Bu aralar ailemle ilgili öyle şeyler oluyor ki artık ne hissettiğimi bile anlayamıyorum. Benim narsist bir babam var ve altı senedir hayatında başka bir kadın daha varmış. Tabi biz bunu hissediyorduk ama anneme söylemiyorduk. Sonra annem bir şekilde öğreniyor ve tabi o süreçte babamın pişkinlikleri, annemi üzmeleri kızkardeşime olan davranışları... Zaten senelerdir manevi anlamda hayatımdaki yokluğunu anlatamam. Her önemli günümde orda olmayışını açıklayamam. Sonuç olarak babama öyle öfkeliydim ki, içimde kırılmadık yer bırakmamıştı sanki. Sonra babamın mesanesinde kitle çıktı ve o kitlenin kötü huylu bir tümör olduğu anlaşıldı. Dahası halen idrarında kan görülmesi hayra alamet değil. Tabi bu arada anneannemi de kaybettik. Bir yandan da ciddi düşündüğüm bir ilişkim vardı ve bu durumu açmayı düşünüyordum, tabi tüm bu olaylar olurken açamaZdım ve açamadım. Tüm bu anlattıklarım bir ay içerisinde hatta son bir haftada oldu diyebilirim hastalık sürecini filan. hissizleştim sanki. Böyle babama olan öfke-üzüntü-şok döngüsü bile beni öyle yıprattı ki. Annemi üzdüğü süreçte onla olan konuşmamda ağır konuşmuştum oturdu yüreğime. Haklı olmak ve bunu dile getirmek uzun vadede insanı mutlu etmiyormuş.