Kızlar hayatımda karanlık dönem dediğim zamanları geride bıraktım. Tüm olumsuzlukları, boş ve lüzumsuz şeyleri, beni üzen kişileri ve olayları sildim ve unutmaya çalışıyorum. Ama yine de bazı düşüncelerden kendimi alamıyorum. Geçmişten kurtulamıyorum. Kendimden nefret ettiğim anlar oluyor. Bir insan sürekli ağlar mı sürekli gamlı durur mu? Aklımdaki düşünceleri bir atabilsem her şey yoluna girecek. Kimse ile bir bağlantım yok. Ama geçmişim beni üzüyor. Sanki gün gelecek başıma kakılacakmış gibi hissediyorum. Sürekli tövbe ediyorum. Rabbimin rızasını kaybettim ama yeni bir hayat istiyorum. Allah'tan en çok korkan ona en yakın olanmış. Rabbime yakın olmak istiyorum. Ama başka bir korku var içimde. 1 yıl önce kısa bir süre biri ile konuştum. Çok kısa bir süre. Onun komşusu beni ve ailemi çok iyi tanıyan biriydi. onun olduğu yere sonradan taşınmışlar. Asıl evi benim yaşadığım yerde. Buraya geleceği sırada o zaman konuştuğum kişi de gelmek istemişti.Ama gelmedi çünkü kısa sürdü konuşmamız. İstemedim de zaten gelmesini. Ona söylemiş. Görüştürür müsün bizi felan diye.Görüşürsünüz felan demiş o da. 1 yıl önce ona sormak aklıma gelmemişti. Acaba ona ismimi, kim olduğumu söyledi mi?. Ondan beklemediğim için aklıma sormak gelmedi. Eğer kim olduğumu söylediyse birilerinin kulağına giderse kendimle beraber ailemi dile düşürmüş olacam. Ne yapacağım. Bir yanım söylememiştir, o kadar düşüncesiz biri değildi derken diğer yandan da çok endişeleniyorum. Ona gidip de soramam 1 yıl geçmiş üstünden. Söylediyse ben ne yaparım. Yaptığım saçmalıklar yüzünden kendimi ve geleceğimi rezil ettim, ailemi de rezil etmek istemiyorum. Bunu bilemezsiniz ama sizce söylemiş olabilir mi kim olduğumu? Bunları düşünerek ders çalışamıyorum.
