Sorun oldugunda kendini yiyip bitiren ben....

science2004 .!.:

Sorunsuz problemsiz hayat olmaz tabi ki de. Ancak benim bir durumum var ki, bunu nasil kontrol altina alacagimi bilmiyorum.

Bir sorunla karsilastigimda, o anda da cozulecek bir durum degilse, kendimi yiyip bitirdigim gibi, yakin cevremi de girdabima katiyorum.

Mesela gecen haftalarda basima gelen ev sahibi ile ilgili bir olay var. Ancak hukuk araciligi ile cozulecek bir durum, bunun farkinda olmama ragmen, dayanamayip esime devamli "nolacak, ya olmazsa ya oyleyse, ya Boyle vs vs" basinin etini yedigim yetmedigi gibi, annemi arayip "ya Anne avukata gittik ama..." diye konuyu bir aciyorum ve susmuyorum. Gercekten susamiyorum, kendimi frenleme mekanizmam bozuk. Tamam konu konusulur, o anda konuyu devamli durmadan hic susmadan cevreme anlatmaktan, once kendi ruhum cok cok cok yoruldu. Sonra da zaten cevrem benden yoruldu.

Oncelikle kendimi hayatimi karartacak kadar kafaya takip, gunumu gecemi bu kadar mahvettigimi biliyorum ve bildigim halde de, freni patlak kamyon gibi gitmeye devam ediyorum.

Bu arada eskiden daha da beterdim. Su an sakinleme surem biraz daha kisaldi.

Sizler nasil basa cikiyorsunuz?

Genişletmek için tıkla...

Ruhum Buruk .!.:

Elimden gelen ne varsa yapmama hatta sınırları acayip zorlayıp onca çırpınmama rağmen olacağın önüne geçemediğim zaman bu huyumdan ister istemez vazgeçtim.İcimde hala savaşı kaybetmiş yorgun, hırçın ruh var ama onunda sadece ara sıra ortaya çıkmasına izin veriyorum

Genişletmek için tıkla...

dcsgkl .!.:

Aynı durumdayım,o kadar zor ki bununla yaşamak. Oluşumdan böyleyim ama ben kendimi bildim bileli. Bizde bu ara sağlık sıkıntıları yaşıyoruz. Uykumdan uyanıp sorular soruyorum eşime. Sürekli aklımda o konu. Başa çıkamıyorum bende hem kendim hem çevrem için çok yorucu sizi anlayabiliyorum

Genişletmek için tıkla...

hulyadem .!.:

sizin zihninizde sanki sürekli üstüne düşünürsem sorunu çözerim var herhalde. ancak yanlış.çevreniz bir noktaya kadar anlayışla sizi dinler sonra bir bir giderler. çünkü herkesin sorunu var. dert dinlemenin bir sınırı var. o sınırı aşınca karşınızdaki insanlardan kötü niyetli olanlar sizi aşağılamaya başlarlar. sizi zayıf görürler ve aman bu da takıntılı enerji emiyor diyip ortama sokmazlar. iyi niyetli olanlarda dert dinlemekten yorgun düşerler ve işim var canım diyip uzaklaşırlar. siz de susma frenleme yokmuş. bu dert biter yenisi gelir o zaman hiç susmayacaksınız sürekli dert anlatan sızlanan birine dönüşmenizi istemem.insanları siz de biliyorsunuz neşe çeker dert değil.

o yüzden kendi iyiliğiniz için susmanızı tavsiye ederim. ancak anne gibi kardeş gibi çok güvendiğiniz insanlara derdinizi açmanızı tavsiye ederim.asla herkese değil. sizin sıkıntılarınızı anlattığınız uzak bir arkadaşınızın eve gidip eşine oh be iyi ki onun gibi değilim şükürler olsun demediğini bilemezsiniz. çok dikkatli konuşun. bilmeleri gerektiğinden fazla bilgi vermeyin.milletin dedikodu malzemesi olup şükür sebebi olmayın. sorunları çözme makamı yine biziz. o yüzden psikologlar var. işinde uzman ve dinlemeyi iyi bilen ve sır saklayabilen insanlara gitmeniz gerekiyor.

Genişletmek için tıkla...

KeskeYesilElmaOlsaydim .!.:

İleri derece bir kaygı bozukluğunuz var sanırım. Gerçi psikologlar daha iyi bilecektir. Tedavi görüyor musunuz ? Benim annem de sizin gibi ve gerçekten çok yorucu. Bende de var kaygı bozukluğu çünkü resmen doğduğumdan beri kaygılı bir anneyle büyüdüm , daha sonra bu durumu anlayıp çareler aramaya çalıştım. Şimdi çok şükür daha iyiyim. Bana iyi gelen düşünceler "her işte bir hayır var , şu an bir sorun varsa da o bana daha sonra daha hayırlısını vereceği içindir, en iyisini ben bilmem Allah bilir" sıkıntım olduğunda bunları düşünmeye ve annemden uzak durmaya çalışıyorum. Yardım almanızı tavsiye ederim.

Genişletmek için tıkla...