herkesin takıntısı vardır ama artık benimki çevremdekileri bıktırıyor bana artık yeter diyorlar. Akışına bırak diyorlar. Ama ben sanki akışına bırakınca herşey alt üst olacakmış gibi hissediyorum. Biri bana sacın olmamış desin o kişiyi saatlerce sorgularım niye olmamış neresi olmamış gider sacımı yapar tekrar gösteririm o kişi beğenene kadar uğraşırım. Birinin bi hatasını göreyim onu uyarırım tekrar yapsa tekrar uyarırım onu o yaptığı hatadan kurtarmalıyım diye kendime dert ederim ona odaklanırım hep düşünüp düşünüp kendimi üzerim. Erkek arkadaşımla tartışınca konu kapansa bile tekrar acarım ben haklı cıkana kadar beni anlayana kadar konuşurum üzerine üzerine giderim.. Haklıysam bunu yaparım tabiki haksız olunca kabullenmesini bilirim. Sadece kendimi yanlış anlatmak istemediğim icin takarım o konuya. Sonra erkek arkadaşımla herşey yolunda gitse mesela güzel güzel gecinirken istemediğim ama ufak bi hata yapsın. Niye yaptın bu hatayı ya evlenincede yaparsan değişmen lazım böyle olmaz bu kafayla olmaz evlenince sorun yaşarız diye diye cocuğu soğutuyorum 
ama bunu bende hep söylerim benim kendime tahammülüm yok birde benim gibi birisi cıkarsa karşıma 
