman için iyidir. Bu dert değil iyi bi özellik :)
 
Aman daha iyi bende öleyim banada burnu havada soğuk falan derler hiçte değilim.tanıdıktan sora aaa biz seni soğuk bilirdik derler..boşver insanlar sana yaklaşırken iki kere düşünsünler daha iyi..
 
Soğuk birisiniz demek ki. Değişebileceğinizi sanmıyorum.
Bir de kavramları birbirine karıştırmaya gerek yok. Sıcak insan demek, laubali, mıç mıç insan demek değil. Sıcak, canayakın olmak her zaman iyidir. Bu özellikler güzel özellikler yani. Bu kavramları birbirinden ayırmak lazım.
 
Ben de oyleyim. Bazen sıkıntı olabiliyor ama memnunum. Once insanları taniyorum daha sonra samimilesiyorum. Herkes benim samimi,sevimli halime laik değil. Bırak soguk bilsinler
 
Selam kızlar. Bir derdim var bakın hele
Yeni tanıştığım insanların samimi olduktan sonra " ilk başta ben seni pek sevmemiştim, çok soğuk, kibirli gibiydin, sana ısınamadım, samimi olmaya çekindim" gibi cümlelerinden çok sıkıldım. Aslına bakarsanız çok insan canlısıyımdır, sosyalleşmeyi severim. Ama sanırım çekingenliğimden dolayı insanlara samimiyetimi geçiremiyorum. Mimiklerim, tavırlarım insanlara soğuk geliyor olmalı ki hemen kaynaşamıyorum. Ben de fazla atılgan biri değilim, karşımdaki insan da benim gibiyse iki buz kütlesi oluveriyoruz. Ama samimi olup alıştıktan sonra "aslında çok tatlısın, alçakgönüllüsün ama sevgini gösteremiyorsun" diyorlar. Sevdiğim insanlara sarılmak, öpmek, tatlı dilli olmak istiyorum ama çekiniyorum. Bunu aşmam için ne yapmam gerek, beni engelleyen şey ne bilmiyorum. Çok fazla arkadaşım var ama her seferinde yeni biri olunca en başa dönüyorum. Bunun bir yolu yordamı yok mu allah aşkına ? Yoksa can çıkar huy çıkmaz hesabı ömür boyu böyle mi olacak ? Yardımcı olursanız sevinirim.

Aşmaya çalışma bence, kendin gibi ol, seni böyle kabul etsin kabul edecek olan.

Sana yine iyi diyorlarmış; fakültede sonradan samimiyet kurduklarımdan bana senden nefret ederdim meğer ne tatlıymışsın diyen bile olmuştur, sen bir de tersimi gör demiştim tabi ben de, ne diyeyim nefret etmiştim diyene.

Beni uzaktan kibirli, ilk tanışmada soğuk ve sessiz, biraz samimi olunca sempatik, çok kaynaşınca geveze olarak tanımlar herkes :KK70: Ben buyum, tanımaya çalışmayanın ya da duvarlarımı aşamayanın zaten orada kalması gerekiyordur, anlaşamayız muhtemelen kaynaşsak bile.

Bir insanı ölçüp tartmadan samimiyet kuramam gerçekten. Bunu bilinçli yapmıyorum, kişiliğim bu. Ama en fayda gördüğüm kişilik özelliğimdir. 34 yaşındayım şu güne kadar "Şu kişi beni çok üzdü hiç tanıyamamışım" lafını bir kez bile etmedim. Hiç kimseden yanlış görmedim, kazık yemedim vs vs.. Çünkü bir şekilde hissediyorum tanışma kaynaşma sürecinde, tutmuyorsa yıldızlar mesafeli kalıyorum, zarar da görmüyorum. Çok nadir çabucak kaynaştığım insanlar da olmuştur, onlar da hala can dostumdur :KK66:

Senin sezgilerin sana yardım ediyor belki de, kişiliğin bu, kabul et, bozma ayarlarını :KK66:
 
Son düzenleme:
Selam kızlar. Bir derdim var bakın hele
Yeni tanıştığım insanların samimi olduktan sonra " ilk başta ben seni pek sevmemiştim, çok soğuk, kibirli gibiydin, sana ısınamadım, samimi olmaya çekindim" gibi cümlelerinden çok sıkıldım. Aslına bakarsanız çok insan canlısıyımdır, sosyalleşmeyi severim. Ama sanırım çekingenliğimden dolayı insanlara samimiyetimi geçiremiyorum. Mimiklerim, tavırlarım insanlara soğuk geliyor olmalı ki hemen kaynaşamıyorum. Ben de fazla atılgan biri değilim, karşımdaki insan da benim gibiyse iki buz kütlesi oluveriyoruz. Ama samimi olup alıştıktan sonra "aslında çok tatlısın, alçakgönüllüsün ama sevgini gösteremiyorsun" diyorlar. Sevdiğim insanlara sarılmak, öpmek, tatlı dilli olmak istiyorum ama çekiniyorum. Bunu aşmam için ne yapmam gerek, beni engelleyen şey ne bilmiyorum. Çok fazla arkadaşım var ama her seferinde yeni biri olunca en başa dönüyorum. Bunun bir yolu yordamı yok mu allah aşkına ? Yoksa can çıkar huy çıkmaz hesabı ömür boyu böyle mi olacak ? Yardımcı olursanız sevinirim.
tıpkı beni anlatmışssın... bir an kendimi gördüm. bende son zamanlarda çok sorguluyorum bunu bende bir sorun mu var diye. ömür boyu tanıdığım insanlar 1 senedir tanıdıkları insanlar ile benden daha samimi oluveriyorlar... hayır kimseye kötü niyet ile yaklaşmam, bilgimi paylaşmayı severim... bende bir sorun mu var acaba cidden merak ediyorum bende...
 
Benim en yakın arkadaşim tanıştıktan 3 yıl sonra tanti seninle ilk tanıştığımızda benden nefret ettiğini düşünüyordum, cidden kötü davranıyordun bana demişti.

Sonra dikkat ettim benim genel tavrım buymuş. Soğuk ve sevimsiz biriyim. :confused:Buna rağmen fazla arkadaştan kendime vakit bulamıyorum diye dertleniyorum çoğu zaman. Demek ki soğuk ve sevimsiz kimselere de talep var. Dert etmeyin. :-)
 
Back
X