Geçen yıl tamda bu günlerde hamile olduğumu öğrendiğimde çok şaşırmıştım. Plansız programsız yola çıkmıştı bebeğim, bense hazırlıksızdım. Bir çocuğum olmasını çok istememe rağmen korkularla yüz yüze kalmıştım. Günler geçtikçe bebeğimi hissetmeye başladıkça onu kucağıma alacağım günü sabırsızlıkla bekler oldum.
Kızımı çok aşağıda taşıyordum, hiç yukarı çıkamadı mayıştı kaldı aşağılarda. Bu yüzden kasıklarımda çok sancı oluyordu, hele de son günlerde aman Allah’ım gündüzleri uyuyor geceleri uyanıyordu sanki. Artık dr.um heran doğum yapabilirsin sancın gelsin yeterki dediğinde ne yapacağımı şaşırmıştım. Heran kendimi dinliyordum, her ağrıyı saatle takip ediyordum. Güya ön sancıları evde çekecek sıklaşınca hastaneye gidecektim. (Nasıl bir cesaret geldiyse bana kaydirigubbakcemile3) Baştan beri kendimi normal doğuma hazırlamıştım, bende herkesin aksine sezeryandan korkuyordum. Ne kadar sancım olursa olsun normal olsun diyordum, bebeğim içinde en iyisi buydu biliyordum.
Bütün hazırlıklarımız tamamdı, çantamı kapının yanına hazırlamıştım. Kızımın artık gelmesi gerekiyordu ama sanırım orada çok rahattı gelesi yoktu. Son kontrolümüzde dr. açılmamın hala 1cm olduğunu ve artık kızımı alması gerektiğini söyledi. Benim ilk tepkim sezeryan olmasın oldu. Dr.um o zaman suni sancı verelim dedi. Şaşırmıştım, okuduğum kadarıyla suni sancı daha şiddetliydi. Nasıl olacak bilmiyordum ve çok korkuyordum. Ya suni sancıylada açılmam olmazsa, ya bebeğime birşey olursa diye ödüm kopuyordu.
7 Mayısta saat 9.30da hastaneye yattım. Önce serum takıldı, tansiyon ölçüldü, nst bağlandı. Sonra dr. artık suni sancıyı verelim dediğinde bayılacak gibi olmuştum. Suni sancı takıldı yarım saat geçti bir saat geçti bende hala sancı yok. Kızım ayaklarını karnıma dayadı ittiriyor. Amaan dedim bu kızın gelesi yok suni sancı bile banamısın demedi derken 11.45te açılmamı kontrol için masaya yattım. Dr.da bir yandan açılman aynıysa sezeryan yapalım bebeği riske atmayalım diyordu. Biz bunları konuşurken dr. hayretle yüzüme baktı ve 5.5 cm açılman var 1 saate bebişin geliyor dedi. Şaşkınlıktan eminmisiniz gerçektenmi ben bişey hissetmiyorumki dedim ama evet emindi bebeğim geliyordu. Benim bebeğimin karnımı ittirmesi olarak tabir ettiğim şey aslında sancıymış ve ben hiç birşey anlamadan bebişim yola koyulmuş bile süprizzzzz Sonra suyumu patlattı, çok rahatladım birden. Sonraki 15-20 dk. hafif hafif kasıklarımda sancı oldu.
Sancılarım biraz arttığı anda kas gevşetici verdiler ve yavaş yavaş ıkınmamı söylediler. Gidip gelip kontrol ediyorlardı 12.20 de masaya aldılar ve 15 dk. sonra bebeğimi havada gördüm. Sesi çıkmıyordu, tombiş bembeyaz bişeydi ve titriyordu. Hemen sardılar onu ve kontrole götürdüler. Birkaç saniye sonra bir çığlık geldi, bebeğim sanki benden ayrıldığı için avaz avaz bağırıyordu. Kollarıma alamadım çünkü çok dikişli bir doğum oldu. Ama ben hiçbir acı duymamıştım. Korktuğum gibi olmamıştı. ıyiki normal doğum yapmıştım. 20 dk. sonra benide çıkardılar, eşimi görür görmez kızımızı gördünmü dedim. Heyecandan ağlıyordum onu görmek için sabırsızlanıyordum.
Sonunda odama geçtim ve bebeğimi kucağıma verdiler. Dünya durmuştu sanki, bebeğim ve ben baş başaydık. Uyuyordu, hızlı hızlı nefes alıyordu. Kokladım saatlerce ve hala kokluyorum. Allahıma bana böyle bir hediye verdiği için şükürler olsun. Dilerim Rabbim her isteyene bu duyguyu yaşatır.